راهکارهای پیشنهادی برای برون رفت از بحرانِ تسخیر سفارت!

حدود یک هفته از حمله و آتش زدن سفارت عربستان در تهران میگذرد و با هرچه بیشتر مشخص شدن عواقب چنین اقدامی، به تدریج همه ی نهادها و گروهها از این عمل تبری جسته و زمزمه های «کی بود کی بود من نبودم» و محکوم کردن حمله به سفارت عربستان حتی در میان تندروترین لایه های نظام نیز شنیده میشود. همانطور که به فرموده ی سخنگوی ناجا [بعضی از] مردم را نمی شود زد، انگشت اتهام را هم همینجوری به سمت [بعضی از] مردم نمی شود دراز کرد بخصوص اینکه نظام هرچه دارد و ندارد از همین [بعضی از] مردمش دارد.
اما در شرایط فعلی که بالاخره سفارتی در آتش سوخته است چه کار میشود کرد؟ ما  با وجود تمامی اختلاف دیدگاهها و انتقاداتی که نسبت به آن رژیم داریم اما  مایلیم در این مورد به رسالت تاریخی خود در نقش «دژمن دانا» عمل کرده و نظام را از بن بستی که در آن قرار گرفته است با ارائه ی چند راهکار مناسب خارج نمائیم.

راهکار اول: انکار

با توجه به اینکه رسانه های معاند غربی در مورد اتفاقاتی که در ایران می افتد  اخبار را بسیار اغراق شده پوشش میدهند ما معتقد هستیم که واقعا نیاز نیست جمهوری اسلامی همه ی ابعاد این ماجرا را بپذیرد. هنوز هم زیاد دیر نشده و بهترین کار این است که گفته شود حاصل تحقیقات نشان داده که مساله به شکل تسخیر و غارت و اتش زدن سفارتخانه نبوده و صرفا تجمعی اعتراض آمیز در برابر سفارت برگزار شده که همزمان با آن عناصری از داخل سفارت اقدام به آتش زدن و غارت خود میکنند تا بدینوسیله دولت عربستان بتواند توجه ها را از اعدام شیخ نمر به سمت دیگری منحرف نماید. ما معتقدیم در صورتی که کلیه ی مقامات نظام، سفت و سخت بر روی این موضع ایستادگی کنند و فیلمهای منتشر شده را نیز ساختگی بدانند، به راحتی میشود این ماجرا را نیز مثل بقیه ی ماجراها  تکذیب کرد و بحران حاصل از آن را  پشت سر گذاشت.

راهکار دوم: تشریح نقش عناصر فتنه گر در حادثه اخیر

از آنجا که همه ی بدبختی های نظام زیر سر فتنه است این رسوایی و فضاحت اخیر هم قطعا یک ربطی به فتنه دارد و فقط مسئولین عزیز باید بگردند و سر نخ ها را پیدا کنند. البته ما اینجا نمیخواهیم در روند تحقیقات دخالت کنیم اما اگر دقت کنید در فیلمهای منتشر شده از آتش زدن سفارت عربستان بارها شعار "یا حسین" به گوش میرسد که همه میدانیم شعار محبوب و مورد علاقه ی فتنه گران در ایام اعتراضات هشتاد و هشت بوده است. ما مطمئن هستیم که مسئولین اگر بخواهند دلایل و شواهد بیشماری مبنی بر دخالت فتنه گران در این مساله پیدا خواهند کرد و میتوانند علاوه بر رفع اتهام از خود از این فرصت تاریخی برای ریشه کن کردن کامل فتنه گران و بستن همین چار تا و نصفی روزنامه ی اصلاحاتچی استفاده نمایند.

راهکار سوم: اشاره به نقش عوامل خودسر در تسخیر سفارت

این گزینه البته نباید در اولویت نظام باشد اما به هر حال اگر به هر دلیل دو راه حل قبلی  قابل استفاده نبود به عنوان آخرین گزینه قابل استفاده است. همه میدانیم که در جمهوری اسلامی اگر گندی بالا بیاید و ماهیت آن به شکلی  باشد که نشود آن را به دشمن و فتنه و این جور چیزها نسبت داد، کار همین «عوامل خودسر» است. عوامل خودسر در واقع «شاخه ی گند زننده ی امت همیشه در صحنه» می باشند که بعد از به بار آوردن رسوایی با اسم رمز «عوامل خودسر» شناخته شده و بلاگردان نظام میشوند. اصولا عامل خودسری که کار خود را تمیز و بی عیب و نقص انجام دهد و یا در محاسباتش برای حمله کردن و آتش زدن و کشتن و مانند اینها دچار اشتباهات فاحش و یا استراتژیک نشود، «امت همیشه در صحنه» نام داشته و روی چشم نظام جای دارد. اما خب طبیعی ست به علت حجم بالای فعالیت این عزیزان در عرصه های مختلف (از بر هم زدن مجالس سخنرانی و کنسرتها بگیر تا حمله به دفاتر نشریات و ابراز انزجار از اشخاص و کشورها در مراسم مختلف) گاهی اشتباهاتی نیز صورت بگیرد.  تسخیر سفارت عربستان بدون توجه به عواقب آن هم یکی از این اشتباهات استراتژیک بوده است. گرچه ممکن است در نگاه اول  چنین نامگذاری و برخوردی از جانب نظام کمی بی معرفتی به نظر برسد اما امت همیشه در صحنه ی عزیز خود واقف هستند که نظام گوشت عناصر خودسرش را هم بخورد استخوانشان را دور نمی ریزد و اگر از روی مصلحت هم  چند فقره از سیاهی لشکرهای حمله به سفارت را دادگاهی کند در آینده ی نزدیک  به شکل بایسته و شایسته ای از خجالتشان در خواهد امد.

به هر حال امیدواریم نظام جمهوری اسلامی این بار به اپوزسیون دانای خود اعتماد کرده و با استفاده از یکی از راهکارهای فوق از این ماجرا نیز مثل باقی ماجراها سربلند بیرون بیاید.