«ایران‌وایر»، اولین جلد از کتاب «زنان تاثیرگذار ایران» را منتشر کرد. این کتاب، روایت صد زنی است که بر پیرامون خود، جامعه، علم، هنر، سیاست، فرهنگ، ورزش، اقتصاد و تکنولوژی تاثیر گذاشته‌اند، از موانع نظام نابرابر جنسیتی نهراسیده‌اند و مسیری را برای رشد و دستیابی زنان ایران به حق برابر انسانی خویش هموار کرده‌اند. انتخاب‌کنندگان این فهرست، مخاطبانی هستند که باور دارند از این زنان تاثیر گرفته‌اند.
ما در جلدهای بعدی، به خدمات دیگر زنان ایرانی که در این مبارزه سهم داشته‌اند هم می‌پردازیم. شما هم می‌توانید در این انتخاب سهیم شوید، نظرات خود را برای ما بفرستید و اگر اطلاعات بیشتر و دقیق‌تری دارید، با ما در میان بگذارید. این نسخه دیجیتال است و تاثیر نظرات و پیشنهادات خود را می‌توانید در نسخه چاپی که در ماه آبان منتشر خواهد شد، ببینید.
به‌علاوه، جلد دوم کتاب با نام‌هایی بیشتر در دست تهیه است. اگر نام زنی که به‌نظر شما تاثیرگذار بوده است را در این فهرست نمی‌بینید، نام و دلیل آنکه او را تاثیرگذار می‌دانید را برای ما به ایمیل [email protected] بفرستید.
فراموش نکنید که مجموعه کتاب‌های «زنان تاثیرگذار ایران»، برپایه انتخاب‌های شما گردآوری می‌شوند و منتخبان‌تان می‌توانند در هر عرصه‌ای، از فرهنگ، علم، آموزش، پژوهش و کنشگری گرفته تا هنر، ورزش، فعالیت‌های خیریه، سیاست، تکنولوژی، کارآفرینی، نوآوری، اقتصاد و ادبیات، گام‌های موثری برداشته باشند.
«کتاب زنان تاثیرگذار ایران را می‌توانید از این لینک دانلود کنید»
***
تا زمانی که شهرداری تهران بعد از ۹۰ سال تابلوی اول آن کوچه‌ی بن‌بست نزدیک بهارستان را عوض کرد، هنوز نام بنیان‌گذار نخستین مهدکودک پایتخت در آنجا به چشم می‌خورد: «برسابه هوسپیان»، زنی که درست در وسط تنها عکسی که از این مهدکودک به یادگار مانده است، در میان دانش‌آموزانش ایستاده و به دوربین نگاه می‌کند.
برسابه هوسپیان به شهادت همه‌ی منابع آموزش و پرورش یکی از زنان تأثیرگذار در حوزه‌ی تعلیم و تربیت کودکان ایرانی بود که نخستین کودکستان تهران را در مرکز شهر افتتاح کرد. کودکستان برسابه نخستین کودکستانی بود که بر اساس متد آموزشی و تعلیم و تربیت نوین به راه افتاد و سال‌ها فعالیت می‌کرد.
بر اساس کتاب تاریخ ارامنه‌ی ایران، «برسابه هوسپیان سنقچیان» در سال ۱۲۸۵ شمسی در روستای «مأموران» استان چهارمحال و بختیاری به دنیا آمد. یک‌ساله بود که به همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد و مانند سایر دختران ارمنی به مدرسه‌ی «هایکازیان» رفت که فردی خیّر آن را برای کودکان ارمنی در انتهای خیابان قوام راه‌اندازی کرده بود. بخشی از این مدرسه بعدها توسط شورای خلیفه‌گری ارامنه تبدیل به کلیسای حضرت مریم شد و تا چند سال پیش فعال بود. برسابه در سال ۱۳۰۳ از مدرسه فارغ‌التحصیل شد و در همان مدرسه شروع به تدریس کرد. یک سال هم از سوی انجمن ارامنه به انزلی رفت و در مدرسه‌ی ارامنه این شهر تدریس کرد. برسابه در سال‌های تدریس متوجه شد بیشتر معلم‌هایی که تدریس می‌کنند برای نگهداری کودکان خود مشکلاتی دارند و جایی نیست که مادران شاغل فرزندان خود را به آن بسپارند. به همین دلیل زنان شاغل مجبور بودند، میان فرزند و کار، فرزندانشان را انتخاب کنند. او که در جریان برنامه‌های آموزشی خارج از ایران بود، متوجه شد در اروپا مراکزی به اسم «باغ کودکان» وجود دارد که بچه‌ها را از سن کم به آن می‌سپارند تا مقدمات آموزش را پیش از مدرسه بیاموزند. البته چنین مدرسه‌ای را چند سال قبل «جبار باغچه‌بان» نیز به اسم «باغچه‌ی کودک» راه انداخته بود. اما آنچه برسابه به دنبال آن بود فقط مدرسه‌ای مقدماتی برای آمادگی نبود، بلکه محلی برای نگهداری کودکان زیر ۳ سال هم شد.
او در سال ۱۳۰۹ به تهران بازگشت و بعد از تلاش زیاد توانست مجوز راه‌اندازی نخستین مهدکودک را در تهران بگیرد. برسابه در زمان تحصیل و تدریس خود به هنر تئاتر هم علاقه‌مند شده بود و از طریق دوستش «لرتا هایراپتیان» به این هنر روی آورده بود. او در طول سال‌ها با «معزالدین فکری»، «نعمت‌اله شیبانی»، «کلنل وزیری»، «نوشین» و «لرتا» همکاری می‌کرد. اما هدف بزرگش راه‌اندازی مهدکودک بود و برای همین برنامه‌اش را برای این هدف تغییر داد و سرانجام کودکستان خود را افتتاح کرد.
این کودکستان در خیابان «ممتازالدوله» (شاه‌آباد) با دو کلاس، یک سالن ناهارخوری و یک دفتر در مرداد ۱۳۱۰ کارش را شروع کرد. چهار مادر نخستین کسانی بودند که بچه‌هایشان را به برسابه سپردند. اما خبر راه‌اندازی این مرکز خیلی زود به گوش مادران کارمند و سایر مادران رسید و در کمترین زمان ممکن کودکستان برسابه در طول ۳۰ سال تبدیل به مجتمع آموزشی شامل کودکستان، دبستان و دبیرستان شد و نزدیک به چهارصد شاگرد در آن شروع به تحصیل کردند. ساختمان قبلی دیگر برای کودکستان کوچک بود و در نتیجه به محلی بزرگ تر در خیابان «صفی‌علیشاه» منتقل شد. آموزش در مدارس برسابه از ابتدای کار به زبان فارسی بود. او برای کامل‌کردن تحصیلات خود در زمینه‌ی آموزش و پرورش کودکان در سال ۱۳۲٨ مهدکودکش را به دست همکارانش سپرد و به ژنو رفت و در رشته‌ی علوم تربیتی و روان‌شناسی کودکان و نوجوانان دانشگاه ژنو تحصیلاتش را کامل کرد.
روایت درس‌خواندن در مدارس برسابه به قلم بعضی، از جمله دکتر «صدرالدین الهی»، روزنامه نگار و استاد روزنامه نگاری، گویای تلاش‌های ارزنده‌ی برسابه بود. این مدارس از نامدارترین مدارس ایران پیش از انقلاب به شمار می رفتند. کودکان زیادی در طول سال‌های فعالیت این مدرسه از سنین پیش از دبستان تا فارغ‌التحصیلی در آن تعلیم و تربیت دیدند.
در فعالیت‌های اجتماعی، برسابه هوسپیان همواره زنی پیشتاز و پیشرو بود و از کوشندگان و مبارزان حقوق زنان به شمار می‌رفت و در سازمان های گوناگون خیریه عضویت داشت. او در سال ۱۳۴۷ یکی از بنیان‌گذاران سازمان زنان ایران بود. در کارنامه‌‌ی فعالیت‌های آموزشی و فرهنگی برسابه چندین مدال سپاس و افتخــار نیز ثبت شده است که شاید مهم‌ترین آن‌ها دریافت نشــان درجه ۲ «افتخار» از سوی وزارت آموزش و پرورش بود.
مدارس برسابه تا سال ۵۷ برپا بود اما با به راه افتادن انقلاب فرهنگی تعطیل و به آموزش و پرورش سپرده شد.
برسابه دو سال بعد از انقلاب، پس از نیم قرن کار خستگی‌ناپذیر معلمی و مدیریت، بازنشسته شد؛ ولی آرام ننشست و تورهای مسافرتی راه انداخت. پس از سفر به امریکا سال‌ها به تنهایی در «گلندل» زندگی کرد و اواخر عمر خود را، به رغم عشقی که به ایران و کودکان آن داشت، نه در ایران بلکه به ناچار در امریکا سپری کرد و در سال ۱۳۷۸ در همان کشور بدرود حیات گفت. برسابه هوسپیان در طول عمر 94ساله‌ی خود، سربلند و عاشق زندگی کرد، سربلند و عاشق نیز از جهان رفت؛ هرچند سال های آخر عمر را به سختی گذراند.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر