دغدغه های ذهنی کودکی که به زندان نرفت...!

یازده دوازده ساله که بودم،  پدرم مشتری پر و پا قرص رادیو های بیگانه بود. در خانه مان اکثر اوقات صدای گوشخراش پارازیت همراه با صدای گوینده هایی که با لحنی حماسی مردم را دعوت به سرنگونی رژیم میکردند در هم پیچیده بود...پدرمان همیشه به من و برادرم توصیه میکرد که توی مدرسه  در مورد اینکه او در خانه به چه چیزهایی گوش میدهد چیزی نگوئیم و می گفت اگر این کار را بکنیم می آیند و همه مان را می گیرند و می برند زندان...ما می دانستیم اگر زندان برویم "دژخیمان رژیم آخوندی" ما را "شکنجه" خواهند داد و برای همین یکی از دغدغه های ذهنی ام این بود که اگر من را بگیرند و ببرند زندان و بخواهند شکنجه ام کنند من چطور میتوانم در برابر شکنجه ها و فشارها مقاومت کنم...آن زمان چند ایده ی ابتکاری در ذهن داشتم که چطور به بازجوها و شکنجه گرها رکب بزنم و در دوران زندان کمتر عذاب بکشم. 
من می دانستم در زندان "دژخیمان رژیم آخوندی" برای اینکه بیشتر من را اذیت کنند می خواهند هر روز بدترین غذایی که حالم را به هم بزند به من بدهند و من آن زمان از "کله پاچه" نفرت داشتم و حتی بوی آن را هم نمی توانستم تحمل کنم...مطمئن بودم اولین سوال بازجو از من این است که از چه غذایی بیشتر از همه بدت می آید و من باید  حواسم را جمع کنم و به هیچ وجه اسمی از "کله پاچه" به میان نیاورم...تز من این بود که به دروغ بگویم "خورش آلو اسفناج"...من تا  آن روز فقط یک بار خانه ی عمه ام "آلو اسفناج" خورده بودم و به نظرم با فاصله ی زیادی از هر غذای دیگری خوشمزه تر بود... اینگونه من یک تهدید را به یک فرصت تبدیل میکردم و در زندان هم دلی از عزا در می آوردم...البته حواسم بود که وقتی هر روز برایم " آلو اسفناج" آوردند، موقع خوردنش وانمود کنم که حالم دارد به هم میخورد تا زندانبان متوجه کلک من نشود و جیره ی آلو اسفناجم را قطع نکنند.
بعدها که داشتم در تفکرات خودم باگ های این نقشه را در می آوردم به مساله ی دیگری برخوردم...اگر بپرسند بهترین غذایی که دوست داری را هم بگو من چه دروغی بگویم که نتوانند اذیتم کنند؟ چه بسا زندانیانی که وقتی با این سوال زیرکانه روبرو میشوند فکر میکنند بازجو قصد دارد هیچوقت آن غذا را در دوران زندان بهشان ندهد و به دروغ بگویند مثلا "کله پاچه" و بعد بازجو رکب بزند و بگوید هر روز بهش کله پاچه بدهید...! آه...بازجوها خیلی زرنگ هستند و میدانند چطور از آدم حرف بکشند...اما من زرنگ ترم!
من برای این بخش هم راه حلی داشتم...من به هیچ وجه اسم "کله پاچه" را نمی آورم و به عنوان بهترین غذایی که دوست دارم هم  از "فسنجان" نام میببرم...فسنجان دومین غذای مورد علاقه ی من در آن روزها بود...شبها با این فکرها کمی آرام می شدم و راحت می خوابیدم و چه بسا در رویا خود را در زندان می دیدم که یک کاسه ی بزرگ آلو اسفناج با یک دیس برنج جلویم است و من به عنوان بخشی از شکنجه های روزانه ام باید آن را تا ته میخوردم...

اما من در زندگی یک فوبیای بزرگ هم داشتم که زندانبان اگر متوجه آن میشد با همان می توانست من را نابود کند...سوسک...من در حد مرگ از سوسک می ترسیدم (و حالا که از ایران خارج شده ام و دیگر خطر دستگیری برایم وجود ندارد اعتراف می کنم که هنوز هم می ترسم) و برای همین باید با تکنیک مشابهی به این سوال بازجو مبنی بر اینکه از چه جانور و یا حشره ای  بیشتر از همه می ترسی نیز جواب می دادم... من از بچگی عاشق گربه ها بودم و چه خوب بود اگر در دوران زندان من را با چند گربه ی ملوس (یا حتی زشت) در یک اتاق می انداختند... جواب من به این سوال بدون شک "گربه" بود...و به سوال معکوس نیز که چه جانوری را بیشتر از همه دوست داری باید هوشیارانه جواب می دادم...جواب من این بود: من سگها را بیش از بقیه ی حیوانات دوست دارم.
اما اگر گفت باید حتما حشره باشد چه خاکی به سرم بریزم؟ پس از چند روز فکر کردن دو حشره هم برای پاسخ دادن به این سوال انتخاب کردم...من از مورچه های خیلی ریز و کوچک بیشتر از هر حشره ای بدم می آید و چندشم میشود و البته عاشق مگس ها هم هستم...مگس هایی که خرمگس نباشند البته...! خرمگس هم البته خوب است اما مگس یک چیز دیگریست...!
با خودم میگفتم بگذار توی سلول من را پر از مورچه های ریز و یا حتی مگس بکنند...به هر حال خیلی بهتر از سوسک و عنکبوت و هزارپاست...!
و  با این فکر و خیالها بود که دهه ی شصت یا شاید هم هفتاد را سپری کردم...