پدرام قائمى، شهروند خبرنگار
به این جا می گویند «سوق واقف»؛ محله ای در شهر دوحه که معماری آن شما را به یاد افسانه «هزار و یک شب» «شهرزاد» و روایت هایش از «چهل دزد بغداد» می اندازد. اما این جا نه خبری از دزدهای بغدادی است، نه نشانی از «علی بابا». چشم که می چرخانم، ستاره می بینم؛ ستاره هایی که آسمانی هم نیستند؛ اسم و رسم دارهای فوتبال ایران که چند سالی است سوار بر موج کوچ به کشور قطر شده و در سواحل دوحه پیاده شده اند. این جا سوق واقف است؛ محله ای برای دود کردن دلارهای نفتی و گازی قطری‌ها.
در ایران در کوچه و خیابان و مراکز خرید و رستوران‌ها مردم جلوی بازیکنان فوتبال را می‌گیرند و عکس یادگاری می گیرند. باشگاههای داخلی هم که برایشان سر و دست می‌شکنند. اما آنها می دانند که عمر زیادی از همه این محبوبیت‌ها نمانده است؛ به ویژه وقتی در آینه نگاهی به سن واقعی خود می‌اندازند. پس باید بهترین تصمیم را بگیرند.
فکر می‌کنید بهترین تصمیم یک ستاره فوتبال ایران وقتی به سن ۳۳ سالگی رسیده، چیست؟
جمع بازیکنان ایرانی «لیگ ستارگان قطر» هر سال جمع تر می‌شود. همین امسال و پس از پایان لیگ برتر، قطری‌ها برای جذب کاپیتان تیم ملی ایران آستین بالا زدند و «آندرانیک تیموریان» را با قراردادی وسوسه انگیز به «ام صلال» بردند. رقم قابل توجه بود؛ یک میلیون و 200 هزار دلار.
«آندو» چرا باید دست رد به سینه قطری‌ها می‌زد؟ در بند هفتم قراردادش آمده که تیموریان هیچ‌رقمی را بابت مالیات به دولت قطر پرداخت نخواهد کرد و تمامی مبلغ قراردادش طی هشت ماه به‌حساب او واریز خواهد شد. در همین قرارداد بیان شده که یک خودروی مدل سال ۲۰۱۵ به انتخاب آندو تا مبلغ ۳۰۰ هزار دلار و همین‌طور منزل مسکونی مبله با تمامی امکانات نیز در اختیارش خواهد بود. آندو متولد سال ۱۳۶۲ خورشیدی است.
«پژمان منتظری»، مدافع میانی تیم ملی ایران، یکی دیگر از ساکنان ایرانی قطر است. خودش مدعی شده که قراردادی دو ساله را با «الاهلی» قطر امضا کرده اما «فهد علی»، مالک باشگاه الاهلی قطر هفته پیش مدعی شد که منتظری را با قراردادی به ارزش یک‌میلیون و 100هزار دلار و برای یک فصل استخدام کرده است. البته که منتظری هم معاف از مالیات، برخوردار از تمامی امکانات لازم رفاهی در دوحه و همین طور متولد سال ۱۳۶۰ است.
به این جمع می‌توانید ستارگانی مانند «محمد نوری» با قرارداد ۵۵۰ هزار دلاری در «مسیمر»، «اشکان دژاگه» با قرارداد یک میلیون دلاری در «العربی»، «مجتبی جباری» با قرارداد 900هزار دلاری در الاهلی، «مسعود شجاعی» با قرارداد یک میلیون دلاری و «مهرداد پولادی» با قرارداد ۸۵۰ هزار دلاری در «الشحانیه» را هم اضافه کنید؛ جمع فوتبالیست های مشهور ایران در همسایگی خلیج‌فارس.
قطر چرا تا این اندازه برای اسم و رسم دارهای پا به سن گذاشته ایرانی جذاب است؟
به عنوان یک عکاس خبری وارد شهر دوحه می شوم. به صورت سرزده و بدون هماهنگی قبلی با هفت ستاره فوتبال ایران، به قطر رفته ام و می‌خواهم از زندگی این ستاره‌ها گزارش تهیه کنم. برایم سخت نیست که درک کنم این همه ثروت که سالیانه به جیب بازیکن ایرانی ریخته می شود، آن هم در چنین شهری، می تواند چه قدر وسوسه انگیر باشد.
به نظر شما بهترین فضاهای ممکن کجا است؟ می توانم به محله ساحلی «حلال» بروم یا سری به «مروارید قطر»، یا همان شهرک دریایی و مصنوعی تازه‌ساز قطری‌ها بزنم. اما بهتر است گشت‌وگذار «پاپاراتزی وار» خود را از محله سوق واقف شروع کنم؛ یک بازار بزرگ سنتی در دوحه که بیش تر کسبه آن را ایرانیان شیرازی یا بوشهری تشکیل داده‌اند. سوق واقف مهم‌ترین پاتوق ستاره‌های ایرانی لیگ قطر است؛ محله‌ای با قلیان‌های بزرگ میوه ای و خوانسار که البته تا سپیده‌دم صبح نیز دایر و در حال خدمت‌رسانی به ثروتمندان حاشیه‌نشین خلیج‌فارس است.
این جا چشمم به تمام ستاره های ایرانی می افتد؛ بازیکنانی که از ساعات پایانی شب در کافه های سنتی جمع می شوند و تا نزدیکی های صبح چای می نوشیند، قلیان دود می کنند، می گویند، می خندند و کمی شرارت خرج می کنند.
بازیکنان ایرانی را می‌توانید از حوالی ساعت 22 تا نزدیکی های ساعت سه بامداد در سوق واقف ببینید. قطر کشوری اسلامی با مقررات سخت‌گیرانه است. توریست‌هایی که وارد دوحه می‌شوند، اگر بدون رسیدی که تأیید کند آن ها در مراکز تأیید شده هتل های قطری نوشیدنی های الکی نوشیده‌اند، توسط پلیس دستگیر شوند و باید خاک قطر را طی ۴۸ ساعت ترک کنند.
وقتی سفارش یک نوشیدنی الکل دار در بار یکی از هتل ها را دادم، مجبور شدم رسید را در جیبم تا 24 ساعت نگه دارم. متصدی بار سفارش اکید کرد که اگر پلیس تو را دستگیر کند و این برگه را همراه نداشته باشی، باید خاک قطر را ترک کنی. شاید به همین دلیل سوق واقف برای ستارگان فوتبال ایران محبوبیتی بیش تر از «هتل مریوت» یا «هتل شرایتون» دارد. اما روزهای یک شنبه و دوشنبه چند فوتبالیست ایرانی را هم در شب نشینی های این دو هتل پیدا کردم. هوای گرم این روزهای دوحه گاهی وقت ها بازیکنان را مجبور می کند که سری به استخرهای مجهز این هتل ها بزنند و بعد از کمی آب تنی، در بارهای مجلل این دو هتل لبی تر کنند!
در قطر فوتبال اولویت چندم بازیکنان ایرانی و غیر ایرانی است. دستمزدهای بالای لیگ قطر و آزادی‌های آنجا در مقایسه با ایران، مهم‌ترین دلایلی هستند که چهره‌های پا به سن گذاشته فوتبال ایران را به سمت این کشور می‌کشد.
«کارلوس کی‌روش» سال گذشته دریکی از کنفرانس‌های خبری خود از حضور بازیکنان ایرانی در لیگ‌های عربی به دلیل کیفت پایین این لیگها وعدم نظارت دقیق باشگاههای عربی بر تمرینهای بازیکنانشان اظهار نگرانی کرده بود و حتی گفت که بازیکنانی که در لیگ‌های قطر و کویت حضور دارند را با اکراه به تیم ملی دعوت خواهد کرد.
اما برای بازیکنانی که این روزها بین سنین ۳۳ تا ۳۵ سال دارند، پس انداز برای آینده شان مهم‌تر از خشم کارلوس کی‌روش است.
شما اگر بودید، کدام یک را انتخاب می‌کردید؟ بازی در لیگ ایران با قراردادهایی به مراتب پایین‌تر و البته مبالغی که هیچ وقت به‌صورت کامل به‌دست شما نخواهند رسید یا سفر به شهری کوچک و دنج و درآمدی بالا و تمرینی ساده و اندک؟ مهم نیست چند نفر در خیابان از شما امضا می‌خواهند، مهم این است در دوحه دستمزدی، در مقایسه با ایران، نجومی دارید و می‌توانید تا پاسی از شب هم بدون این‌که به کسی پاسخگو باشید، بیدار بمانید و از زندگی لذت ببرید.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر