نگرانی نسبت به وضعیت مصطفی تاجزاده!

بر اساس آخرین اخبار و اطلاعات رسیده مصطفی تاجزاده که دیروز بعد از هفت سال از زندان آزاد شده بود در شرایط ناگواری به سر می برد و نیاز به حمایت بین المللی و فوری دارد. بنا بر گزارشهای رسیده ایشان از زمانی که پای خود را از زندان بیرون گذاشتند توسط افراد و گروههای مختلف به شکل بی رحمانه ای مورد استقبال و خوش آمد گویی به عنف قرار گرفته به شکلی که گزارش شده است بر اثر هجوم دوستان و هواداران ایشان برای گرفتن عکس دو نفره و یا گروهی با نامبرده هم اینک این بزرگوار دچار بیماری "سلفیوفوبیا" شده و با دیدن هر نوع گوشی دوربین دار دچار تشنج می شود. همچنین از آنجا که ایشان بیشتر دوران حبس خود را در سلول های انفرادی گذرانده اند سیستم دفاعی بدنشان به طور ناخوداگاه نسبت به تجمعات بیشتر از دو نفر واکنش نشان میدهد و از آنجا که مراجعین به بیت نامبرده برای چاق سلامتی و سلفی گرفتن و ثبت در فیسبوک و اینستاگرام در هر نوبت کمتر از چهل نفر نمی باشد ایشان بعد از آزادی کلا در لاک دفاعی فرو رفته و اصطلاحا فقط زیر توپ میزنند بلکه وقت دیدارها تمام شود.

مساله ی دیگری که باعث نگرانی ست و از نظر روانی فشار زیادی را به این بزرگوار وارد می نماید، انتشار موجی از خاطرات دو نفره و یا گروهی با محوریت ایشان است که دارد در فضای مجازی نقل میشود.  به عنوان مثال توجه شما را به برخی از این خاطرات منتشر شده جلب مینمائیم:

-    در دوران مدرسه با مصطفای عزیز همکلاسی بودم... یادم است یک بار در کلاس دستش را بلند کرد و اجازه خواست به دستشویی برود. معلممان اجازه نداد و گفت بنشین سر جایت و ده دقیقه دیگر که کلاس تمام میشود برو دستشویی. یک لحظه دیدم ابروهای مصطفی در هم گره خورد و بعد از چند لحظه «کاری بزرگ» صورت گرفته بود و فضای کلاس از بوی شجاعت و آزادگی این بزرگمرد کوچک آکنده شد.

-    سال 88 بود...در ستاد انتخاباتی میر حسین عزیز نشسته بودیم که مصطفی تاجزاده وارد شد و طبق معمول با همه سلام و علیکی کرد و به من هم که گوشه ای نشسته بودم و چای میخوردم سلام کرد. هیچوقت فراموش نمیکنم آن لحظه را...فراموش نمیکنم ان نگاه نافذ را که به نگاه نافذ من گره خورده بود و انگار میخواست به من بفهماند که باید قوی باشم. میخواست به من بگوید که آینده ی ایران در دست مقاومت و ایستادگی ماست... نمیدانم واقعا چطور توصیف کنم آن لحظه را ولی همانجا بود که تصمیم گرفتم راه ایشان را ادامه دهم... چند هفته بعد آقا مصطفی را گرفتند و من هم از ایران خارج شدم که بتوانم مبارزه را ادامه دهم... الان هم ادمین صفحه ی «حامیان شاهزاده سرین یگانه ناجی ایران زمین» هستم. مصی جان خوشحالم که نگذاشتم در غیاب تو چراغ مبارزه مان خاموش شود.

-    سوپری ما خیلی نزدیک منزل ایشان بود... آقا مصطفی بیشتر وقتها خودش می آمد و از ما خرید میکرد و از آنجا که به ایشان اعتماد داشتیم حساب دفتری برایش باز کرده بودیم و ایشان اجناس خود را می برد و سر برج می آمد و حسابش را تسویه میکرد. حتی یک بار هم نشد که این تسویه حساب عقب بیفتد بس که این مرد خوش حساب بود...تیرماه 88 بود که برخلاف همیشه در اول برج خبری از ایشان نشد... حساب دفتری آقا مصطفی "چهارصد و پنجاه و هشت هزار و هفتصد تومان" شده بود... بعدها فهمیدیم که ایشان دستگیر شده اند و علت تسویه نکردن حسابشان این بوده. حالا که بعد از هفت سال از زندان بیرون آمده به شخصه واقعا خوشحال هستم و میدانم که به زودی دوباره تشریف می آورند سوپری ما و در مورد خاطرات قدیم با هم گپی میزنیم. در ضمن آن حساب دفتری چهارصد و پنجاه و هشت هزار و هفتصد تومان اصلا قابل ایشان را هم ندارد.

اینها صرفا چند نمونه از خاطرات مشترکی بود که در فضای مجازی از ایشان نقل میشود... شنیده ها حاکی از آن است که مجموعه عوامل فوق باعث شده ایشان پس از آزادی به تیک عصبی دچار شوند و گفته شده است در محفلی خصوصی اعلام آمادگی کرده اند که به صورت داوطلبانه به زندان بازگردند تا مابقی دوران حیات خود را در سلول انفرادی بگذرانند.
اینجانب ضمن ابراز نگرانی از تداوم این وضعیت، از عموم دوستان، اشنایان، بستگان نَسَبی و سَبَبی وعلاقمندان چَسَبی (کسانی که علاقه به چسباندن خود به ایشان دارند)، عاجزانه خواهش میکنم که همین امروز کلیه ی مشترکات خود را  با جناب تاجزاده به حالت تعلیق در بیاورند و اجازه بدهند این بزرگوار حالا که پس از هفت سال از زندان بیرون آمده است، بتواند نفسی بکشد و طوری نشود که خدایی نکرده از آزادی خود پشیمان شده و نتواند در میان «ما» دوام بیاورد.