چرا محمودوایر و چرا اینطوری؟

سلام
سال نو مبارک
 
من محمود فرجامی هستم و از این بعد وبلاگ "محمودوایر" را در "ایران‌وایر" می‌نویسم. حالا که تحت تاثیر این آغاز صمیمانه و خودمانی قرار گرفتید اجازه بدهید چند توضیح هم چاشنی‌اش کنم:

 
1- چندماهی می‌شد که در سایت ایران‌وایر وبلاگ می‌نوشتم ولی این وبلاگ نام و ساختار مشخصی نداشت و فقط طنزنوشته‌های سیاسی و اجتماعی من را شامل می‌شد (یک بار که طنز الهی نوشتم سردبیر ایران‌وایر آن را حذف کرد و توضیح داد که دنبال دردسر نمی‌گردد. من هم شکرگزاری کردم!). به مرور زمان به این نتیجه رسیدم که اگر قرار است در سایت ایران‌وایر "وبلاگ" داشته باشم پس بهتر است ساختار و لحن وبلاگی را رعایت کنم. شما الان را نبینید که وبلاگستان زیر چنبره‌ی شبکه‌های اجتماعی تقریبا نابود شده است. چند سال پیش را هم –لطفا- به خاطر نیاورید که همه وبلاگ‌نویس شده بود. من از یازده سال پیش که وبلاگ خیلی پدیده نوی در ایران بود و حتی از عمل جراحی پلاستیک بینی هم لوکس‌تر محسوب می‌شد وبلاگ می‌نوشتم. یکی دو سالی با اسم مستعار و بعد با اسم خودم در وب‌سایتی که دست کم آرشیوش از ده سال پیش در دسترس است و به قول آن بابا "اسنادش موجوده"! این است که بلانسبت خودم را از سابقون وبلاگستان می‌دانم و مثل تمام کسانی که توهم سابقون بودن دارند، مطمئن هستم که به فنون و رموز وبلاگ‌نویسی آشنایم. یکی از اسرارآمیزترین رموز وبلاگ‌نویسی، که علاوه بر من تقریبا همه –بجز روزنامه‌نگاران پیشکسوت و برخی سیاسستمداران- به آن آشنایند، این است که وبلاگ نوشتن با خیلی چیزها فرق دارد؛ از جمله: گزارش رسمی نوشتن، ستون روزنامه نوشتن، رساله نوشتن و مانیفیست نوشتن. اجتهاد من این است که وبلاگ باید به مقدار معتنابهی با احوالات شخصی وبلاگ‌نویس آغشته باشد. البته ممکن است بعضی‌ها اجتهاد من را قبول نداشته باشند اما اشکالی ندارد، مجتهدانی داشته‌ایم که جز خودشان هیچکس اجتهاد آن‌ها را قبول نداشته است مثل آیت‌الله خلخالی و من!
تمام این روضه را خواندم که بگویم از این به بعد نوشته‌های من در ایران‌وایر حال و هوای وبلاگی خواهد داشت.
 
2- ممکن است بپرسید چرا محمودوایر؟ سوال بسیار بجایی‌است اما این دلیل نمی‌شود که پاسخ بسیار بجایی داشته باشد. به یاد داشته باشید که هر سوال بجایی الزاما جواب بجایی ندارد. من الان می‌توانم یک دوجین سوال بجا که همه ما در ذهن داریم مطرح کنم که جواب دادن به آنها به جاهای بیجایی می‌کشد؛ منتها چون به مدیر محترم ایران‌وایر قول داده‌ام که الکی دردسر درست نکنم آنها را نمی‌نویسم! گذشته از آن چیزی که همه ما از بچگی بارها و بارها در ذهن داشته‌ایم و بارها پرسیده‌ایم چه جای طرح دوباره دارد؟ (منظورم سوال "بچه چطوری درست میشه" نیست! هر چند که این هم به نوبه خود فلسفی محسوب می‌شود و می‌تواند نهایتا به پرسش‌های برای‌مازیاردردسردرست‌کنی مثل "دنیا چطور به وجود اومده" و "پس خدا رو کی ساخته" منتهی شود)
نهایتا من می‌توانم اینقدر پاسخگو باشم که اگر "وایر" چیزخوبی است و اسامی سایتهای معظمی مثل ایران‌وایر و اسپنک‌وایر می‌توانند از چسباندن وایر به یک اسم دیگر درست شوند چرا وایر به محمود نچسبد؟ چرا همه وایر داشته باشند محمود وایر نداشته باشد؟ این است عدالت؟ این بود آرمانهای ما؟ اصلا مشکل ما این یکی دو متر وایر است؟ من شما را دوست دارم آقای بهاری... به شما علاقه دارم... ولی این درست نیست.
 
3- در محمودوایر فقط به مسائل سیاسی و اجتماعی نمی‌پردازیم چون همانطور که گفتم محمودوایر واقعا می‌خواهد یک وبلاگ باشد نه ستون طنزآمیز یک روزنامه یا کلاس درس یا مجموعه‌ای از یادداشت‌های انتقادی یا واحد تولید رهنمود و سری‌دوزی مانیفیست. کلاس‌های درس ایران‌وایر در محل دیگری برگزار می‌شود (سرویس ایاب و ذهاب خواهران و برادران نیز مهیا می‌باشد!) و رهنمود و مانیفیستی هم اگر در کار باشد مقام محترم بهاری به موقع ایراد خواهند فرمود – یا گرفت!
محمودوایر وبلاگ طنزآمیز "من" است که قرار است در آن خودم باشم. یعنی محمود فرجامی، روزنامه‌نگار متوسط‌الحالی که موقتا در مالزی زندگی می‌کند و زن دارد و یک پسر دارد و چند چیز دیگر دارد و میلیون‌ها چیز دیگر را هم ندارد. نداشتنی‌ها که البته نام بردن ندارند اما از داشتنی‌هایی که نزاکت اجازه نام بردن از آنها را می دهد یکی همین علاقه فراوان به سربه‌سر خود و سایرین گذاشتن است. این "سایرین" شامل همه چیز و همه کس می‌شود، از اعضای خانواده‌ام تا آشنایان و همکارانم، سیاستمداران، ادبا و فضلا، بازاریان، کارمندان محترم دوایر دولتی، هنرمندان، معلمان، مردان، زنان و ... حتی شما دوست عزیز! البته به شدت احتیاط خواهم کرد که خط قرمزهای اخلاقی را رعایت کنم؛ یعنی از توهین مستقیم، تبعیض نژادی، تحقیر جنسیتی، تمسخر نقایص مادرزادی و معایبی که اراده شخص در آنها نقشی نداشته (مثل نام کوچک خودم!) و همچنین ورود به حیطه زندگی خصوصی افراد (بجز خودم!) دوری کنم؛ کاری که همیشه سعی کرده‌ام بکنم و به آن اعتقاد دارم.
 
در سایر موارد اما قولی نمی‌دهم حتی به شما آشنا، همکار، سیاستمدار، ادیب، فاضل، بازاری، کارمند، هنرمند، معلم، مرد، زن... و مازیار عزیز!