حکایت ما شهروندان درجه چندم در روز سفر روحانی به سیستان و بلوچستان

روز سه شنبه حسن روحانی در حضور هزاران نفر از مردم زاهدان مدعی شد که "ما شهروند درجه دو نداریم." در همان لحظه من و مهندس عبدالسلام بزرگزاده و چهار نفر شهروند درجه دو و سه بلوچ به اداره ارشاد دعوت شده بودیم تا پای سخنان وزیر ارشاد بنشینیم. برای دیدار با رئیس جمهور هم برایمان کارت فرستاده بودند اما چون نه ما با رئیس جمهور کاری داریم و نه او با ما کاری دارد به آنجا نرفتیم. با خود گفتیم شاید بتوانیم در فرصتی چند دقیقه ای مسایل و مشکلات و دغدغه های فرهنگ و هنر بلوچستان را با وی مطرح کنیم. 

وقتی به آنجا رسیدیم متوجه شدیم که ترکیب دعوت شدگان بگونه ای کاملا تبعیض آمیز تنظیم شده و از بین آن همه مدعوین تعداد فعالان فرهنگی، مطبوعاتی و هنرمندان بلوچ کمتر از ده نفر بود. علاوه بر این گزینش سخنرانان کاملا با ملاکهای قومی و مذهبی صورت گرفته و به ما صراحتا اعلام شد که حق حرف زدن نداریم. سخنرانان که شروع به حرف زدن کردند از همان آغاز شروع کردند از مظلومیت سیستان و کارهایی که برای فرهنگ و هنر سیستان باید انجام شود و ... که البته حق سیستان است و جای افتخار هم دارد که فرهنگ و هنر و ادب سیستان رشد کند و بیشتر از این هم تعالی یابد اما این وسط بلوچستان مگر جزو ایران نیست و سهمی از فرهنگ و هنر و ادبیات در حوزه اعتبارات، تشکلها، موسسات فرهنگی و رسانه ها نباید داشته باشد؟

با دیدن این وضعیت من و مهندس بزرگزاده به نشانه اعتراض جلسه را ترک کردیم و در طول مسیر شنیدیم که روحانی می گفت ما شهروند درجه دو نداریم. روحانی درست می گفت چون ما حتی شهروند درجه دو هم نبودیم. کاش درجه بندی ما را اعلام می کردند تا جایگاه خود را می دانستیم و به جایی که متعلق به شهروندان درجه یک و دو است نمی رفتیم.

از آمار 164 نفر کارمند ارشادی که جناب (عباس) دانشی مدیرکل ارشاد در حضور وزیر قرائت کرد و سی و چند موسسه فرهنگی و 78 نشریه، کاش می گفت که چند نفر از کارمندان ارشاد و چند موسسه و نشریه سهم مردم بلوچ است. جمع اینها به تعداد انگشتان دو دست نمی رسد. و زهی تاسف که دولت تدبیر و امید اینگونه می خواهد در عرصه فرهنگ و اقتصاد مدیریتی جهادی داشته باشد.