مملکت یواشکی: دستگیری «شادی» روی پشت‌بام‌های تهران

این مملکت مملکتی است یواشکی.  عده‌ای هنوز گیر می‌دهند که «آزادی یواشکی» ترکیبی متناقض است؛ معنا ندارد.  این بحث‌ها باشد برای بخش «اندیشه» نشریات.  چیزی که بخش گزارش‌های رسانه‌ها به ما می‌گوید این است که هرکس آزادی یواشکی را رعایت نکند در کمتر از دو ساعت بازداشت می‌شود و جلو دوربینِ صداوسیما به خطش می‌کنند تا به کرده و ناکرده‌اش اعتراف کند.  شما اجازه دارید هرچه می‌خواهید بکنید، ولی یواشکی.  می‌خواهید الکل بخورید؟ بروید توی پستوی خانه‌تان.  همین الآن در مصرف الکل از آمریکا پیش افتاده‌ایم. اما اگر جلوی صد تا دوربین و خبرنگار مصافحه کنید—گیرم که غافلگیر شده باشید و طرف هم پیرمردی 84 ساله باشد؛ یا بروید روی پشت‌بام و شادی کنید، و بعد هم فیلمش را در یوتیوب و انظار عمومی قرار بدهید؛ آن‌وقت دیگر عواقب کار به عهده خودتان است.

 

1. هفته گذشته، حسن روحانی در مراسم پایانی چهارمین جشنواره ملی ارتباطات و فناوری اطلاعات گفت: «من به عنوان رئیس جمهور از شرایط پهنای باند اینترنت در کشور راضی نیستم».  او با ایماء و اشاره از دلواپسان خواست حق ارتباط با شبکه اطلاعات جهانی را به عنوان حقی مجازی برای مردم به رسمیت بشناسند.  اما وبلاگ صاحب‌خبر به چندین و چند دلیل چشمش آب نمی‌خورد که حتی چنین آزادی مجازی‌ای هم شدنی باشد: اول اینکه مساله شبکه های اجتماعی و آگاهی بخشی به مردم، پادزهر حکومت های خودکامه و فرد محور است و این تناقض درونی هیچگاه حل نخواهد شد.

دوم به دلیل آنکه رسانه های دولتی تنها در صورت سانسور جریان آزاد اطلاعات، قدرت تاثیر گذاری دارند و پروپاگاندای حکومتی در صورت دسترسی به رسانه های آزاد تا حد زیادی خنثی خواهد شد. (همانطور که تا امروز شده است)

سوم، آقای روحانی در سخنرانی به "شرکت های خصوصی" جهت توسعه شبکه های ارتباطی و مخابراتی اشاره کرده همزمان با غیرامنیتی دانستن موضوع ارتباطات که این به معنای محدود سازی "سپاه" از بازار پرسود و انحصاری مخابرات است، که قطعا با واکنش دستگاه های امنیتی-نظامی مواجه می شود.

چهارم، همان اشاره اندک به شیوه ارتباطی  یکسویه "منبر و پا منبری" روحانیون است که باعث غلیان جماعت متکلم وحده روحانی خواهد شد. (توجه کنید که در تمامی ارتباطات مردمی روحانیون، سخنان مردم نه از باب گفتگو و فیدبک (بازخورد) که از باب نادانی و پرسش از یک عالم مذهبی بیان می شود!)

پنجم و آخر اینکه کل ارتش سایبری و مقابله با "جنگ نرم" -از تصورات آیت الله خامنه ای- درست است که برای رهبر جمهوری اسلامی آب نداشته اما برای خیل عظیم فارغ التحصیلان حوزوی و اعضای بسیج نان داشته و در صورت تغیر دیدگاه به اینترنت از "تهدید" به "فرصت" این جماعت بیکار می شوند و چون هنر دیگری هم بلد نیستند، نمی توانند از 100هزار شغل وعده داده شده دولت در نتیجه تغیر دیدگاه استفاده کنند و بدیهی است که این بدنه بعلاوه سران آن که سفره ای از بودجه های بی حساب دولتی داشته اند، مخالفت کنند. با نقطه تاثیر بیشتر بدلیل مجهز بودن به ابزار ارتباطی.

 

2. لیلا حاتمی که در هیئت داوران بخش مسابقه شصت و هفتمین جشنواره فیلم کن حضور دارد، از دو طرف غافلگیر شد.  ابتدا ژیل ژاکوب، رئیس 84 ساله جشنواره، با او روبوسی کرد.  سپس جمعی از دختران دانشجو متعلق به تشکلی با عنوان «دانشجویان حزب‌الله» با صدور نامه‌ای به ریاست دادسرای فرهنگ و رسانه از لیلا حاتمی شکایت کردند.  زهرا آراسته‌نیا در وبلاگ سوزستان تلویحا به مفاد آن نامه اشاره کرده است:

دست مریزاد، خانم بازیگر!

به حراج گذاشتی تمام خاطرات دنیا از نجابت زن ایرانی را

لبخندهای هرزه ی جامعه ی جهانی، مبارکت باد

حالا که تق تق کفشهایت

از سرخی خون جوانان هم وطنت گذشت و

"رد کارپت" های آن ور آبی را آذین داد

 نه خواندن " یا ایها المزمل " ، شیدایت کرد و

نه چادر سرکردن و قدم زدن های هر شب تنهایی. 

دلم برایت می سوزد

می توانستی بانوی با ابهت شرقی باشی

 و حالا

حتی به حکم قانونهای خود نوشته غربی هم "لیدی ایز فرست" نماندی!

حالا که مستانه جام عفافت را به سلامتی بوسه ای حرام نوشیدی،

ای کاش لااقل

عاقبت کیف انگلیسی را

روزی چندبار مرور می کردی ...

 

یکی از خوانندگان وبلاگ خانم آراسته‌نیا زیر آن پست نوشته: اولاً: کسی که خانم لیلا حاتمی با آن مصافحه کرد رئیس جشنواره یعنی" ژاکوب" پیرمردی 84 ساله است.  ثانیاً: فلسفه وجودی مصافحه و روبوسی در فرهنگ غربی مانند آنچه که ما در فرهنگ خود احساس می کنیم، یعنی برای التذاذ .... نیست.  ثالثاً مگر لیلا حاتمی نماینده دولت یا وزارت ارشاد و معاونت سینمایی است که  حتما بخواهد پروتکل‌های آن را در کشوری خارج از ایران رعایت کند.  رابعاً،  نکته مهمتر قرار گرفتن در شرایط اضطراری است همانند مواجهه‌ دکتر محمود احمدی‌نژاد  با مادر هوگو چاوز در مراسم تدفین او ....  خامساً شاید ایشان مقلد مراجعی مانند آیت ا... سیستانی است که در آرای  فقهی خود استثنائاتی برای مصافحه زن و مرد در شرایط اضطرار بیان کرده است که دراین صورت ... حرمت شرعی این گونه حوادث را هم توجیه می‌کند. سادساً به شما چه ربطی دارد خودش باید به خدای خودش پاسخگوباشد!!! شما به دیگرمشکلات حاد فرهنگی و هنجاری جامعه بپردازید بهتراست!!!!

 

3. دیروز عده‌ای پسر و دختر را که برای آهنگ فرل ویلیامز به اسم «هپی» (خوشحال) {{ __192450_videocomponent__video component__ }}&feature=share&list=PLzCXQZedPlzQieV_TsFu_ZMjR1tYBfWZM&index=164" target="_blank">ویدئو کلیپی درست کرد که اسمش را باید «سد» (غمگین) گذاشت.  وبلاگ آبی می‌نویسد: نشسته ام و گزارش دستگیری دختر و پسرهایی که روی پشت بام خانه هایشان، با آهنگ فارل رقصیده اند و شادی کرده اند را می بینم. چند دختر و پسر پشت به دوربین دارند اظهار ندامت و پشیمانی می کنند. قصه آشنایی که چندین سال است به اشکال مختلف تکرار می شود و تکرار میشود. آدم هایی که دستگیر می شوند و بعد اظهار پشیمانی  می کنند.

 "گول خورده ام. پول گرفته ام، فریبم داده اند" .

... بعد از اظهار پشیمانی دخترها و پسرهای جوان، مجری برنامه، به سراغ سردار ساجدی نیا می رود. سردار هم می گوید که دو ساعته مجرمین را شناسایی کرده ایم و شش ساعته هم بازداشت. و اینکه نیروی انتظامی هنجارشکنی ها را تحمل نمی کند و در کوتاه ترین زمان ممکن با مصادیق و عاملان آن برخورد می کند!

در ادامه، بعد از همدردی با این دخترها و پسرهای جوان، وبلاگ آبی از همین بچه‌ها شاکی می‌شود که چرا مدعی شده‌اند در ایران آزادی غیریواشکی هم هست: اما سردار من هم شاکی ام. از این دختر و پسرهای دستگیر شده شکایت دارم. شاکی ام چون تصویر دروغی را از ما جوان های ایرانی به دنیا نشان داده اند. تصویر دختر و پسرهای آزادی که آزادانه بالای پشت بام های خانه هایشان می رقصند و شادی می کنند. راست می گویی سردار! نسل من سال هاست که شادی و شادی کردن را فراموش کرده است و نمیدانم چرا عده ای اصرار دارند که به دنیا بگویند این تصویر سیاهی که هرروز از ایران می بینید دروغ است و هنوز هم زیر پوست شهر و زیر آسمان همین شهر می شود گاهی خندید. گاهی رقصید و گاهی شادی کرد.

4. وبلاگ سلمان نشان می‌دهد که با همین آزادی یواشکی هم می‌توانیم از خیلی کشورهای پیشرفته دنیا هم جلو بزنیم: سازمان بهداشت جهانی دو سه روز پیش گزارش کاملی در مورد مصرف الکل در دنیا منتشر کرده و ایران عزیز در بین ۱۹۰ کشور رتبه ۱۶۶ مصرف سرانه الکل را داره و در ظاهر همه چیز مرتب به نظر می آید.

اما طبق همین گزارش، اگر کسانی که الکل مصرف نمی‌کنند را کنار بگذارید ،ایران کشور نوزدهم دنیا از نظر میزان مصرف بالای الکل به ازای هر نفر است: ۲۵ لیتر سالانه! یک ایرانی مشروب‌خوار دو برابر یک امریکایی و حتی بیشتر از یک روسی الکل مصرف می‌کنه! گزارش کامل سازمان بهداشت جهانی اینجاست و مجله اکونومیست هم این چارت را از این گزارش تهیه کرده.