جمعه برای زندگی؛ با هاديه افشانی

برای کسانی که شال و کلاه می‌کنند و به کشور دیگری مهاجرت می‌کنند همه چيز، یا تقريبا همه چيز، از نو شروع می‌شود. حتی تحصيلات عالی مهاجر هم می‌تواند در کشور تازه موضوع قابل اتکایی نباشد. می‌ماند خود آدم و همتی که باید بکند. من اسمش را گذاشته‌ام بريدن بند ناف به دست خود. تفاوت آدم‌ها از همينجا شروع می‌شود که چه کسی تا کجا خسته نمی‌شود و آنقدر سماجت می‌کند تا به جايی که می‌خواهد برسد، حتی اگر آنجا برای نزديک‌ترين آدم‌های کنارش هم جای قابل توجهی نباشد. گراميداشت هويت فردی آدم‌ها از همين همت شخصی و انتخاب سبک زندگی در مهاجرت شروع می‌شود. آسان نيست ولی با ارزش است.

خوب زندگی‌تان عوض می‌شود و ممکن است برای دوستان سابق‌تان هم آدم تازه‌ای بشوید که حتی برای شناخت‌تان لازم باشد راه‌های تازه‌ای پيدا کنند. منتها تا جايی که من فهميده‌ام همه اين اتفاق‌ها خوبند، مادامی که خودتان از سبک زندگی‌تان که در مهاجرت انتخاب کرده‌اید خوشحال باشيد. بد يا خوب مسئول خنده و شادی و غم و اندوه و باقی قضايای‌تان هم خودتان هستید. برای ما که عادت کرده‌ايم تنهايی‌مان هم جمعی باشد پيدا کردن راه‌های خوشی و شادی و دلايل ناخوشی کار وقت‌گیری‌ست و گاهی آدم‌ها را از مهاجرت فراری می‌دهد و ترجيح می‌دهند برگردند.

از بين آدم‌هایی که سبک زندگی‌شان را خودشان انتخاب کرده‌اند و حالا ثمرات اين انتخاب‌شان دارد پيدا می‌شود يکی هم هاديه افشانی‌ست.

                                                                          

هادیه نقاش است و همين تازگی‌ها برنده يکی از جوايز معتبر نقاشی در استراليا شده است. در بريزبن زندگی می‌کند، در دانشگاه گريفيث درس می‌خواند، و مابقی کار و زندگی‌اش آموزش نقاشی‌ست.

                                           

بعد از دريافت جايزه- که درباره‌اش توضیح داده- با او گفتگو کردم. اين هفته گزيده‌ای از گفتگو با هاديه و کارهايش را می‌بينيد.

 

.embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; height: auto; } .embed-container iframe, .embed-container object, .embed-container embed { position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; }