"آقا ارضی یه ویژگی داره که خدایی هیشکی نداره"

عینکش را با دستمالی سفید پاک می کند، روی مبل تک نفره نه چندان نو نوار سبز با پارچه های سبز رنگ نشسته با کت و شلواری مرتب و اتو خورده و پیراهنی مشکی که سپیدی ریشش را دو چندان کرده است. میکروفون را کمی وارسی می کند، نفسی می کشد و سرود جان‌سوزی را آغاز می کند؛ صدایی با خش های حزن انگیز و گرفته. چند کلمه از مداحی نگذشته است که حاضران نشسته و سیاه پوش به گریه می افتند.

این جا حسینیه صنف لباس فروش های بازار تهران در «سعدی جنوبی»، چهارراه «استقلال» (مخبرالدوله سابق) است؛ محرم 94. سخنران آن «حاج منصور ارضی» است که حامیانش او را پدر مداحی سیاسی می خوانند؛ کسی که از نعره و طعنه زدن بر نخبگان سیاسی اصلاح طلب و اصول گرا هرگز هراسی نداشته است و در طی بیش از دو دهه اخیر به بسیاری از چهره های سرشناس سیاسی حمله کرده است.

یک بار «محمدباقر قالیباف»، شهردار وقت تهران را به دلیل نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری با «ملعونی چون سعد» مقایسه کرد و گفت: «هر طوری که شده، قصد دارند گوشه‌ای را اشغال کنند وحالا اگر به گندم ریاست جمهوری نرسیده‌اند، جوی فلان سازمان و شهرداری و مدیرکلی هم برایشان کافی است.»
دیگر بار برای مرگ هاشمی رفسنجانی، کسی که به باور ارضی «پیر و کفتار» است دعا کرده بود، «محمدعلی ابطحی» را  «زناکار» خوانده و دیگر بار گفته بود مریدانش در پی یافتن و کشتن «اسفندیار رحیم مشایی»، «یهودی امت» هستند: «تو هم که  می دونی اخلاق مرا، فعلا قایمش کردند؛ پیداش کنند بچه ها، می کشنش.»
امسال هم در مراسم عزاداری علیه برجام روضه خوانده و به حسن روحانی کنایه زده است.

حاج منصور ارضی این جا محبوب قلب ها است. دو سه دقیقه از مداحی وی نگذشته، جمعیت که تمام حسینیه لباس فروش ها را پر کرده و جای سوزن انداختن در آن باقی نگذاشته، غرق سوگ است. حاج منصور از «لکنت طفل دختر حسین» می گوید و حسینیه از ضجه منفجر می شود. کنار من، چهره مرد جوانی که صورتش نیز اصلاح شده، خیس اشک شده و هر از چندگاهی نیز با دست چپ بر سر خود می کوبد. چند بار آرنجش به من می خورد، عذرخواهی می کند. چهار زانو نشسته، می آید پایش را جابه جا کند که تعادلش به هم می خورد. کمکش می کنم تا نیفتد. کمی با هم حرف می زنیم.

«محسن» 41 ساله است، فوق دیپلم برق دارد اما به گفته خودش، از سال 78 در بازار مشغول به کار بوده و الان صاحب یک پارچه فروشی است: «از سال 82 ، 83 اینا پا منبر آقا ارضی بودم.»

لهجه کش‌داری دارد که در بازار تهران آوای آشنایی است:«ببین آقا ارضی یه ویژگی داره که خدایی هیشکی نداره؛ یه ویژگی داره که امام حسینی اش کرده، اونم اینه که ترس نداره از کسی، حقیقت رو می گه. ببخشیدا، دستمال‎کش این و اون نیس. آدم سیاسی به معنای دغل کارش نیس، آدم سیاسی به معنای تشنه لبی است که حرف مردم رو می گه حتی به قیمت خون و جونش. نوکر این و اون نیست.»

بحث مان بعد از روضه ادامه می یابد. از حمایت های حاج منصور از محمود احمدی نژاد می گویم، محسن می گوید:«خوب کاری می کرد! اون فرق داره، اون موقع احمدی نژاد واسه ما یه بچه مکتبی بود، به چشم رییس جمهور کسی بهش نیگا نمی کرد که شما فکر کنین آقا ارضی مثلا آلوده قدرت شده بوده. کمااین که وقتی احمدی نژاد خوارج شد، آقا ارضی دیگه حتی نزدیکش هم نشد؛ خودشو کشید کنار، حسابی هم رسواش کرد. اتفاقا واسه همین می گم که عاشوراییِ مرام سیاسی اش.»

«امیرحسین» یکی دیگر از حاضران در حسینیه لباس فروش ها که 50 سال دارد ، از دوستان محسن است و در این بحث مشارکت می کند: «حاج منصور که حالا مرد سینه سوخته و دل‌سوزی است ولی اینا اعتبارشون واسه نوکری امام حسین است و ضجه ای که واسه اهل بیت می زنند. حرف سیاسی اینا زیاد مهم نیس؛ یعنی گمون نکن تو بازار و مثلا جنوب شهر حرف این ها حجت است و این بگه به اون رای بدین، مردم برن رای بدن. از همین بازار و جنوب شهر یک عالمه آدم به خاتمی و روحانی رای دادن. این جورم نیست که فکر کنی مردم عقل شون رو می‌دن دست اینا.»
از حسینیه «ارگ» می زنم بیرون، به سمت خانه.

«مرتضی» که علم‌دار هیاتی در خیابان «دبستان»، زیرپل سید خندان است، با تلاش بسیار علم را بر می دارد، به سختی تعادل خود را حفظ می کند و سرانجام سرپا به حرکت می افتد. وقتی کارش تمام می شود، آن را پایین می گذارد و چایی که برایش آورده اند را با اشتیاق می نوشد. 34 ساله است و می گوید:«14 سال است با رفتن زیر سنگینی علم، از زیر سنگینی گناه تنها گذاشتن ابوالفضل در "کرب و بلا" آسوده می شوم.»

با او درباره سیاست حرف می زنیم و مذاکرات هسته ای: «والله باید دست روحانی رو هم ماچ کرد. این مملکت داشت حیثیتش به باد می رفت. مردم به دریوزگی و گنشگی افتاده بودن. این مرد حرفی زد و پاش واستاد. چند نفر رو داریم تو جمهوری اسلامی این کار رو بکنه. من کار خودم جوش کاری است، به خدا تو یک سال، چهار تا پنج تا پروژه به هم خورد بس که بازار خوابیده بود. روزی که توافق امضا شد، اصلا گریه ام گرفت از خوشحالی.»

مرتضی سال 88 نیز به میرحسین موسوی رای داده اما می گوید در تظاهرات پس از انتخابات شرکت نکرده و آن را درست نمی پنداشته است. نظر وی را درباره سخنرانی منصور ارضی می پرسم که شهریور 88 در مراسم شب قدر در مسجد ارگ، حدود 10 روز پیش از برگزاری تظاهرات روز قدس از سوی «جنبش سبز» گفته بود: «100نفر دختر و پسر را به استخری از مشروب برده اند و پس از تجاوز آن ها به یک‌دیگر و مصرف مواد مخدر، به میان جمعیت آمده اند و زده اند و کشته اند.»

مرتضی پاسخ می دهد: «خب، این حرف ها باعث تاسف است واقعا. به نظرم اینا فقط آبروی امام حسین رو می برند. کار امثال ارضی و "کریمی" و "هلالی" همین است؛ هتاکی و بی شرفی و بی ناموسی. من تظاهرات نرفتم چون فکر کردم کار درستی نیست ولی اونایی که رفتند، بچه های همین مملکت بودند؛ واسه نخست وزیر امام رفتند نه واسه یزید. بهت بگم، اینا فقط یک چیز رو می‎شناسن، فقط پول. کریمی میلیاردره .اینا بعد از 88 آتیش بیار معرکه شدند. به نظرم اینا مداح نیستند، خلاف هستند، با خون امام حسین تجارت‌خونه راه انداختند. مداح کارش این چیزا نیست.»

«محمد صادق» بانی یک هیات در نازی آباد می گوید: «خیلی از جوونا حرفای اینا رو قبول ندارند. اینا کسایی بودند که موسمی هستند، با احمدی نژاد به شهرت سیاسی رسیدند و با رفتن اونم شهرت سیاسی شان رفت. الان بیش تر جوونا واسه این می رن پا منبر این ها چون خوش آواز و کار بلد هستند. کسی به حرفای سیاسی شان کاری ندارد.»

سایت «وارث»، پایگاه اطلاع رسانی هیات های مذهبی که عمدتا سخنرانی های «حاج محمود کریمی»، «سعید حدادیان»، حاج منصور ارضی ، «حاج حسین سیب سرخی»، «حاج مهدی سلحشور» و «علیرضا پناهیان»  را پخش می کند، در یک نظرسنجی درباره نسبت سیاست و مداحان پرسیده است. تنها 19 درصد از شرکت کنندگان در پاسخ به سوال سایت وارث که می پرسد آیا سخنرانان هیات ها در طرح مسایل سیاسی روز کشور و جهان اسلام موفق بوده اند، پاسخ داده اند: «بله، من بسیار استفاده کرده ام.»
5/28 درصد شرکت کنندگان پاسخ داده اند که مسایل سیاسی را در هیات ها دنبال نمی کنند و  8/25 درصد نیز سخنرانان را درطرح مسایل سیاسی ناکام توصیف کرده اند.

محمدصادق می گوید: «اگر شما یک جمع بندی کنید، می بینید تو این سه تا عاشورای اخیر، حرف های سیاسی اینا نسبت به سال های 84 به بعد خیلی کم شده. اینا اهمیت شون دیگه واسه اینه که تو مداحی خبره هستند. تاثیر سیاسی اینا به نظر من نصف شده و حتی کم تر.»