با نوهء شیخ فضل الله نوری در استانبول

تماشا در ویمیو

nouri - Wi-Fi from JJ On the Road on Vimeo.

بهروز کیا در هفتاد و چند سالگی پر از انرژی است. یک لحظه آرام نمی گیرد. دائم مشغول فعالیت است. در آپارتمانش در استانبول ماجراهای هیجان انگیز زندگی اش را تعریف می کند. ماجراهایی که تمامی ندارند. واقعاً شانس آورده که زنده است.

قبل از انقلاب کیا یکی از فعالترین خبرنگاران رادیو و تلویزیون بود و برای تهیه گزارش به چند نقطه خطرناک اعزام شد. در جنگ داخلی بیافرا در جنوب نیجریه تیر خورد و فشنگ هنوز در پایش قرار دارد. در جنگ ویتنام هلیکوپتری که سوارش بود سقوط کرد و جان سالم بدر برد.

در جاهای بی خطر هم خطر به سراغش می آمد. در ایران از درِ قطارِ در حال حرکت آویزان شده بود تا صحنه ای را فیلم برداری کند. سر پیج دستگیرهء در شکست و به زمین افتاد ولی ... اینجاست صحیح و سالم.

کیا چند سالی وابسته فرهنگی سفارت ایران در هند شد. ولی بعد از انقلاب برکنارش کردند و برای مدت کوتاهی به ایران برگشت. با اعدام نزدیکترین دوستان و همکارانش، از جمله محمود جعفریان مدیرعامل رادیو و تلویزیون، پرویز نیکخواه مدیر واحد مرکزی خبر تلویزیون و غلامرضا کیانپور وزیر اطلاعات و جهانگردی، و پاکسازی و مهاجرت بسیاری دیگر، عرصه را بر خود تنگ دید و برای همیشه از ایران رفت.

ماجرای رفتن او از ایران و اقامت نهایی اش در استانبول خودش داستان مفصلی است. فقط باید این را گفت که با تلاش او و دوستانش بود که بسیاری از ایرانی ها در دهه ۱۳۶۰ موفق به مهاجرت به غرب شدند. این روزها بیشتر شعر می نویسد. نقاشی را مدتی کنار گذاشته بود و می خواهد دوباره شروع کند. تابلوهای گلهای آبرنگش فوق العاده لطیف و زیبا هستند. 

دیوارهای دور اتاق کارش پر از عکس های آدم های سر شناس است. گاندی، نلسون ماندلا، مصدق، دالای لاما، توماس هابز («اولین کسی که گفت دین و سیاست باید از هم جدا باشند.») و... شیخ فضل الله نوری؟ کسی که مشروطه خواهان دارش زدند و خمینی او را شهید راه اسلام معرفی کرد؟ عکس او اینجا چکار می کند؟

شیخ فضل الله پدر بزرگِ بهروز کیا بود و علاقهء کیا به او بدلیل ضدیتش با انگلیسی هاست، نه مخالفتش با مشروطه.

کیا پسرعموی معروفی هم داشت به اسم نورالدین کیانوری. داستانش ماند برای ملاقات بعدی.