کشتار در «کمپ اشرف»:‌ مقصر کیست؟

دهها نفر در یک روز قتل عام می شوند ولی دنیا توجه زیادی نمی کند. چرا خبر کشته شدن تعداد زیادی از اعضای سازمان مجاهدین خلق در اردوگاه اشرف در شمال بغداد در صدر اخبار جهان نیست؟ تصاویر منتشر شده توسط سازمان مجاهدین از جنایتی هولناک حکایت می کند؛ تصاویری که در حملات چند سال گذشته هم مشاهده شده، اما نه با این حد خشونت و یا این تعداد تلفات.

علت و هویت مهاجمان توسط هیچ منبع بیطرفی تایید نشده. اما بر اساس برخی از گزارش های خبری (بی بی سی فارسی، سی ان ان) بنظر می رسد اردوگاه اشرف روز یکشنبه ابتدا با خمپاره مورد حمله قرار گرفته و در اثر آن تعدادی از مجاهدین کشته می شوند. در واکنش به این حمله، ساکنان اردوگاه با نیروهای عراقی مستقر در بیرون درگیر می شوند و در رویدادهای خونین بعدی عده ای دیگر جان خود را از دست می دهند. تعداد قربانیان مجاهدین از ۵۰ تا بیش از ۷۰ نفر اعلام شده، که در میان آنها اسامی برخی از اعضای کمیته مرکزی این سازمان دیده می شود.

در ایران، سپاه پاسداران از عملیات "فرزندان مجاهدان عراقی" علیه این اردوگاه  ابراز خشنودی کرده و بار دیگر نشان داده است که روابط نزدیک آن با دولت بغداد و گروههای مسلح شیعه علیه دشمن دیرینه اش نتیجه داده تا جایی که اکنون بنظر می رسد افراد معدود باقی مانده مجبور به ترک این اردوگاه خواهند شد و در های «کمپ اشرف» در آینده نزدیک بعد از ۲۷ سال، بسته خواهد شد.

در طی یک سال گذشته صدها نفر از مجاهدین، پس از انتقال از اشرف، در «کمپ لیبرتی» واقع در بغداد مستقر شده و در انتظار پناهندگی در کشورهای دیگر بسر می برند ولی در این زمینه پیشرفت قابل توجهی انجام نشده و تنها آلبانی تعدادی از آنها را پذیرفته است. به گفته رهبران مجاهدین ساکنان این اردوگاه، که در زمستان گذشته مورد حمله راکت و خمپاره قرار گرفت و دست کم ۲۵ کشته و زخمی برجای گذاشت، از امنیت کمتری برخوردارند و می بایست به اشرف برگردانده شوند، اما احتمال آن ضعیف است.

طولانی شدن مساله حضور مجاهدین در عراق، یکدندگی رهبران آنها، بی اعتمادی به ادعاهای این سازمان و توجه جهانیان به بحران سوریه دست در دست هم داده  تا خبر جنایت اخیر در رسانه های جهانی بازتاب لازم را نداشته باشد.

مجاهدین در موقعیت بسیار سختی قرار دارند. با وجود اینکه آمریکا امسال این سازمان را از لیست گروههای تروریسیتی خارج کرد، در مذاکرات دشوار بین سازمان ملل، دولت عراق و مجاهدین در مورد وضعیت اعضای این سازمان در این کشور نقش مهمی بازی نکرده. افزون بر آن خروج نیروهای آمریکایی که محافظت اردوگاه اشرف را برعهده داشتند باعث شده اعضای این سازمان پوشش امنیتی خود را نیز از دست بدهند.

رهبران مجاهدین در رخدادهای ناگوار خونین متعدد علیه اعضای این سازمان در عراق سهم مهمی دارند. آنها بگونه ای رفتار کرده اند که گویی اردوگاه اشرف متعلق به آنهاست و دولت عراق حق ندارد آنها را از خاک خود بیرون کند. مجاهدین بجای همکاری با مقامهای سازمان ملل بارها آنها را به تبانی با جمهوری اسلامی متهم کرده اند. در این میان فشار روحی بر ساکنان اردوگاه به حدی بوده که هیچیک جرأت ترک آنجا را نداشته و شواهد موجود حاکی از آن است که افراد نافرمان شکنجه، زندانی و در مواردی اعدام شداه اند.

اما در این فاجعهء انسانی مسؤلیت اصلی به گردن جمهوری اسلامی و دولت عراق است. مقامهای نظامی و امنیتی ایران با استفاده از نفوذ خود در عراق و هرج و مرج در منطقه، بر گروهی ضربه های شدید وارد کرده اند که سالهاست خلع سلاح شده و تهدیدی بشمار نمی آیند. کشتار مجاهدین یک نیاز استراتژیک نبوده بلکه فقط برای انتقام جویی از حملات تروریستی این سازمان در گذشته صورت گرفته است. در این میان سازمان ملل و آمریکا باید با فشار آوردن بر دولت عراق امنیت اعضای باقی مانده مجاهدین را تضمین کنند.

فاجعهء اردوگاه اشرف در سالگرد اعدام هزاران زندانی سیاسی در تابستان سال ۱۳۶۷، که بسیاری از آنان از اعضا و هواداران مجاهدین بودند، بی رحمانه تر می نماید. اما این سازمان  نشان داده که می تواند با وجود این گونه ضربه ها، و حتا خروج نهایی از عراق، به حیات خود ادامه دهد. بویژه باید انتظار داشت این سازمان لابیگری خود برای تشویق نمایندگان کنگره و سنای آمریکا به اعمال تحریم های شدیدتر علیه ایران را دوچندان کند.

مردم ایران چه از دست دو طرف نکشیده اند…

[منبع عکس سازمان مجاهدین خلق]