اعتصاب غذای نرگس محمدی؛ او تاوان ماندن در وطن را می دهد

«نرگس محمدی»، کنش‌گر اجتماعی و سخن‌گوی «کانون مدافعان حقوق بشر»، از دیروز هفتم تیرماه در اعتراض به این که امکان تماس تلفنی با فرزندانش را از سوی مسوولان زندان ندارد، دست به اعتصاب غذای تر زده است.

«تقی رحمانی»، همسر نرگس که با فرزندانش در کشور فرانسه زندگی می کند، ضمن تایید این خبر می گوید: «نرگس به سختی بیمار است. روز یک شنبه و در ملاقات حضوری با خانواده اش، اعتصاب غذای خود را اعلام کرده و درخواستش هم یک حق کاملا طبیعی و از حقوق اولیه یک زندانی است؛ این که بتواند با فرزندانش ارتباط تلفنی داشته باشد.»

فرزندان نرگس،«کیانا» و «علی» که دوقلو هستند، در سال 1388 و شروع بازداشت و بازجویی از این فعال مدنی، دو سال و نیمه بوده اند. این کودکان تا هم اکنون که در آستانه 10 سالگی قرار دارند، روزهای دشواری را از سر گذرانده اند. آن ها تیرماه سال گذشته ایران را ترک کردند تا در کنار پدرشان در فرانسه به زندگی خود ادامه بدهند.  

بعدها نرگس در یک نامه نوشت که تمام تلاش و همتش را به خرج داده است تا با عدم تحریک و لجاجت با نهادهای امنیتی، تا حد امکان به دلیل بازداشت، از فرزندانش جدا نشود.

«تقی رحمانی» در گفت و گو با «ایران‎وایر»، خواسته همسرش را که به خاطر آن اعتصاب غذا کرده است، به حق می داند و از محرومیت فرزندانش در طول مدت حبس مادرشان می گوید: «در طول یک سال گذشته که فرزندانم به فرانسه آمده اند، به جز در یک مورد، آن ها از هر گونه ارتباط با نرگس محروم بوده اند. آخرین تماسی که او از زندان با بچه ها داشت، روز چهاردهم فروردین ماه بود که توانست مدت کوتاهی با آن ها مکالمه کند.»

نرگس محمدی به اتهام عضویت در کانون مدافعان حقوق بشر، از سال 1388 تاکنون درگیر بازداشت، زندان و بازجویی است. این فعال مدنی به اتهام «فعالیت تبلیغی علیه نظام و اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور» در شعبه 26 دادگاه انقلاب به 11 سال حبس محکوم شد که این مدت زمان بعد از اعتراض در دادگاه تجدید نظر، به شش سال حبس تقلیل یافت.

 نرگس محمدی اردیبهشت ماه سال 1391 برای اجرای حکم خود بازداشت شد و مدت ها در سلول های انفرادی بند «209» زندان اوین نگه داری می شد. اما پس از چندی، به علت عوارض بیماری فلج عضلانی که در طول دوران سخت بازجویی با آن درگیر شده بود و حکم «عدم تحمل کیفر» از سوی پزشکان متخصص، از روزهای نخستین تابستان 1391 تا تابستان 1393 آزاد شد. این آزادی ولی دیری نپایید و اردیبهشت ماه سال 1393 او را دوباره به زندان بازخواندند.

تیرماه سال 1394 اتهام عجیب «همکاری با داعش» نیز به مجموعه اتهامات نرگس اضافه شد. برادر او در گفت وگو با سایت «مرکز حامیان حقوق بشر» گفته بود احتمالا این اتهام به دلیل مخالفت خواهرش با اعدام چند سنی مذهب و درخواست رعایت انصاف و عدالت در جریان دادرسی آن ها از سوی مقام های قضایی صادر شده است.

به هر حال، تلاش نرگس و دغدغه او برای این که روزگارش را در کنار فرزندانش بگذارند، به نتیجه نرسید و او در نامه اش در مورد آخرین ملاقاتی که با فرزندانش داشته، نوشته است: «کیانا در ملاقاتی که داشتیم، گفت "مامان تو که نیستی، ما می‌رویم پیش تقی تا تو بیایی. وقتی برگشتی، ما هم می‌آییم."
من بی‌درنگ جواب دادم باشد مامان جان.
علی گفت: "مامان ناراحت نمی‌شی؟"
و بعد به من نگاه کرد تا ببیند واکنش من چیست. سعی کردم بدون تردید خوشحالی‌ خود را نشان بدهم تا نگران من نباشند. خدایا! چه قدر دلم به یک‌شنبه‌ها و روز ملاقاتشان خوش بود.»

تقی رحمانی با اشاره به این که در بند زنان زندان تلفن وجود ندارد، نرگس را مستحق زندان نمی داند: «نرگس یک فعال حقوق بشر است و جایش در زندان نیست. اما از این مساله که بگذریم، به هر حال حالا که به ناحق در زندان است، باید از ابتدایی ترین حقوق زندانی برخورد باشد. نرگس در حال حاضر روزانه 15 قرص مصرف می کند تا بیماری اش کنترل شود. با وضعیت جدید و اعتصاب غذا، نگرانی من بیش تر از وضعیت بیماری او است.»

از او می پرسیم آیا بچه ها در جریان اعتصاب غذای مادرشان هستند؟ پاسخ می دهد: «نه؛ من تا به حال چیزی به آن ها نگفته ام. سعی می کنم بچه ها را از این فضا دور نگه دارم.»

یکی از هم‌بندی های سابق نرگس محمدی که در بند زنان اوین با او هم اتاق بوده است، به «ایران‌وایر» می گوید: «نرگس به معنای واقع کلمه، مصلح و بی کینه است. جمهوری اسلامی باید قدر چنین مخالف بی آزار و بی غرضی را بداند. او با این که به خودش و خانواده اش تا این حد اجحاف شد، اما مانده است همان جا و دارد حبسش را می کشد. باید چنین مخالف مصلح با انصافی را روی چشم خود بگذارند.»

او با اشاره به این که نرگس تاوان حضورش را در ایران می دهد، می گوید: «آدم هایی از قبیل نرگس، در اذهان تندروهای داخل نظام خطر مهلکی هستند چون آن ها بر این باورند که همه را باید بیرون انداخت. آن هایی که مانده اند، همه تحت فشار هستند تا هر چه زودتر کشور را ترک کنند. اما نرگس با وجود فشارها، آن جا ماند و دارد بهای ماندگاریش را هم پس می دهد.»

او نرگس محمدی را اولین بار در جلسات مذهبی دیده است: «یک روز که پس از پایان مراسم مذهبی، داشتیم با هم برمی گشتیم، او از دغدغه هایش گفت؛ از بچه هایش و از زندانی ها و شرایط آن ها. این ها دغدغه زندگی روزمره اش بودند. حالا آن ها انتقام می گیرند که چرا در ایران ماند و فعالیتش را متوقف نکرد؟ این دهشت‌بار است که یک زن بیمار، نه به خاطر آزادی بلکه برای یک درخواست بسیار ناچیز، یعنی تماس تلفنی، خصوصا در این ماه رمضان و از سوی رژیمی که مدعی مسلمانی است، اعتصاب غذا کند و آن ها مادر بودنش را وسیله ای برای آزارش قرار دهند. این کار نه با معیارهای شرعی و نه با معیارهای حقوق بشری قابل پذیرش نیست.»

«هنگامه شهیدی»، عضو حزب «اعتماد ملی» و روزنامه نگاری که پیش از این روزهای متمادی در زندان بوده است، در گفت و گو با «ایران‎وایر»، با اشاره به وضعیت ناگوار نرگس، اعتصاب غذا را آخرين راهی می داند كه هر زندانی برای رسيدن به خواسته هايش به آن تمسك می جويد: «در ماه های اخير، بيش ترين تعداد اعتصاب غذا در دوران زندانيان سياسی جمهوری اسلامی با ركوردهای طولانی مدت اتفاق افتاده و این بار نرگس عزيز هم به جمع سايرين پيوسته است. به هر حال، شرايط زندان نرگس به گونه ای است كه امكان ملاقات با فرزندانش برايش فراهم نيست. اين خواسته طبيعی و به حق اين مادر است كه بتواند با فرزندانش ارتباط داشته باشد. اميدوارم پيش از طولانی شدن اعتصاب نرگس، مسوولان زندان اين امكان به حق را برای اين مادر زندانی فراهم سازند.»