close button
آیا می‌خواهید به نسخه سبک ایران‌وایر بروید؟
به نظر می‌رسد برای بارگذاری محتوای این صفحه مشکل دارید. برای رفع آن به نسخه سبک ایران‌وایر بروید.
استان مازندران

هشدار درباره سرنوشت بلندترین قله ایران؛زباله‌ها و کامیون‌ها در حال فتح قله دماوند

۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۴
شهرام رفیع زاده
خواندن در ۳ دقیقه
هشدار درباره سرنوشت بلندترین قله ایران؛زباله‌ها و کامیون‌ها در حال فتح قله دماوند
هشدار درباره سرنوشت بلندترین قله ایران؛زباله‌ها و کامیون‌ها در حال فتح قله دماوند

استان وایر: سایت وارش نیوز ضمن انتشار گزرشی درباره بررسی وضعیت بحرانی "دماوند" در جلسه کارگروه گردشگری مازندران، نوشته است: "دماوند دارد می میرد. این اصلی ترین نتیجه نخستین کارگروه گردشگری مازندران در سال جاری بود. زباله های آمل به مرز انفجار رسیده است" و اگر دیر بجنبیم بلندترین قله ایران "به محاصره و تسخیر زباله ها در خواهد آمد."

این سایت تاکید کرده است که "البته این تنها زباله ها نیستند که بلای جان مرتفع ترین قله خاورمیانه شده اند، بلکه فعالیت های معدنی بالاتر از ارتفاع مجاز و چکمه های سنگین کامیون ها هم دارند کمر دماوند بزرگ را خم می کنند. معضلاتی که حتی ثبت جهانی این دیو سپید پای در بند را با دشواری ها و اما و اگرهایی مواجه کرده است."

قله دماوند در 13 اردیبهشت سال 87 به عنوان نخستین اثر طبیعی ایران در فهرست آثار ملی ثبت شد و از آن زمان تاکنون شرایط مورد درخواست یونسکو برای ثبت آن در فهرست آثار طبیعی جهانی فراهم نشده است. کارشناسان و حامیان محیط زیست و دوستداران دماوند "اقدام های شکننده و بوروکراسی دستگاه های اجرایی را دلیل اصلی متوقف نشدن فعالیت معادن در ارتفاعات قله دماوند می دانند."

درحالی که قله دماوند از زمانی که در فهرست آثار ملی ثبت شده تحت حفاظت سازمان میراث فرهنگی و قوانین و مقررات این سازمان قرار گرفته است و هر گونه تعرض و تخریب آن در واقع تخریب آثار ملی محسوب می شود و اقدامی مجرمانه است که باید برابر قانون با آن پرداخت شود" اما نه تنها در عمل انجام نشده است، بلکه دامنه های بلندترین قله ایران بیش از پیش در معرض آسیب های ناشی از آلودگی، زباله و فعالیت معادن قرار گرفته است.

به گزارش وارش نیوز، هفته گذشته "به مناسب همین مرگ تدریجی و برای آنکه صدای ناله های بلند دوستدارن محیط زیست به گوش مسئولان برسد جمعی از کارشناسان و دست اندرکاران نهادهای دولتی و غیردولتی استان مازندران در ساری گردهم آمدند تا بگویند لطفا چاقوی تیزتان را از گلوی دماوند بردارید."

این کارشناسان که از ادارات میراث فرهنگی، محیط زیست، هلال احمر، فدراسیون و هیات های کوهنوردی و استانداری مازندران با تاکید بر "لزوم تعطیل شدن فعالیت های معدنی و جلوگیری از تردد بیش از حد خودروها، کوهنوردان و کوهپیمایی ها"، اعلام کردند که "علاوه بر مخاطرات زیست محیطی ناشی از فعالیت های بی رویه معدنی و ریختن زباله، سیل و زمین لغزش های احتمالی نیز از دیگر مشکلات ارتفاعات قله دماوند است."

دلاور بزرگ نیا، مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری مازندران که هم اکنون متولی اصلی دماوند به شمار می آید گفته است که "وضعیت محیط‌ زیستی منطقه در خطر است و گزارش‌های ارائه شده از دماوند نگران‌کننده و ناراحت‌کننده است."

وی با اشاره به اینکه در منطقه دماوند با مشکلاتی از جمله "برداشتن پوکه تخریب منطقه را در پی دارد و در دامنه های دماوند با "تنش‌های اجتماعی زشت شدن چهره دماوند، مشکلات ناشی از کوهپیمایی، چرای مفرط دام در دامنه‌های دماوند و پراکندن زباله در منطقه مواجه هستیم."

علی نبیان، معاون عمرانی استاندار مازندران، نیز بر "لزوم گرفتن مشاور برای تهیه طرح طبیعت گردی و گردشگری ، کوهنوردی و بوم گردی در قله دماوند" تاکید کرده و گفته است:" ریختن زباله در ارتفاعات البرز مهمترین معضل زیست محیطی طبیعت گردی است."

معاون استانداری مازندران با اشاره به اینکه "روستاهای اطراف قله دماوند دارای دهیاری هستند و باید در حفاظت از ارتفاعات البرز بیشتر همکاری کنند"، گفته است: "باید تفکر جزیره ای در حفاظت از قله دماوند از بین برود."

وارش نیوز البته یادآوری کرده است که پنج سال پیش نیز جلسه مشابهی برای حفاظت از قله دماوند برگزار شده بود و در آن "از بزرگی و عظمت دماوند سخن ها بر زبان های بسیاری جاری شد اما نه تنها هیچ تغییری در زندگی این قله همیشه جاودان صورت نگرفت بلکه امروز کار به جایی رسیده که زباله ها پیش از کوهنوردان قله دماوند را فتح می کنند."

از بخش پاسخگویی دیدن کنید

در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید

صفحه پاسخگویی

ثبت نظر

جامعه مدنی

بررسی حقوقی سرنوشت بچه های قربانیان اسیدپاشی (بخش دوم)

۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۴
نرگس توسلیان
خواندن در ۷ دقیقه
بررسی حقوقی سرنوشت بچه های قربانیان اسیدپاشی (بخش دوم)