اعتصاب یک زندانی سیاسی برای همدردی با خانواده جانباختگان اعتراضات

«سکینه پروانه»، زندانی سیاسی کُرد، محبوس در زندان اوین، امروز جمعه چهاردهم اردیبهشت ماه، برای همدردی با خانواده‌هایی که فرزندانشان را در جریان اعتراضات از دست دادند، در سالروز تولد علی مظفری، نوجوان جانباخته در شهرستان قوچان، دست به اعتصاب غذا زد.

بنا بر گزارش وبسایت حقوق بشری هرانا، خانم پروانه برای همدردی با خانواده‌هایی که فرزندانشان را در جریان اعتراضات سراسری ۱۴۰۱، از دست داده اند و به مناسبت سالروز تولد علی مظفری نوجوان هفده ساله یکی از جانباختگان اعتراضات سراسری در شهرستان قوچان، دست به اعتصاب زده است.

یک منبع نزدیک به خانواده این زندانی ضمن تایید این خبر، به هرانا گفته: «سکینه پروانه با نگارش نامه‌ای از زندان، از اعتصاب اعتراضی خود خبر داده بود.»

سکینه پروانه در فروردین ماه ۱۴۰۲، در پی حضور سر مزار علی مظفری از جانباختگان اعتراضات سراسری سال ۱۴۰۱ در شهرستان قوچان بازداشت و به بازداشتگاه اطلاعات سپاه این شهرستان منتقل شد. وی نهایتا پس از دوازده روز بازداشت در این نهاد امنیتی به زندان وکیل آباد مشهد انتقال یافت.

در مهرماه همان سال، سکینه پروانه توسط شعبه اول دادگاه انقلاب مشهد به ریاست قاضی منصوری از بابت اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور به شش سال حبس، از بابت اتهام تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی به یک سال و شش ماه حبس تعزیری محکوم شده بود. این حکم نهایتا توسط شعبه ۳۵ دادگاه تجدیدنظر استان خراسان رضوی عینا تایید شد.

متن کامل نامه سکینه پروانه را در ادامه بخوانید:

«علی مظفری نوجوان هفده ساله ی اهل قوچان تنها چند روز بعد از مرگ مهسا توسط نیروهای نظامی در خیابان با شلیک سه گلوله کشته شد.

اگر در اعتراضات سال ۱۴۰۱ کشته نمیشد، حالا تولد نوزده سالگی اش را در کنار خانواده و دوستانش جشن میگرفت.

علی را از کودکی می شناختم. ورزشکار بود و طی سالهایی که من در زندان بودم به عضویت تیم والیبال نوجوانان در آمده بود و به همراه تیم سایپا به مقام نائب قهرمانی رسیده بود.

حالا علی عزیز دیگر در کنارمان نیست و خانواده اش شمع های تولد نوزده سالگی اش را بر مزارش روشن میکنند.

برای همدردی با خانواده هایی که فرزندانشان را از دست داده اند در روز تولد علی به نشان اعتراض اعتصاب خواهم کرد.

می‌خواهم صدای مظلومیت تان باشم. صدای مرگ مظلومانه ی علی و دیگر نوجوانانی که تنها خواسته شان بهتر زیستن بود. همدردی ام را پذیرا باشید و بدانید به یادتان هستم.

سکینه پروانه، اردیبهشت ۱۴۰۳، زندان اوین»