در دیدار معاون دادستان تهران با زندانیان رجایی شهر چه گذشت؟

«عباس حاجی لو»، معاون دادستان تهران دیروز با زندانیان سیاسی و عقیدتی ساکن «زندان‎رجایی» بازدید کرده است؛ بازدیدی پر ماجرا و پر از گله و شکایت.

«آرمین»، یکی از زندانیان ساکن بند سیاسی این زندان در مورد این دیدار می گوید:«مشکلات را نوشتیم و دادیم به آقای حاجی لو. معاون دادستان تهران حتی از فنس ها، میله ها و ورق های فلزی جوش داده شده به پشت پنجره های این بند بازدید کرد. او به شکواییه زندانیان این سالن مبنی بر این که این موانعِ نصب شده از ورود اکسیژن و نور مورد نیازشان به صورت تبعیض آمیز و تنها برای این سالن جلوگیری می کند و آن ها را در معرض مشکلات تنفسی قرار می دهد، گوش داد و یاداشت برداشت.»

آرمین افزود: «این مسوول قضایی، وجود فنس ها و میله ها را لازم و ضروری دانست و تلویحا گفت که این مشکل برای بند زندانیان سیاسی غیر قابل حل است. گفت از حیطه اختیارات او خارج بوده و دادستان دستور نصب آن ها را صادر کرده است.»

به گفته این زندانی، همه زندانیان زندان رجایی شهر کرج از محکومان دادگاه های استان تهران هستند. به همین دلیل هم برخی از زندانیان سیاسی زندان «اوین» که به این زندان منتقل شده اند، با مشکلات خاص این زندان که در استانی متفاوت از استان محل رسیدگی به پرونده آن ها قرار دارد، دست به گریبان هستند.

حاجی لو در بازدید دیروزش از زندان رجایی شهر، با 68 زندانی امنیتی، عقیدتی و سیاسی این بند دیدار کرده و به گفته آرمین، به طور مکرر از سوی همه زندانیان در مورد مشکل عدم امکان تماس تلفنی با خانواده مورد سوال قرار گرفته است: «همه زندانی ها ده ها بار از آقای حاجی لو درخواست کردند نصب دستگاه تلفن عمومی در این بند، طبق آیین نامه سازمان زندان ها در دستور کار قرار گیرد. آن ها از این بابت واقعا دل‎خور هستند. اما در پاسخ این درخواست های مکرر، ایشان فقط یک جواب می دادند:"دست ما نیست". در نهایت رییس بند سیاسی زندان به زندانی ها توضیح داد که ریاست زندان رجایی شهر از دادستان تهران اخیرا به صورت کتبی درخواست مجوز نصب تلفن در بند سیاسی را کرده اما از سوی شخص دادستان پاسخ تندی گرفته است و او هم امکان پی گیری این مساله را دیگر ندارد.»

مشکل عدم امکان تماس تلفنی فقط به زندان رجایی شهر محدود نمی شود؛ «علی» که ساکن زندان اوین است، می گوید: «بند "دو الف" یا همان بند "209" که وابسته به وزارت اطلاعات است، مانند سایر بندهای امنیتی کشور و نیز بند ۳۵۰ اوین با همین مشکل بچه های بند سیاسی رجایی شهر مواجه هستند. آن ها هم از مرداد سال 1389 امکان داشتن تماس تلفنی با خانواده هایشان را ندارند و تقریبا تمام دستگاه های نصب شده تلفن کارتی نیز از داخل این بندها طبق دستور دادستان و شورای عالی امنیت ملی برچیده شده است. الان چندین سال است سیم های تلفن در بندهای سیاسی به حال خود رها شده و روی زمین و بی استفاده افتاده اند.»

 آرمین می گوید این مشکل مختص بندهای سیاسی است: «این جا حتی اعضای "القاعده" و "داعش" هم امکان تماس تلفنی دارند. با این که زندانی امنیتی محسوب می شوند اما در سالن 12 رجایی شهر و بند ۳۵۰ اوین این حق از آن ها سلب شده است. سالن های 10 و 7 رجایی شهر که مختص زندانیان امنیتی هوادار القاعده و داعش است و هم چنین سالن 12 زندان
اوین که در آن محکومان جرایم مربوط به جاسوسی نگه داری می شوند، امکان تماس تلفنی روزانه دارند. اما معاون دادستان گفته که اختیار نصب تلفن در بند سیاسی این زندان را ندارد و شخصا از دادستان تهران دعوت می کند تا خود وی که دارای اختیارات کافی است، به این بند مراجعه  کرده، درخواست زندانیان را شنیده و به مشکلات آن ها رسیدگی کند.»

«اسماعیل»، یکی دیگر از زندانیان ساکن بند سیاسی زندان رجایی شهر در مورد درخواست زندانیان از معاون دادستان تهران می گوید: «یکی از زندانیان بند امنیتی که به 20 سال حبس محکوم شده، از نبود امکان تحصیل حتی در حد نهضت سوادآموزی در این بند اعتراض کرد. زندانی دیگری از این که اجازه ثبت نام در دانشگاه واحد زندان را به او نداده اند، گلایه داشت و گفت امکان دریافت کتاب های تحصیلی و مجلات آموزشی را از آن ها سلب کرده اند. یک زندانی دیگر هم از کمبود وسایل ورزش گفت. او توضیح داد که خانواده اش برای او کفش ورزشی تهیه کرده اند اما امکان دریافت آن وجود ندارد. کیفیت بد غذای زندان هم از موارد مورد اعتراض زندانی ها بود.»

 عدم رسیدگی پزشکی مناسب و سخت گیری در اعزام بیماران زندانی بند سیاسی به بیمارستان خارج از زندان توسط مدیریت ضعیف بهداری رجایی شهر و فرسودگی تاسیسات زندان هم دیگر موارد مورد اشاره زندانیان در این دیدار بوده است.

اسماعیل با اشاره به این که سه ماه است تلفن ماهانه 10 دقیقه ای آن ها را قطع کرده اند و اجازه تماس تلفنی با کودکان و بیماران زندانیان سیاسی را هم به آن ها در این بند نمی دهند، اضافه می کند: «برخی از ما خبر مرگ عزیزان‎مان، پدر و مادر و وابستگان خود را هفته ها بعد می شنویم. باور کنید بسیاری از این فشارها گاهی منجر به طلاق می شود. ما می فهمیم هدف وزارت اطلاعات و سازمان های امنیتی، تحمیل فشار بر زندانیان سیاسی است و گاه این فشارها را از طریق خانواده ها به ما وارد می کنند. آن قدر با حقوق ابتدایی و درخواست های به حق ما و سایر زندانیان سیاسی از سال ٨٨ به بعد مخالفت کرده اند که برخی از دوستان دیگر حتی درخواست مرخصی  نمی کنند چون جواب نامه هایشان از پیش آماده شده و جواب منفی وزارت اطلاعات به آن  ها ابلاغ می شود.»

او نقش سیستم قضایی را در این وضعیت مهم نمی داند: «مدت ها است معاون دادستان که تنها رابط سیستم قضایی با زندان است، تبدیل به یک نامه رسانِ صِرف شده است. رییس زندان نیز به خاطر حفظ جایگاه خودش هر روز فشارها و محرومیت های بیش تری را بر ساکنین این بند تحمیل می کند. رییس و حفاظت زندان حتی اجازه ورود کتاب مجوزدار چاپ شده در ایران و یا یک توپ پلاستیکی را به ما نمی دهند و این مساله فشارهای روانی زیادی را بر ما تحمیل می کند.»

به گفته زندانیان ساکن رجایی شهر، در جریان بازدید معاون دادستان تهران از بند سیاسی زندان رجایی شهر، رییس جدید حفاظت این زندان نیز حضور داشت. او در پاسخ به شکواییه های مکرر و اعتراضات زندانیان گفته است برای حل این مشکلات باید دادستان تهران اقدام کند که او هم از رییس قوه قضاییه و شورای عالی امنیت ملی دستور می گیرد.