حیاط نخست، بازسازی شده و باز پرداخته است. از همان آغاز سر در زندان کلاسیک «مارکوف» خودنمایی میکند.
مجسمههای انتزاعی. بدون ذکر نام هنرمند. در باغِ بیرونی (همان حیاط وسیع سابق) تعداد زیادی از این مجسمهها کار گذاشته شده است
این حلزون در محیطی بسته درون خود فرو رفته است. شاید ارجاع این اثر به درون خود فرورفتن زندانی باشد.
این هنرمند از پله و پنجره، دو عنصر اساسی زندان سود جسته است
این مجسمه که به شکل گلوله ساخته شده یاد آور اعدام است. اشارهی هنرمند میتواند به پنجره و پله و بعد، اعدام میتواند یک روند معروف در زندان قصر باشد.
در بخش ورودی زندان مارکوف یک اثر انتزاعی قرار داده شده که میلههای بلند زندان را تداعی میکند.
زورخانهی زندان اکنون بازسازی شده و فعال است. گویا زمانِ زندان، تنها زندانیان عادی حق استفاده از زورخانه داشتهاند و ورزش کردن نیز از محرومیتهای زندانیان سیاسی اضافه می شده است.
بند دوم در دالانی مجزا ساخته شده و در آن سلولهای انفرادی قرار دارند. در ورودی بند دو، مجسمه ای واقعگرا از دو مامور نظمیه به سبک رضاخانی ایستاندهاند.
زندان های انفرادی نام آشنایانی از تاریخ معاصر در این محل بوده و بازسازی شده است.
زندان های انفرادی نام آشنایانی از تاریخ معاصر در این محل بوده و بازسازی شده است.
زندان های انفرادی نام آشنایانی از تاریخ معاصر در این محل بوده و بازسازی شده است.
لباسهای زندان در این دوران، و به شهادت فیلم مستندی که از یک ال سی دی پخش میشود راه راههای پهن داشته است.
سلولی به یاد زندانیان دارای حبسهای طولانی طراحی شده است. صفر قهرمانیان و محمدعلی عمویی مهمترین آنها هستند.
یک مجسمهی مفهومی با این معنا که زندان چگونه هویت زندانی را برش میدهد و چند پاره میکند.
در انتهای بند یک اثر مفهومی جالب با استفاده از لامپهای مهتابی تعبیه شده که میتواند به ایستادگی اشاره داشته باشد.
نمازخانهی مشهور زندان قصر هنوز و با همین سر و شکل اصلی حضور دارد. در این محل دادگاه امیر عباس هویدا برگزار شد.
زندان سیاسی جاندار تر است. البته خاک پاشی به چشم تاریخ در این زندان به بهترین نحو انجام شده و طبعا نام و نشانی از «احمدشاملو» و «مهدی اخوان ثالث» نیست.
در هواخوری مجسمههای برنزی نصب شده است.
یکی از تاثیر گذارترین محلها اتاق ملاقات است. این اتاق باریک به همان سر و شکل قدیم باقی مانده و تا ده سال پیش ملاقات کننده و زندانی با فریاد با هم حرف میزدند. میان آنها راهرویی وجود دارد که پاسدار آنجا راه میرفته.
یکی از سلولها با کاسههای متعدد پوشانده شده و با زبان هنر روز دنیا اشاره دارد به نمناک بودن دیوارههای سلول.
یک سلول دیگر با کاشیهای آبی پوشیده شده و آینههایی شکسته به دیوارهاش آویخته شده. شاید این آینهها نماد و نشانهی هویت شکسته و فردیت چند پاره زندانی باشند.
هواخوری جداگانه ای بندِ آخر زندان سیاسی را از باقی زندان جدا میکند. در این هواخوری سایههای آدمهایی با ورق، ایستاده و در حال راه رفتن ساخته شده است.
در یکی از سلولهای بندِ «شب آخر»، یک صندلی با زنجیر از زمین فاصله گرفته آویخته است. این میتواند نشانهی ناپایداری زندگی اعدامی باشد.
محل اعدام های زندان که به وسیله ی یک اثر مفهومی بازسازی شده است.
بیرون از زندان، مجسمه ی سربازان بالای ساختمان نصب شده. دیوارها و پنجره های این زندان خاطرات زیادی درو خود جمع دارند.
ثبت نظر