غرش توکیو

«غرش توکیو» مستند شاعرانه ایست از برندون لی که درباره شهر توکیو و بر اساس شعر «ببر» اثر شاعر استرالیایی ای دی هوپ ساخته شده است. ای دی هوپ برای هزلیاتش معروف است. شعر ببر هم با ابیاتی درباره ببرهای کاغذی شروع می شود که در ظهر غرش می کنند و محزون هستند. شاید انتخاب این شعر توسط کارگردان به علت نوع نگاه او به شهر توکیو باشد. کارگردان توکیو را شهری از تضاد بین مدرنیته و سنت نشان می دهد.

خصوصیتهایی که در این شهر، هر کدام به افراط وجود دارند. شعر ببر، هزلی است از حیوانی قدرتمند اما از نوع کاغذی. قدرت ببر و آسیب پذیری کاغذ را می توان با سنت و مدرنیته در توکیو مقایسه کرد. فیلم های مستند شاعرانه، سبکی هستند که در آنها با الهام از شعری، مفهومی با استفاده از تصاویر، موسیقی و صداها و گاهی کلام بیان می شود. معمولا ترتیب قرار گرفتن تصاویر از منطق روایی پیروی نمی کند و سکانسها در حقیقت، مونتاژی از تصاویر هستند. در این مستندها، هدف انتقال حس و مفهومی از طریق نمایش تصاویر و صداها، بدون داستان گویی است. بندرت شعر بصورت گفتار متن در مستندهای شاعرانه استفاده می شود، چیزی که البته در «غرش توکیو» وجود دارد. بهترین نمونه مستند شاعرانه فیلم «باراکا» اثر ران فریک (Baraka by Ron Fricke) است یا مستند Koyaanisqatsi اثر گادفری رجیو که به فارسی «زندگی بدون توازن» ترجمه شده است.

فیلم «جاده توکیو» با دوربین عکاسی Sony a7S فیلمبرداری شده است که بصورت HD Full frame فیلمبرداری می کند و رقیب خوبی برای سری دوربین های Canon 5, 7 D است.

تماشا در ویمیو

Tokyo Roar from Brandon Li on Vimeo.