مثلِ هم نیستیم، مثلِ ابرها

این که آدم بدون این‌که خودش انتخاب کرده باشد، متفاوت باشد، به اندازه‌ کافی چالش و پایین و بالا به همراه دارد. منظورم از تفاوت، هر تفاوتی‌ است؛  تفاوت به معنی عمومی‌اش.

در دنیای امروز هر چیزی نظم و قوانین از پیش تعیین شده را جا به جا کند، با نچ‌نچ یا تابلو قرمزِ «ممنوع» روبه رو می‌شود؛ متفاوت بودن بهای سنگینی دارد. خانوادهایی هم که باید با یک عضو متفاوت در ارتباط‌های اجتماعی ظاهر شوند، در تمام این چالش‌ها سهیم هستند و چه بسا با مشکلات بیش‌تری دست و پنجه نرم می‌کنند.

در این بین، خواهر و برادرهای بچه‌های متفاوت، گروهی هستند که ما معمولاً‌ فراموش می‌کنیم درباره آن‌ها حرف بزنیم و به آن‌ها فکر کنیم؛ بچه‌هایی که از سویی با انسانی متفاوت روزگار می‌گذرانند و از سویی دیگر، باید تمام خواسته‌ها و تمایلات خودشان را در قالب همان تفاوت شکل بدهند؛ بازی کردن، کتاب خواندن، خوابیدن، میهمانی رفتن و زندگی اجتماعی داشتن.

متفاوت بودن یک نفر، کل خانواده را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اما اگر جامعه و تک تک آدم‌هایش نگاه خودشان را نسبت به «تفاوت» اصلاح کنند، همه چیز خیلی شیرین‌تر و آسان‌تر خواهد شد. پذیرش و آگاهی تک‌تک ما، روی زندگی همه‌ آدم‌ها تاثیر دارد. راستش، من مدتی طولانی درباره‌ «اوتیسم» خوانده‌ و شنیده‌ام. اما متفاوت بودن تنها داشتن اوتیسم نیست؛ متفاوت می‌تواند آدمی باشد با سندرم دان، نابغه‌ای با چالش‌های اجتماعی، آدمی با ناتوانی جسمی و ... . تفاوت معنی وسیعی دارد و این که فقط من این‌جا از کلمه‌ اوتیسم استفاده کرده‌ام، نباید کل ماجرا را محدود کند به همین داستان. هر خواهر و برادر دیگری می‌توانند شخصیت‌های این داستان باشند، با ماجراها و چالش‌های خودشان. بچه‌هایی را که خواهر و برادرِ کودکانِ متفاوت هستند بفهمیم و به آن‌ها کمک کنیم شادتر زندگی کنند.