داستان غمبار دو جوان ایرانی محکوم به اعدام در مالزی

محمدرضا زمانی درمزاري

 محسن و ابراهیم، دو ایرانی محکوم به اعدام در کشور مالزی و قربانی اقدام فریبانه و صحنه سازی مذبوحانه فردی موسوم به رسول بوده که با جاسازی ساک دستی خویش در اتاق هتل محل اقامت آنها در مالزی، موجبات دستگیری و محکومیت بعدی آنها را به اعدام فراهم کرده است. رسول متواری است، پلیس مالزی موفق به دستگیری وی نشده و محسن و ابراهیم، تا چند صباحی دیگر، تاوان عمل مجرمانه وی را با از دست دادن جان خویش خواهند داد!

دادگاه تجدید نظر مالزی نیز متاسفانه، حکم قبلی آنها را مبنی بر اعدام آنان، به لحاظ عدم شناسایی و دستگیری رسول متواری و عدم امکان اثبات بی گناهی آنها که رنجور از درد غربت و مغبون از غم فرقت از خانواده و کشور و محروم از مترجم و بیگانه نسبت به زبان مالیایی یا انگلیسی در روند رسیدگی و دادرسی در مالزی نیز هستند، تائید کرده و نفسهای آنها و خانواده های این مسافران بی گناه به مالزی نیز به شماره افتاده است!

کم نیستند از این دست ایرانیانی که بی گناه سر از زندان ها و محاکم قضایی مالزی درآورده و قربانی اقدامات شوم برخی از سودجویان و سوداگران مواد مخدر در آن کشور شده اند و به جهت عدم امضای توافقنامه استرداد مجرمین و محکومین بین دولت های ایران و مالزی و ممتنع بودن انتقال آنها به کشور، از وضعیت مناسب دادرسی و اقامت در زندان های آن کشور برخوردار نبوده و در عمل، نیز برخلاف گزارشات منتشره مقام هاي وزارت امور خارجه و دولت، از حمایت های سیاسی، حقوقی و دیپلماتیک بین المللی دولت ایران بی بهره یا کم بهره اند و چشم براه آتیه ای سیاه و مبهم خویش نشسته اند و دولت و مسئولان وزارت خارجه نیز بی توجه یا کم توجه به هشدارهای حقوقدانان و کارشناسان حقوقی و بین المللی در این ارتباط به نظر می رسند.

بدین ترتیب، واژگان " تبعه/ اتباع و حمایت سیاسی و دیپلماتیک" در ادبیات سیاسی و روابط بین المللی ایران و از دید حقوق بین الملل در کشور، به نظر؛دچار دگرگونی اساسی و اختلاف فزاینده با مفاهیم و استانداردهای حقوقی و بین المللی این مفاهیم شده که مستوجب مسئولیت حقوقی و بین المللی دولت از منظر حقوق بین الملل نیز خواهد بود!

در این میان، مادر محسن، كه موكل من است، به شدت افسرده و بیمار بوده و تحت شیمی درمانی قرار دارد و وضعیت خانواده آنها نیز به جهت شرایط بد و مبهم محسن در مالزی بسیار غمبار است! دختر خردسال محسن و تنها فرزندش، چشم براه بازگشت پدر سفر کرده خویش به مالزی به قصد تجارت بوده که گویا، اجل؛ امان وی را خواهد ربود و امید وی را برای دیدار پدر، برای همیشه از او خواهد زدود!.  

وکلای مالزیایی محسن و ابراهیم برای طرح درخواست عفو محسن و ابراهیم از پادشاه مالزی، پس از صدور رای دادگاه تجدید نظر آن کشور؛ طلب وجوه زیادی کرده و خانواده آنها، ناتوان از تامین و پرداخت درخواست های مالی مکرر وکلای آنها هستند.

در شرايط كنوني و با توجه به عدم همراهي دولت، بهتر است تك تك ايرانيان، هر یک به سهم خویش، در مقام کمک به ایرانیان قربانی برآمده و با حمایت های مادی، معنوی، حقوقی و بین المللی خویش در مجامع ایرانی، مالزی و بین المللی در مقام نجات این دو ایرانی در بند افتاده در دیار غربت در مالزی برآيند، به مانند سایر زندانیان دیگر ایرانی در مالزی. شايد با هم اندیشی مناسب و همدلی موثر مردم، شهروندان، حقوقدانان و فعالان حوزه حقوق شهروندی و حقوق بشر در جهت حمایت های موثر از آنها، دولت ایران و وزارت امور خارجه نیز با درک درست و قابل انتظار مفاهیم " تبعه، اتباع ایرانی و حمایت دیپلماتیک و سیاسی "، از شهروندان خويش برابر الزامات حقوقی و بین المللی و تعهدات بین المللی خود، حمايت كند و در امضای توافقنامه استرداد مجرمین و محکومان با دولت مالزی تسريع و تعجيل كند.

به عنوان وكيل مادر محسن، خوشحال مي شوم پیشنهادات و شیوه های همکاری ملی، منطقه ای و بین المللی خویش را برای نجات این دو ایرانی در بند زندان های مالزی از اعدام و نیز مساعدت نسبت به سایر زندانیان مشابه و خانواده های آنها را دريافت كنم. تو را چشم در راهم....