اظهارات اوباما درباره شعار مرگ بر آمریکا: سوپ آماده طنزنویسی!

من البته ممنون هستم از آقای اوباما که با گفتن اینکه شعار مرگ بر آمریکا در ایران شغل ایجاد نمی کند سوژه ی شسته رفته و اماده در اختیار ما طنز نویس ها قرار دادند ...فی الواقع امروز بنده تصمیم گرفته بودم سمند سرکش قلم را بر عرصه ی کیبورد بتازانم و در مورد همین مساله در رسانه ی محترم ایران وایر کیبورد فرسایی کنم...اما نگاهی گذرا به فضای مجازی متقاعدم کرد که این سوژه از همان لحظه ای که از دهان رئیس جمهور محترم امریکا در سازمان ملل خارج شد بیات شده  و یا به اصطلاح سوخته بود. علت هم این است که ماهیت سوژه و طنز خور بودن آن به گونه ای بود که  از بالا تا پائین فیسبوک و سایر شبکه های اجتماعی همه را به صرافت طنز نویسی انداخت و دوستان همگی به سمت این سوژه هجوم آورده و مواردی را که شعار مرگ بر آمریکا در ایران شغل ایجاد کرده است را لیست کرده  و هرکس به هر طریقی که بلد بود با این سوژه خوشمزه بازی در آورده بود.

متاسفانه برخی سوژه ها اینگونه هستند و طنزخورشان به قدری بالاست که هرکس میتواند ان را برداشته و برای نوشتن یک مطلب طنزمورد استفاده قرار دهد...این قبیل اظهارات شبیه سوپهای اماده ای هستند که در بازار وجود دارد و هرکس آبی بتواند بجوشاند، آن را  میتواند تبدیل به یک غذای خوشمزه نماید...بدیهی ست که در چنین فضا و چنین شرایطی طنزنویس نمی آید هنر خود را مصروف چنین چیزی نماید...همانطور که یک آشپز حرفه ای هیچگاه برای پخت و پز به سراغ غذاهای اماده نمی رود.
توجه فرمائید که اینجا دیگر مهم نیست که خبر چقدر حائز اهمیت باشد و چقدر در سر خط خبرهای روز قرار داشته باشد...کرامت یک طنز نویس بالاتر از آن است که خود را درگیر سوژه ای کند که بقال سر خیابان هم می تواند ان را دستمایه ای برای نوشتن یک مطلب  طنز قرار دهد.
این است که خواهش من از همه ی مسئولین و مقامات این است که حتی الامکان اظهارات خود را به صورت خام و غیر آماده به دست ما برسانند تا ما با استفاده از استعداد، تخصص و مهارتی که داریم آن را تبدیل به یک مطلب طنز و بانمک نموده و برای مصرف عموم به جامعه عرضه نمائیم... اینکه فرمایشات خود را به نحوی بیان فرمائید که افراد غیر متخصص را نیز به صرافت طنز نویسی بیاندازد نه برای شما خوب است و نه البته برای ما و فقط هرج و مرج ایجاد کرده و بازار را خراب تر از اینی که هست میکند.

در پایان دو خواهش نیز دارم...خواهش اول با عزیزان همکاریست که متاسفانه مشاهده شده با دیدن سوژه های اینچنین، گاهی دچار هیجانات آنی شده و سریع دست به کیبورد شده و راساً وارد عمل میشوند... ببینید من کوچکتر از آن هستم که بخواهم رهنمود و توصیه ای به اساتید و بزرگان عرصه طنز نمایم...اما این وظیفه ی تک تک ماست که پرنسیب های طنز نویسی را رعایت کرده و سوژه های آسان و نیمه اماده را دستمایه کار قرار ندهیم...همانطور که وقتی کسی  وارد یک رستوران معتبر میشود انتظار ندارد که سوپ روز رستوران را جناب سرآشپز با استفاده از بسته های سوپ آماده ی هاتی کارا  تهیه کرده باشد، مخاطب یک طنز نویس نیز انتظار ندارد که طنز نویس مورد علاقه اش چنین مطالبی را دستمایه طنزنویسی قرار دهد.
خواهش دوم من هم از دوستان غیر طنزنویس و عزیزان معمولی ست...همه ی ما شهروندان این جامعه مجازی هستیم...بیائیم و پا توی کفش همدیگر نکنیم و کار را هرچقدر هم که آسان به نظر برسد به کاردان بسپاریم...طنز نویس نیز گاهی حق دارد استراحتی کوتاه به مغز خود داده و گاهی سوژه های آسان و آماده را دستمایه نوشتن قرار دهد. متاسفانه هجوم شما عزیزان به سمت چنین سوژه هایی این امکان را از طنزنویس سلب کرده و او را از این حق مسلم خود محروم می نماید.
با تشکر.