close button
آیا می‌خواهید به نسخه سبک ایران‌وایر بروید؟
به نظر می‌رسد برای بارگذاری محتوای این صفحه مشکل دارید. برای رفع آن به نسخه سبک ایران‌وایر بروید.
بلاگ

آنورکسيا؛ مغزی که بدن را به کشتن می‌دهد

۳ آذر ۱۳۹۴
همایون خیری
خواندن در ۳ دقیقه
آنورکسيا؛ مغزی که بدن را به کشتن می‌دهد

صرفنظر از عزم بسياری افراد برای خودداری از خوردن شيرينی و شکلات، در عمل دست رد زدن به يک برش کيک شکلاتی کاری‌ست

آنورکسيا؛ مغزی که بدن را به کشتن می‌دهد
مطالعه پژوهشگران سه دانشگاه در امريکا نشان داده است مغز کسانی که مبتلا به آنورکسیا یا بی اشتهايی عصبی هستند نسبت به تحريک عصبی بخش پاداش غيرفعال باقی می‌ماند و در نتيجه ظاهر و بوی مواد غذايی اثری در تشويق اين افراد به خوردن ندارد.

زيست روانشناسانی که نتايج اين مطالعه را منتشر کرده‌اند در گزارش خود می‌نويسند تفاوت عمده دو گروه از زنانی که تحت مطالعه آن‌ها قرار داشته‌اند اين است که مغز زنان سالم پس از ورود به مرحله گرسنگی در مقابل تحريک‌های محيطی نظير بو و ظاهر واکنش قابل توجهی نشان می‌داد اما مغز مبتلايان به آنورکسيا پس از مواجهه با تحريک‌های مشابه با اعمال مقاومت بيشتر از تحريک شدن بخش پاداش جلوگيری می‌کرد. بنابراين گرسنگی کشيدن تا سرحد مرگ تا حدود قابل توجهی خارج از اراده فرد مبتلاست.

آنورکسيا يا بی اشتهايی

آنورکسيا؛ مغزی که بدن را به کشتن می‌دهد
Anorexia nervosa) يک عارضه روانی‌ست که پس از ترس از افزايش وزن، عزم بيمارگونه برای لاغری و خودداری از غذا خوردن رخ می‌دهد. وقوع آنورکسيا می‌تواند با تمرينات ورزشی شديد نيز همراه باشد و زنان و مردان در هر سنی می‌توانند دچار اين عارضه شوند.

مهمترين عوارض آنورکسيا عبارتند از پوکی استخوان، شکنندگی ناخن‌ها و مو، زردی و خشکی پوست، رشد موهای کوتاه در سراسر بدن، صدمه مغزی و نازايی.

مبتلايان به آنورکسيا در دو گروه قرار می‌گيرند. گروه اول کسانی هستند که بشدت کم خوری می‌کنند و تا يک وعده غذای جزيی در روز پيش می‌روند، و گروه دوم که علاوه بر کم خوری شديد و استفاده از مواد روانساز دستگاه گوارش با تحريک عمدی مواد خورده شده را از معده خود خارج می‌کنند.  

مطالعه گروه پژوهشگران دانشگاه‌های کاليفرنيا، استنفورد

آنورکسيا؛ مغزی که بدن را به کشتن می‌دهد
و روچستر نشان می‌دهد آنورکسيا بيش از آنچه تاکنون تصور می‌شده يک اختلال کارکردی در مغز است که سپس مبتلايان را تحت تاثير عوارض خود قرار می‌دهد. بنابراين آنورکسيا برخلاف تصورات قبلی يک اختلال شخصيتی نيست و در نتيجه درمان‌های دارويی با تمرکز بر زيست شناسی دستگاه اعصاب مرکزی و مغز می‌توانند به رفع اين عارضه کمک کنند.   

آنورکسيا نه تنها خود عامل تغييرات روانی در مبتلايان می‌شود بلکه مطالعه پژوهشگران بريتانيايی نشان داده شيوع آنورکسيا در ميان مبتلايان به انواعی از اوتيسم بيش از ساير افراد است. علاوه بر اين، مطالعه ديگری که به سرپرستی آزاده ريکانی، پژوهشگر مرکز تحقيقات پزشکی داگلاس در کانادا انجام شده تاييد می‌کند که آنورکسيا زمينه قدرتمند وراثتی دارد و می‌تواند از والدين مبتلا به اين عارضه به فرزندان برسد.

بر اساس مطالعه‌ای که در دانشگاه کارولينای شمالی بر اساس مقايسه ژنتيکی دوقلوها انجام شده نرخ انتقال ژنتيکی آنورکسيا از والدين به فرزندان بين 28 تا 58 درصد است و 43 ژن مختلف زمينه‌های بروز اين عارضه در مبتلايان را کنترل می‌کنند. پژوهش‌هايی که در دهه 90 ميلادی درباره آنورکسيا صورت گرفته بود به ارتباط اين عارضه با دوران کودکی و برخورد خشن با کودکان اشاره داشتند گرچه در سال‌های بعد شواهد تازه‌ای برای اين ادعا ارائه نشد. اما صرفنظر از زمينه‌های وراثتی يا اجتماعی بروز اين عارضه، مقايسه آنورکسيا با ساير اختلالات عصبی نشان داده اين ناهنجاری عصبی مهمترين عامل مرگ و مير و خودکشی ناشی از ابتلا به يک عارضه روان‌تنی در جهان است. 

      

ثبت نظر

سیاست

استفعای کوچک زاده؛ نشانه های یک دعوای بزرگ

۲ آذر ۱۳۹۴
رضا حقیقت‌نژاد
خواندن در ۴ دقیقه
استفعای کوچک زاده؛ نشانه های یک دعوای بزرگ