یک فشن شوی عجیب اما دیدنی

شیما شهرابی

یکی عاشق بازیگری است و دیگری عاشق فوتبال، یکی دوست دارد معلم شود و دیگری پرستار... همه شان برای فرداهایشان برنامه ریزی کرده‌اند. هر کدام که روی سن می‌آیند مجری برنامه معرفی‌شان می‌کند و آرزویشان را می‌گوید،  این‌جا بزرگترین مرکز خرید شهر هیوستن و  محل برگزاری یک  فشن شو است اما نه یک فشن شوی معمولی...مدل‌های این کت واک با همه مدل‌های دنیا فرق دارند.همه کودک و نوجوان ‌اند، بعضی‌هایشان از مدرسه مدلینگ آمده‌اند و بعضی‌هایشان از بیمارستان! بعضی یک دوره بیماری سخت را پشت سر گذاشته‌اند و برخی هنوز مشغول مبارزه‌اند. هر کدامشان یک قصه بلند دارند که قرار است ناگفته بماند، فقط روی سن قدم می‌زنند ولبخندهایشان رو به دوربین‌ها ثبت می‌شود؛ لبخندهایی بزرگ و واقعی ...

این فشن شو چند سالی است که همین وقت به همت MD Anderson Cancer Center  که بزرگترین مرکز مبارزه و درمان سرطان در آمریکا است، برگزار می‌شود. چند میز کوچک کنار سن چیده شده روی یکی وسایل نقاشی صورت و دست بچه‌ها گذاشته شده و دختر جوانی که صورت خودش را شبیه میکی ماوس درست کرده روی دست و صورت بچه‌ها با ماژیک و آبرنگ گل و پروانه و شخصیت‌های کارتنی می‌کشد، آنطرف تر میز دیگری قرار دارد که دستبندهای پلاستیکی مزین به  شعارهای مبارزه با سرطان را همراه پوسترهای اطلاع رسانی درباره این بیماری به مردم می‌دهد و در قسمت دیگر کمک‌های مردمی برای  کودکان سرطانی نیازمند جمع آوری می‌‌شود.  برندهای معتبر هر سال لباس‌ها و وسایل‌شان را برای تبلیغ به این مرکز می‌سپارند. آن‌ها از نوجوانانی که در رشته مدلینگ کار می‌کنند دعوت می‌کنند تا در کنار کودکان و نوجوانان بیمار این برندها را تبلیغ کنند. در آمد حاصل از همه این‌ها به بچه‌های بیمار این مرکز می‌رسد. از چند روز قبل ثبت‌نام برای شرکت در این مراسم انجام شده، دو ردیف صندلی کنار سن چیده شده معمولا  پدر و مادرها، دوستان  و آشنایان و پرسنل بیمارستان از قبل ثبت‌نام می‌کنند اما مگر می‌شود توجه کسانی که برای خرید به گلریا مال آمده‌اند به این سن کوچک و این میزها جلب نشود. در دو سوی صندلی‌ها آدم‌ها برای تماشا ایستاده‌‌اند، برحسب آنچه در ایران دیده‌ام توقع دارم برنامه که شروع می‌شود و بچه ها که روی سن می‌آیند پدر و مادرهایشان اشک بریزند و با خودم می‌گویم حتما توی دلشان یک حفره خالی می‌شود و بغض می‌کنند از دلشان خبر ندارم اما در ظاهر چنان لبخند می‌زنند و با حرارت فرزندشان را تشویق می‌کنند  که انگار او را روی فرش قرمز مراسم اسکار می‌بینند، جماعت حاضر هم کم نمی‌گذارد چنان کف می‌زنند و هورا می‌کشند که گویی  مهمترین مدل‌های آمریکا روی سن‌اند و آخرین مدل لباس‌های گوچی و لوییس ویتون را به تن کرده اند.. نه این‌جا قد و قد و قامت و وزن و ظاهر مهم نیست، موها و ابروهای ریخته جولیا، پاهای لنگ پاتریشیا و عصای اما کم‌ترین اهمیت را در این لحظه دارند، حتی مهم نیست که این مدلینگ‌های کوچک چه پوشیده‌اند، لباس‌های تابستانی مارک پنگوئن یا لباس‌های ورزشی پوما و... آن‌ها زندگی را تبلیغ می‌کنند و نشان می‌دهند می‌توان با یک پا، کت واک رفت، عصا زنان روی فرش قرمز قدم گذاشت و بدون مو و ابرو رو به دوربین‌ها لبخند زد.