پنج نکته در مورد انتخابات در جمهوری اسلامی

انتخابات تمام شد...اما چند نکته:

اول: به اعتقاد من چیزی به نام شرکت تحت هر شرایطی در انتخابات وجود ندارد... به انتخابات در جمهوری اسلامی تقدس ندهیم. اگر در شرایطی نا برابر و غیراصولی از نظر تاکتیکی تن به شرکت در انتخاباتی مثل انتخابات هفتم اسفند میدهیم حتما باید اهدافی قابل قبول و با نتایجی قابل اعتناء و ملموس پشت آن باشد. فراموش نکنیم انتخاب بین «بد و بدتر» اگر در کوتاه مدت ما را از یک شرّ نزدیک و یا یک خطر محتوم تا حدودی در امان بدارد، در دراز مدت هیچ عایدی ملموسی برای ما نخواهد داشت. این که چنین عملی را «حرکت به سوی دموکراسی» دانسته و تلقین کنیم تنها راه رسیدن به دموکراسی تکرار و تکرار و تکرار چنین انتخابهایی ست از نظر من دروغ و یا در حالت خوشبینانه اشتباه است.

دوم: ما باید متوجه باشیم که در یک انسداد سیاسی و یک سیستم شبه دیکتاتوری، فقط داریم تلاش میکنیم که ذرات اکسیژن را جذب کنیم (تعبیر از آقای فرخ نژاد)... نه این فعالیتی که در آن شرکت کردیم و امروز از نتایجش بسیار خوشنودیم «انتخابات» است و نه برگه انداختن توی صندوق به این شکل، ما را بر سرنوشت خود حاکم خواهد کرد. شورای نگهبان قدرت دارد و حق قانونی دارد که در دوره ی بعد دایره را از همین که هست هم تنگ تر کند.  وقتی تضمینی برای حفظ دستاوردها وجود ندارد نمیتوانیم بگوئیم راه درست است و به سمت دموکراسی در حرکت هستیم. ما در  انتخابات هفتم اسفند فقط توانستیم  از اختلافات عمیق بین دو گروه قدرتمند در حاکمیت استفاده کرده و از شکاف پیش آمده مشتی حواله گروه اقتدارگران تندرو نمائیم که الحق هم مشت محکمی بود. گو اینکه برای زدن این مشت اسم کسانی را روی برگه نوشتیم که ترجیح میدهیم به آن فکر هم نکنیم.

سوم: متاسفانه نهادهای تندروی حاکمیت اهرم های فشار و تاثیرگذار بسیار کارآمد و قدرتمند تری برای محدود کردن آزادیهای شهروندی ما نسبت به مجلس و دولت در اختیار دارند... نتیجه انتخابات گرچه یک پیروزی در این مقطع برای ماست اما ما در روزها ، ماهها و سالهای آتی به احتمال قریب به یقین شاهد افزایش فشارها بر فعالین اجتماعی و نقض حقوق شهروندی به شکلی گسترده تر خواهیم بود چرا که هر زمان تندروها دستشان از دولت و مجلس کوتاه شده است، در حوزه های تحت کنترل خود فشار را بر روی جامعه، فعالین مدنی و همچنین دولت افزایش داده اند.

چهارم: من نسبت به آینده ایران بدبین نیستم. فکر هم نمیکنم چاره کار ایران، در نهایت یک دگرگونی بنیادی و انقلاب باشد.  تغییرات از جایی شروع میشوند که شاید انتظارش را هم نداشته باشیم. و ما باید در بزنگاه هایی که پیش می آید بدانیم از ظرفیتهای موجود چطور و تحت چه شرایطی و با چه اهدافی استفاده کنیم. لازمه ی چنین چیزی تقویت عقلانیت و پرهیز از رفتارهای شبه عقلانی ست... اعتقاد بی چون و چرا به صندوق رای  برای رسیدن به دموکراسی و ارزش ماورایی برای چیزی قائل شدن که جمهوری اسلامی آن را صندوق رای نامیده است منطق و عقلانیتی در درون خود ندارد... همانطور که اعتقاد همیشگی به تحریم و اینکه برگه انداختن در این صندوق طول عمر استبداد را همواره زیادتر میکند و به حکومت مشروعیت میدهد هم عقلانی نبوده و شعاری ست. باید از این طرز فکر و کنش سیاسی که در "رای میدهم" و "رای نمیدهم" خلاصه شده است پرهیز کرد.

پنجم: ممکن است کسی با شرکت در یک انتخابات حتی در بدترین شرایط (فرض کنید انتخاب بین جنتی و علم الهدی) چیزی را از دست ندهد و بگوید از همین حق انتخاب اندکی که به من داده شد استفاده کردم ... درستی و نادرستی و حتی اخلاقی بودن و یا نبودن چنین تصمیمی بستگی به نتایجی دارد که بخواهیم به خاطر آن، تن به چنین انتخابی بدهیم... اما وقتی بخواهیم کار خود را تئوریزه کنیم و بگوئیم من رای میدهم چون انتخابات  به هر شکلی که باشد تنها مسیر درست به سوی دموکراسی ست، آنجاست که با نیت دموکراسی خواهانه در فرایندی شرکت کرده ایم که در نهایت تحکیم کننده پابه های استبداد خواهد شد.
مایلم دوباره تاکید کنم که حتی انتخاب بین جنتی و علم الهدی هم میتواند موجه باشد اگر تاکتیک مشخص و دستاوردی قابل قبول پشت آن باشد. اما برای توجیه  و دعوت به این کار به هیچ وجه نباید از مفاهیمی مثل حق رای، دموکراسی، انتخابات و مانند ان مایه بگذاریم.