برنده نوبلم، رئیس جمهورم، مدیرم ، یک سکسیست تمام قدم

خبر کوتاه  اما تکان دهنده بود. «عذرخواهی و استعفای برنده جایزه نوبل به دلیل اظهارنظر سکسیستی». ماجرا از آنجا آغاز شد که «تیم هانت» بیوشیمیدان بریتانیایی که برنده ی جایزه ی نوبل نیز هست در اظهار نظری تمام قد سکسیستی در کنفرانس جهانی علوم و خبرنگاری علمی که در کشور کره ی جنوبی برگزار شده بود گفت:« بگذارید برایتان توضیح دهم که مشکلم با زنان چیست. وقتی در آزمایشگاه هستند سه اتفاق ممکن است بیافتد شما عاشقشان می شوید آنها عاشق شما می شوند و وقتی نقدشان می کنید گریه می کنند.» او همچنین گفته بود که «طرفدار آزمایشگاه های تک جنسیتی» است ولی با این حال «نمی خواهد مانع پیشرفت زنان بشود».

این صحبت  از سوی زنانی که با آقای هانت و اظهار نظرهای او آشنا بودند به کرات بازنشر شد. اغلب زنانی که در آن کنفرانس حضور داشتند این اظهار نظر را در فضای مجازی و بیشتر در توئیتر مطرح کرده مورد  انتقاد قرار دادند، یکی از آنها در توئیتر خود نوشت:« هر وقت آقای هانت نظری ارائه می دهد یک زن دیگر از میان ما به فمینیسم علاقمند می شود»

 همین حساسیت به موقع و موثر فمینیستها نسبت به این اظهارات باعث شد ظرف مدت  زمان کوتاهی  آقای هانت از سمت خود به عنوان پروفسور افتخاری دانشگاه کالج لندن در دانشکده ی علوم استعفا دهد. این دانشکده، نخستین دانشگاه کشور انگلستان است که در پذیرش زنان و مردان، برابری را لحاظ کرده و به عقیده ی مسئولین دانشگاه، این استعفا ضرورت داشته است.

این اظهار نظر و کنش موثر فمینیستها در برابر آن را با اظهارات سکسیستی بیشماری که از سوی مقامات علمی، دولتی و کشوری  در ایران یا حتی خشونت کلامی جاری از سوی فعالان عادی حوزه سایبری و سلبریتی های فیس بوکی مقایسه می کنم. در اوج شگفتی و بی آن که نیازی به تحقیق وکنشگری در این مورد باشد به این نتیجه  می رسم که تقریبا در برابر هیچیک از این گونه اظهارنظرهای مسئولین، واکنش قابل توجهی در داخل ایران صورت نمی گیرد.

برای نمونه می شود به آخرین اظهار نظر بالاترین مقام اجرایی کشور توجه کرد، ««پیرزن هم به حرف‌های نتانیاهو می‌خندد.». این اظهار نظر اگر چه از سوی  زنان و مردان فمینیست خارج از ایران در شبکه های مجازی منعکس شد، اما هیچ کدام از مقامات مسئول، بویژه زنانی که در کابینه حضور دارند آن را توهین تلقی نکرده و با انفعال کامل از کنار آن عبور کردند.

این اتفاق تنها به رئیس جمهور یک مملکت خلاصه نمی شود. بارها شده که مدیران میانی، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، نویسندگان، طنزپردازان و مجریان صدا و سیما از اظهاراتی سکسیتی استفاده کرده اند که به کار بردنش در هر جای دنیا با واکنش جدی مواجه می شود، بعنوان مثال چندی پیش اظهاراتی از قول «فاطمه آلیا» ،نماینده ی مردم تهران در مجلس شورای اسلامی با این مضمون در سطح گسترده منتشر شد که :«کار زن بچه دار شدن و تربیت فرزند و شوهرداری است نه دیدن مسابقه والیبال. یک عده ای می خواهند هر طور شده به زن نقش هایی بدهند که مخالف با وظایف شرعی است ». او هرگز حتی از خود نپرسید اگر وظیفه ی زن همین است که می گویم پس منِ متشرع و متدین در مجلس چه می کنم؟ اگر چه مدتی بعد او این اظهارات را «ساخته و پرداخته ی ذهن شایعه پردازان خواند».

استفاده از کنایه هایی که جایگاه زنانه را حقارت بار می داند همچون اظهار نظرآیت الله خامنه ای، رهبر جمهوری اسلامی وقتی در مورد «وندی شرمن» گفت « معاون وزیر امور خارجه آمریکا هم که یک زن است و همه او را می‌شناسند» یا آن جا که محمود احمدی نژاد در پاسخ به سوال «هیلاری کلینتون» گفت:« یک کلام از مادر عروس» .

از مقامات نظامی و انتظامی در ایران که با پوشاندن لباس زنانه بر تن مردانی که به زعم آنها مجرم شناخته می شوند، تا طنزپردازانی که به طرز حیرت آوری مشغول تولید جک در خصوص مسائل زنانه هستند هرگز با واکنشی درخور مواجه نشده اند.

 در این میان نمی توان از نقش جامعه ی فمینیستی برای مواجه ی محکم و موثر در این خصوص و اینکه از هیچ تلاشی فروگذار نمی کنند، چشم پوشی کرد.

 

http://www.ir-women.com/spip.php?article11152

http://www.icana.ir/Fa/News/257419

 

.embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; } .embed-container iframe, .embed-container object, .embed-container embed { position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; }