توانایی در معنا بخشیدن به مقاومت مسالمت‌آمیز از یک سو و توجه به اصالت صدا و داستان و هم‌چنین تلاش برای رساندن پیام این مقاومت به جمع بزرگ‌تری از شنوندگان مصری و حتی غیرمصری از سوی دیگر، از قوی‌ترین عناصر موسیقی «یسرا الهواری» به شمار می‌آید.
در موزیک ویدیوی «السور» (دیوار)، یسرا با استفاده از ابزار موسیقی، به کلمه‌های هشت سال پیش یک هنرمند کاریکاتوریست مصری جانی تازه می‌‌بخشد.
پس از آن که دولت مصر این دیوار را در مقابل وزارت کشور خود کشید، این شعرها– همان‌گونه که خود یسرا هم توضیح می‌دهد– معنای کاملا جدیدی پیدا کرد. در این موزیک ویدیو، شاهد استفاده یسرا از موسیقی به عنوان یک رسانه عمومی هستیم؛ رسانه‌ای که با بازآفرینی هنرمندانه سخنرانی‌ها و متن‌های خشک در قالب قطعه‌های موسیقی، ضمن انتقال پیام مورد نظر به شنوندگان بیشتر، تاثیر ماندگارتری بر ذهن آن‌ها بر جای می‌گذارد.
در این موزیک ویدیو شاهدیم که چگونه یک دیوار به نمادی از مقاومت تبدیل می‌شود؛ رسالت مشابهی که خیلی از دیوارها در سایر منطقه‌های جهان بر عهده داشته و دارند؛ازدیوار معروف بین شرق و غرب آلمان در زمان جنگ سرد گرفته تا دیوا‌رهایی که جوامع سیاه پوست ساکن در آفریقای جنوبی زیر سلطه نظام آپارتاید را محصور کرده بود و دیوار حایلی که بین اسراییلی‌ها و فلسطینی‌ها جدایی انداخته است.
در این ویدیو، مانند همه نمونه‌هایی که پیش‌تر به آن اشاره شد، شاهد تبدیل دیوار به یک بوم نقاشی هستیم؛ بومی که با تصویرهایش، پیام مقاومت را به روشنی به بیننده منتقل می‌کند.
به نظر می‌رسد که موسیقی یسرا این پیشینه را به نوعی در کنترل خود درآورده و در قالب جامعه مصر گنجانده است.
به لطف آهنگ یسرا، از این پس، هرگاه هنرمند دیگری در کشوری دیگر در آواز خود از عنصر «دیوار» برای نشان دادن مبارزه مسالمت آمیز استفاده کند، می‌توانیم از «السور» در مصر هم به عنوان یک نماد یاد کنیم .
یسرا نظر تعمق‌برانگیزی هم در مورد رویکرد انتخابی خود برای دسترسی به مخاطبان و شنوندگان خارج از مصر ارایه می‌کند. من می‌توانم تمایل برخی هنرمندان به ارایه کارهای ویژه برای مخاطبان خاص و تولید موسیقی یا شعرهایی که با سلیقه گروه خاصی از مردم در بخش‌هایی از جهان هم‌خوانی داشته باشد را به خوبی درک کنم. با این حال، یسرا در موسیقی خود به دنبال چنین هدفی نیست. همان‌گونه که خودش می‌گوید:« وقتی دارم با مردم صحبت می‌کنم هیچ‌گاه به این فکر نمی‌کنم که چه برداشتی از آهنگ‌های من می‌کنند یا این‌که درباره کشورم به سایرین و جهان غرب چه باید بگویم.من واقعا این‌گونه فکر نمی‌کنم. فقط چیزی را می‌گویم که در آن لحظه احساس می‌کنم؛ این که مشکل را چگونه می‌بینم یا از چه چیزی رنج می‌برم. فکر می‌کنم مردم چه در مصر و چه خارج از آن متوجه منظورم می‌شوند. مردم در این جا [مصر] با کارهایم به خوبی ارتباط برقرار می‌کنند چون آن‌ها هم در زندگی شخصی خود با مشکلات مشابهی که من دارم یا تجربه کرده‌ام، روبه‌رو شده‌اند. مخاطبان کارهای من در خارج از مصر هم شاید به درک جدیدی از مشکلات جهان عرب برسند.»
نکته ارزشمند این سخنان از نظر من این است که راز قدرت بالقوه موسیقی این زن هنرمند دردسترسی به مخاطب در تجربه ناب و اصیل او به عنوان یک نوازنده زن و یک شهروند مصری نهفته است؛ کشوری با پیشینه‌ای الهام‌بخش در زمینه موسیقی که در مورد یسرا به گونه‌ای بسیار ویژه نمود پیدا کرده است؛ زن هنرمندی که در نزدیکی دیوار زندگی می کند.
یسرا در مورد این که مخاطب خارجی از یک خواننده مصری که درباره مبارزه می‌خواند انتظار شنیدن چه چیزی را دارد، فرضیه‌پردازی نمی‌کند.
اگر او رویکرد دوم را انتخاب می‌کرد ممکن بود در نهایت، تصویر نادرستی از تجربه‌ای که درباره آن می‌خواند ارایه داده و سبب تقویت بیش از پیش کلیشه‌های موجود در مورد مصر و جهان عرب شود.
نتیجه مهمی که من از این موضوع می‌گیرم این است که تجربه فردی بی‌نظیر یسرا می‌تواند به جهان‌شمول‌ترین راه برای رساندن پیام مورد نظر ما به شمار روزافزونی از مخاطبان در سراسر جهان تبدیل شود.
برای مشاهده قسمت اول این‌جا را کلیک کنید
مدیران تهیه: مازیاربهاری، دارین کمبریج، تیم اوکیف
تهیه کننده: جهانشاه جاوید
کارگردانان: تیم اوکیف، آرش سبحانی، آیرین سو
تدوین: آیرین سو
گفت‌وگوها:جهانشاه جاوید، آرش سبحانی
دوربین و صدا: وایل گزولی، جهانشاه جاوید
انیمیشن لوگوی فریدام بیت: سانگ یون یون جئون
انیمیشن مجموعه مستند موسیقی خاور میانه: بث وکسلر
موسیقی: تیم اوکیف
با تشکر ویژه از ایران وایر و مرکز بین‌المللی درگیری‌های بدون خشونت برای حمایت و همکاری در ساخت این مجموعه.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر