close button
آیا می‌خواهید به نسخه سبک ایران‌وایر بروید؟
به نظر می‌رسد برای بارگذاری محتوای این صفحه مشکل دارید. برای رفع آن به نسخه سبک ایران‌وایر بروید.
فرهنگ

همجنس گرایی و مشکلات آن از نگاه فیلمساز ایرانی

۱۹ بهمن ۱۳۹۲
محمد عبدی
خواندن در ۵ دقیقه
همجنس گرایی و مشکلات آن از نگاه فیلمساز ایرانی
همجنس گرایی و مشکلات آن از نگاه فیلمساز ایرانی
همجنس گرایی و مشکلات آن از نگاه فیلمساز ایرانی

شاید در نگاه اول کشورهایی مثل سوئد برای همجنس گرایان بهشت موعود باشد، اما فیلمساز ایرانی، نسرین پاک خو در یک فیلم مستند سعی دارد مشکلات همجنس گرایان و ترنسکشوال ها را از سال ها قبل تا به امروز مطرح کند و شباهت های زیادی را از نوع اذیت و آزار این افراد در گذشته به "اتفاقات امروز در کشورهایی نظیر خاورمیانه پیوند بزند.

"آواز رنگین کمان" برای اولین بار در جشنواره بین المللی فیلم گوتنبرگ که بزرگ ترین جشنواره سینمایی کشورهای اسکاندیناوی به حساب می آید به نمایش در آمد.

در حاشیه جشنواره با این فیلمساز گفت و گو کرده ام.

چطور شد که در سوئد به مستندسازی روی آورید؟

من بعد از این که به سوئد مهاجرت کردم، کارهای فیلمسازی ام نسبت به آنچه که در ایران انجام داده بودم، جدی تر شد. در ایران بازیگری حرفه اصلی ام بود، اما اینجا به دلیل بازار کار کمتر برای یک هنرپیشه خارجی، بیشتر به فیلمسازی روی آوردم. در این مدت بیش از شصت فیلم مستند، مستند داستانی، آموزشی و اطلاعاتی ساخته ام در کشورهایی نظیر چین، هند، ایسلند، فنلاند، ایران و سوئد. فیلم های من درباره دموکراسی و جنبش زنان بوده و بخصوص در فیلم های آخرم روی سالمندان زوم کرده ام. فیلم آخرم، "آواز رنگین کمان" درباره سالمندان همجنسگرا یا کوئیر است. در واقع یک بخش ناگفته یا پنهان تاریخ سوئد را می گوید؛ بخشی که کسی درباره آنها حرفی نزده، افرادی که از هفتاد سال پیش برای جنبش همجنس گراها و ترنس ها تلاش کرده اند و الان پیر شده اند و دیگر کسی آنها را نمی بیند. قوانینی که حالا در این کشور وضع شده حاصل دسترنج این آدم هاست؛ آدم هایی که تا به مرز خودکشی رفته اند، به آنها توهین شده و مریض و حتی جانی خطاب شده اند.

چطور شد که به این شخصیت های همجنس گرا یا ترنسکشوال علاقه نشان دادید و تصمیم گرفتید فیلمی درباره آنها بسازید؟

من در تمام فیلم هایی که ساخته ام سعی کرده ام که هتروسکسوالیته را زیر سوال ببرم. به نظر من خانواده با تعریفی که الان داریم یک تعبیر بسیار عقب نگه داشته شده و غیر مدرن است. خانواده می تواند تعابیر مختلف داشته باشد از جمله همجنس گراها می توانند خانواده تشکیل دهند. در صحنه ای از فیلم می بینیم که شش زن هستند که در کنار هم، هر کس با زوج خودش، در یک خانه زندگی می کنند و خانواده تشکیل داده اند و زندگی بسیار خوبی هم دارند. دلیلی که این فیلم را ساختم این بود که غالباً این نوع آدم ها خود را پنهان می کنند. یعنی آنها اگر ده در صد جمعیت جهان را تشکیل بدهند، ما هیچ وقت همه آن ده درصد را نمی بینیم. اساسا هم همیشه اقلیت ها برای من جذاب بوده اند. زنان هم در قدرت به شکلی در اقلیت هستند و به اقلیت های مذهبی هم همیشه ظلم می شود. توجه من تنها به موضوع همجنس گراها نبوده، در تمام فیلم هایم به تمام اقلیت ها توجه کرده ام. متاسفانه جامعه به شکلی زیرکانه آن را پنهن می کند و باید پذیرفت که زندگی  افراد همجنس گرا و ترنس ها زندگی ساده ای نیست حتی در سوئد.

مساله نگاه تاریخی در فیلم شما اهمیت زیادی دارد. شما با این سالمندان برمی گردید به دهه ها قبل، زمان ممنوع بودن همجنس گرایی و حتی مشکلات آنها در زمان نازی ها....

سوئد کشوری است دمکرات و قانون مند ، اما در همین کشور نیز بی عدالتی و تبعیض کم نمی باشد . برای نشان دادن این بخش از چهرۀ پنهان سوئد ، یکی از سند های موجود ، همجنس گرا ها و ترنس های این کشور می باشند. 

  باز هم می گویم که سوئد از خیلی جهات خیلی پیشرفته و مترقی است ولی اینجا نیز تبعیضات و مشکلات وجود دارد و من چون این مشکلات را می دیدم می خواستم درباره اش حرف بزنم و به سراغ سالمندانی رفتم که از هفتاد سال پیش تا به امروز به آنها ظلم شده. این آدم ها که سال ها مبارزه کرده اند، حالا که باید به خانه سالمندان بروند، باز می روند به سراغ پنهان کاری. فرهنگی که در خانه سالمندان وجود دارد، یک فرهنگ هتروسکشوال است.

شاید انتظار می رفت که شما در این فیلم به سراغ ایرانی های همجنس گرا در سوئد هم بروید، اما نشانی از آنها در این فیلم نیست...

کسی نمی تواند باور کند که من چقدر به سراغ آدم هایی رفتم که ریشه خارجی دارند. یکی از بزرگ ترین بخش هایی که انرژی من صرف آن شد، همین قسمت بود، اما هیچ کدام راضی نمی شدند که جلوی دوربین ظاهر شوند. چند نفر حدوداً پنجاه ساله حاضر شدند، اما من به دنبال سالمندان بودم، از شصت سال به بالا. از طرف دیگر کسانی که از خاورمیانه و آفریقا به سوئد مهاجرت کرده اند، غالباً بیست یا سی سال پیش آمده اند و هنوز سالمند نشده اند. اینجا یک گروه همجنس گرا به نام هومن هست که من با مسئولش صحبت کردم، اما متاسفانه او گفت که کسی حاضر نیست بیاید و صحبت کند. ولی خودش ابراز علاقه کرد اما به این دلیل که جزو سالمندان نبود میسر نشد.

با توجه به این که مساله همجنس گرایی و ممنوعیت های آن در جامعه ایران یک مساله عمده است، هیچ وقت فکر نکردید که فیلمی در این مورد بسازید؟

من همجنس گراهای ایرانی را می بینم که به اینجا پناهنده می شوند و واقعاً در ایران مشکل داشته اند. این افراد را می بینم که خودشان درباره خودشان فیلم می سازند و اطلاع رسانی می کنند که واقعاً جای خوشحالی است که اینقدر شجاعانه این کار را می کنند. مسلماً فیلم و هنر می تواند با ابزار خود این مساله را در جامعه به بحث بگذارد. باما حتماً باید یادآوری کرد که وقتی در کشور پیشرفته سوئد این همه مشکلات را با این گروه از آدم ها داریم، بنابراین می شود حدس زد که در کشورهایی نظیر خاورمیانه که عقب نگه داشته شده اند، بر سر این نوع آدم ها چه می آید.  

ثبت نظر

استان زنجان

60 درصد بیمارستانهای ایران عمر مفید خود را سپری کرده اند

۱۹ بهمن ۱۳۹۲
شهرام رفیع زاده
خواندن در ۱ دقیقه