زمانی برای کار یا زمانی برای بازی

 این کودکان همانند همسالانشان باید کودکی کنند، اما زمانی برای کودکی نیست. آنها باید نان آور خانواده باشند، یا در ازای تکه نانی و پتوی رنگ و رو رفته ای و جایی برای خواب، کارهای سخت و طاقت فرسا انجام دهند. اینها کودکان کار هستند.

امروز روز جهانی مقابله با کار کودک نامگذاری شده و هر ساله با فرارسیدن این روز همه جا پراست از پوسترها و مقالات و نشست ها درمورد چگونگی رسیدگی به وضعیت این کودکان و حمایت از آنها. اما با پایان روز دغدغه رسیدگی به این مهم تا سال آینده در همین روز فروکش کرده و به فراموشی سپرده می شود.

آمار صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل بیش از ۱۰۰ میلیون کودک را درگیر کار در سنین کودکی در جهان نشان میدهد. در حالیکه از کودکان کار در ایران آمار دقیقی در دست نیست و آمارهای غیر رسمی نیز از دو تا هفت میلیون کودک کار و خیابان حکایت دارد. اما این آمار نیز از سوی روزبه کردونی مدیر عامل دفتر آسیب های اجتماعی وزارت تعاون، کار و رفاه تکذیب می شود و این رقم را حدود یک میلیون و حتی کمتر برآورد می کند.

هر چند کار کودکان همواره با مخالفت روبه رو است اما هستند کسانی که در این حوزه فعالند و براین باورند؛ وقتی کودکی تنها نان آور یک خانواده است، نمی توان بیکارش کرد تا زمانی که برای خانواده هایی با چنین مشکلاتی راهکاری ارائه نشود.

به گفته محیا واحد، فعال حقوق کودک، والدین بیشتر کودکان کار، بیکار یا کم درآمد هستند و این کودکان تامین معاش اعضای خانواده و گاهی هزینه مواد مخدر آنها را برعهده دارند.

در حال حاضر 12میلیون کودک کار در هند، بیش از7میلیون دربنگلادش و یک میلیون در ترکیه و ایران به دلیل مشکلات اقتصادی و فقر و نبود سیستم های حمایتی مناسب برای کمک به خانواده های بی بضاعت، نان آور خانواده خود هستند و چرخ زندگی با دستان کوچک آنان می چرخد.

شاید راهکار مناسب تر این است که به جای مبارزه با این معضل راهکارهای حمایتی از کودکان کار افزایش پیدا کند.

در این راستا همکاری دولت ها و نهادهای غیر دولتی و متخصص در حوزه کودکان می تواند راهگشا باشد. شعار کار کودک ممنوع پاسخگوی دهان باز و شکم گرسنه کودک کار و خانواده او نیست،