قهوه فروشی های سیار؛ یک فنجان قهوه یک نفس زندگی

این روزها از  شمال خیابان «اِل کمینو» به سمت پایین که رد می شوم، هر بعد از ظهر یک ون کوچک را می بینم ایستاده در حاشیه پارکینگ یک مهدکودک . ماشین ها می آیند و می روند ، گاهی سرشان را کج می کنند سمت پارکینک ، مردم پیاده می شوند و می ایستند پشت یک صف چند نفره ، دمی بعد یک لیوان کاغذی می گیرند دستشان و سرخوش و شاداب سوار ماشینشان می شوند و برمی گردند.

امروز مصمم می شوم بروم سرکی بکشم و ببینم چیزی دستگیرم می شود یا نه؟  آنها چند جوان خوش بر و روی کم سن و سالند. با کلاه و دستکش و لبخند، یک ماشین اسپرسو و شیرجوش هم گذاشته اند کنار دستشان ، چند فنجان خوش طرح «رویال آلبرت» آبی و صورتی با طرح قدیمی گل مرغی هم پشت سرشان آویزان کرده اند برای مشتری هایی که به حد کفایت از نوشیدن قهوه در فنجان کاغذی لذت نمی برند.

«مایک» بیست ساله و دانشجوی کالج است. دارد معماری می خواند. او می گوید : « عشق به قهوه را از پدرم به ارث برده ام. خانه ما همیشه کلکیسیونی دارد از قهوه های مختلف سراسر دنیا. پدرم همه جور قهوه ای را امتحان می کند. او یک کافه رو حرفه ای است.

 یک لیوان کاغذی خوش طرح با جمله ای با این مضمون که «از محیط زیستمان مراقبت کنیم» می دهند دستم، بوی کافه لاته سرمستم می کند. فقط دو دلار . من تقریبا هر روز برای چنین لاته­ای چهار دلار و 99 سنت به استارباکس می سلفم.

« ما دانشجوی کالج هستیم. دوستان قدیمی ؛ می دانید که! و می خندد....»

آنها بخشی از مخارج کالجشان را از این مسیر تامین می کنند. نوبتشان را در روزها و ساعت های مختلف بر اساس کلاس های درسشان با هم قسمت می کنند. این کاسبی را با بیست هزار دلار راه انداخته اند . مایک می گوید : « اگر می خواستیم یک کافی شاپ راه بیاندازیم کم کمش به دویست سیصد هزار دلار نیاز داشتیم. تصمیم گرفتیم با کیفیت و حساسیت زیاد، مشتری های ثابت و خاصی داشته باشیم. ما به همه جور سلیقه ای توجه می کنیم .»

یک پاکت شیر نشانم می دهد و می گوید : شیر بادام و سویا برای کسانی که به لاکتوز حساسیت دارند.»

ذوق و سلیقه شان ستودنی است. یک ظرف گل مرغی قدیمی گذاشته اند زیر ماشین باریستای کوچکشان که برای جوشاندن و کفاندن شیر لاته ها از آن استفاده می کنند. مافین های کوچک توت هم می فروشند. مافین های «خانه پزی» که البته با پودر کیک های آماده درستش می کنند.

مایک می گوید اولین بار ماشین چای فروشی سیار را در یکی از خیابان های توکیو دیده و بعد که دقت کرده ، دیده که کافه های سیار ، در همه جای دنیا وجود دارند و بسیار هم پرطرفدارند، او تاکید می کند: «لابد در ایران هم هست، شاید شما دقت نکرده باشید.»

اولین باری که کافه سیار دیدم در دمشق بود. کافه ی سیار نبود بلکه  ون سفید رنگی بود که چای سبز و معطر و نوشیدنی سرد وگرم می فروخت به رهگذرها با استکان کمرباریک و قندپهلو و حتی یک منبع کوچک آب تصفیه شده هم داشت و البته فروشنده اش یک زن جوان زیبارو بود .

حالا این جمله مایک کنجکاوم کرده ، جستجو می کنم و می بینم در ایران هم در سالهای اخیر آدم هایی بوده اند که با کافه های سیارشان، شهرت و محبوبیتی به هم زده اند.

کافه های سیار در ایران

یک کاربر فیس بوکی از ون آبی رنگ بسیار زیبا و تمیزی عکس گذاشته و نوشته است که گوشه خیابان سی تیر، حوالی موزه آبگینه با این کافه سیار مواجه شده . کافه ای که یک زن جوان اداره اش می کند.

 عکس های کافه سیار را بزرگ می کنم و می بینم ذوق و سلیقه زنانه ای در تزیین کافه دیده می شود. خانمی که چیزکیک خانگی و چای و قهوه می فروخته و البته با مشتری هایش عکس هم می گرفته. ون آبی رنگش را با پرده هایی با طرح گل های ریز سرخ تزیین کرده و من از پشت مانیتور هم می توانم برق تمیزی کافه سیارش را ببینم.  دستگاه ساخت قهوه اش را قسمت عقب ون جاسازی کرده و یک ردیف قوری و فنجان ونعلبکی آن بالا ردیف به ردیف چیده. احتمالا وقت حرکت این ظرف ها را جاسازی می کند و هر جا که توقف می کند باز هم وقتی کرکره کافه را بالا می زند از نو می چیندشان .

اما این تنها کافه سیار در ایران نیست. خبرهای متفاوتی نشان می دهند که ایده کافه سیار، در این سالها در هر گوشه ی کشورمان با استقبال مواجه شده است.

خبرگزاری مهر در مورد پسر جوانی به نام «مهران» نوشته که صندوق عقب پژوی 206خودش را تبدیل به کافی شاپ کرده است. جالب است که مهران هم با دقت و نظافت هر چه تمامتر، کافی شاپش را تزیین کرده ، به نظر می رسد تمیزی کافی شاپ های سیار، مسئله قابل توجهی برای جلب مشتری است.

مشتری های مهران نوشته اند حوالی خانه هنرمندان که این جوان با کافه سیارش آنجا بساط کسب و کارش را پهن می کند، همیشه بوی اسپرسو می دهد. او بوی قهوه و شکلات می دهد. عکس های مهران جوان خوش ذوقی را نشان می دهد  با دک و پزی مرتب و هماهنگ و ظرف و ظروفی که بوی تازگی می دهند. روی شیشه عقب ماشین نوشته شده :«کافه رو» «آرمان واریانی» بیست و چهار ساله است ، پدرش کارگری می کند و می گوید که به خاطر مشکلات مالی وارد این حرفه نشده بلکه ایده این کار از وقتی به ذهنش رسیده که از دختر عمه اش شنیده است که در کشور سوئد ماشین های ونی هستند که شکل کافه های سیارند و یک عالمه هم مشتری دارند. آرمان حتی  یک هفته هم دوره «باریستا» را گذرانده تا کار کردن با دستگاه را یاد بگیرد.

آرمان به خبرگزاری مهر گفته که شهرداری مزاحمش نمی شود اما بایستی در پی مجوز بهداشت باشد.

«شهلا » دوستم ساکن شیراز است و حین نوشتن این مطلب تلفن می زند، او می گوید در شیراز هم با چنین پدیده ای مواجه شده و اوقات خوشی با چای و قهوه یک جوان با ذوق شیرازی داشته .به گفته شهلا در بلوار ساحلی شیراز که معمولا محل تجمع و استراحت و پیک نیک مردم در ساعات فراغت است، یک  ون تمیز و مرتب با یک دستگاه قهوه ساز مدرن و یک سماور نقره از مردم با چای و قهوه پذیرایی می کند. بخش جالب ماجرا تزیین این ون با تصاویر موزیسین ها و هنرپیشگان قدیمی از الویس پریسلی تا گوگوش و بریده هایی از  روزنامه های قدیمی است. این شیرازی با ذوق همزمان با بالا کشیدن کرکره کافه سیارش، موسیقی دلنشینی هم برای مشتری هایش پخش می کند. اگر گذرتان به ساحلی افتاد خودتان را به یک چای و نبات زعفرانی دعوت کنید و البته جای ما را هم خالی کنید.

کافه تریای سیار درکشورهای همسایه

در این جستجوی اینترنی در صفحه یکی از دوستان افغان هم عکس کافی شاپ تمیز و سیار «همایون» را می بینم، او «ریگشا» یش را به شکل چایخانه سنتی تزیین کرده ودر خیابان وزیراکبرخان کابل چای با شیرپیره ، بغلاوه و شور نخود می فروشد و مشتری های ثابتی هم دارد.

اما جالبترین بخش ماجرا تولید کافه تریای متحرک سایپا برای عراقی های کم درآمد است.همزمان با اوج گرفتن مشکلات اقتصادی مردم عراق، شرکت سایپا هم مصمم به طراحی و تولید ماشینی به نام  مدل 151 شده که مختص فروش چای و قهوه و یا غذاهای سبک و فست فودی است . سایپا امکانات یک کافه تریای کوچک را در این ماشین تعبیه کرده و گویا مشتری های فراوانی هم دارد.