جمشید اسدی
«بهار عربی» جنبشی آزادی‌خواهانه بود که در پایان سال ۲۰۱۰، در پی خودسوزی «محمد بوعزیزی»، دستفروش ۲۶ ساله در تونس آغاز شد و به تندی بسیاری از دیگر کشورهای عرب همچون مصر و لیبی را درنوردید و حاکمان خودکامه چون «حسنی مبارک» و «معمر قذافی» را به زیر کشید.
کارنامه دوازده ساله جنبش عربی چیست؟
برای پاسخ با نگاهی به نیمه خالی پیمانه می‌توان گفت که جنبش «بهار عربی» هیچ دست‌آوردی نداشته است و هنوز هم دموکراسی در هیچ کشور عربی بر پا نیست.
این درست است، اما این را نیز باید در نظر گرفت که روزگار دموکراسی در بسیاری از کشورهای عربی بهتر از پیش شد.
«واحد اطلاعاتی اکونومیست» (Economist Intelligence Unit)، از گروه بریتانیایی اکونومیست (Economist)، هر سال دموکراسی در کشورهای جهان را می‌سنجد و گزارشی در این مورد منتشر می‌کند.
سنجش با در نظرداشت پنج معیار روند انتخاباتی و کثرت‌گرایی، کارکرد دولت، مشارکت سیاسی، فرهنگ سیاسی و آزادی‌های مدنی است و بر پایه آن کشورهای جهان در چهار گونه حکومت «دموکراسی کامل»، «دموکراسی ناقص»، «رژیم ترکیبی» و «رژیم تمامیت‌خواه» دسته‌بندی می‌شوند.
بر پایه گزارش‌های «شاخص دموکراسی» از روزگار دموکراسی در کشورهای عربی در دهه ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰، یعنی از آغاز بهار عربی تا ده سال بعد، چنین بر می‌آید که روزگار دموکراسی در همه کشورهای عربی بهتر شده است؛ به‌جز در آن جا که نظام ولایی دخالت داشت: سوریه و یمن!
جای شگفتی است؟ نه!
جان‌مایه حکومت در جمهوری اسلامی آزادی و دموکراسی نیست؛ ولایت و امامت فقیه است. از همین رو، همواره در پایین‌ترین رده‌های دموکراسی در جهان است، رده ۱۵۰ در سال ۲۰۱۸ و رده ۱۵۴ در سال ۲۰۲۱.
دخالت جمهوری اسلامی در دیگر کشورها هم برای ولایت و امامت است و از همین رو، دموکراسی را در هر کشوری که نفوذی داشته باشد، به زیر می‌کشد.
نمودار را خود ببینید و داوری کنید.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر