شایا گلدوست
جمعی متشکل از زنان با هویتهای اتنیکی، جنسی، جنسیتی و عقیدتی متنوع به دعوت «کمیته عمل انقلابی زنان» روز یکشنبه ۲۶ فوریه ۲۰۲۳ در اجلاسی یک روزه در برلین گرد هم آمدند و به بحث و گفتوگو در مورد همبستگی و اتحاد میان گروههای اقلیت و به حاشیه رانده شده و تداوم و آینده انقلاب «زن، زندگی، آزادی» پرداختند.
ویژگی بارز این نشست این بود که تمامی سخنرانان از فعالانی بودند که خود را زن هویتیابی میکنند و از نگاهی تکثرگرا و با تمرکز بر حقوق اقلیتها و گروههای به حاشیه رانده شده، به مسیری برای ایجاد اتحادی جهت طرح و اجرایی کردن مطالبات این جوامع مینگرند.
در این نشست، تعدادی از زنان و فعالان جامعه رنگینکمانی نیز حضور داشتند و سخنرانانی همچون «ازی اوزار» کنشگر الجیبیتیپلاس، «طوبی پورزرد» کنشگر جامعه ناشنوایان، «ملیکا زر» کنشگر الجیبیتیپلاس.
علاوه بر این، شرکتکنندگان و سخنرانهایی از اقلیتهای اتنیکی، قومی و مذهبی، از جمله «سلماز شایلان» کنشگر ترکمن، «سویل سلیمانی» کنشگر ترک، «شیما سیلاوی» کنشگر عرب، «طاهره دانش» کنشگر بهایی، «طاهره سجادی» کنشگر افغانستانی، «فاطمه پیشدادیان» از خانواده جانباختگان دهه ۶۰، «فریبا برهانزهی» کنشگر بلوچ، «مینا خانی» کنشگر گیلک و «ناهید بهمنی» کنشگر کُرد به سخنرانی و طرح مسایل و مطالبات زنان پرداختند.
نکته قابل توجه در این گردهمآیی، حضور زنان از طیفهای مختلف با رنجهای مشترک در کنار یکدیگر بود؛ زنان جامعه رنگینکمانی در کنار اقشار دیگری از زنان که هم نشان دهنده تنوع در نگرش و مطالبات زنان است و هم ظلم مشترکی که زیر سلطه جمهوری اسلامی به آنها روا شده و هدفی مشترک که در ایران آزاد فردا دنبال میکنند.
شرکت کنندگان در این اجلاس بر این موضوع باور دارند که زمانی که از ظلم و سرکوب حکومت در ایران سخن به میان میآید، نمیتوان از جامعه رنگینکمانی سخن نگفت؛ قشری که در دهههای گذشته به واسطه گرایش جنسی و هویت و بیان جنسیتی خود، تحت شدیدترین خشونتها و تبعیضها قرار گرفتهاند؛ از طرد و به حاشیه رانده شدن تا انگانگاری و بیمار پنداری و حتی مجازاتهای سنگینی که به قیمت جان آنها تمام میشود.
«شادی امین»، مدیر شبکه «ششرنگ»، از برگزار کنندگان این اجلاس، هدف از چنین گردهمآیی و تشکلی را در کنار همبستگی که ایرانیان در چند ماه اخیر در جنبش زن، زندگی، آزادی از خود نشان دادهاند، نمایش تکثر و تنوع جامعه ایران میداند.
او معتقد است که جامعه در حال تفکر و بازنگری و ایجاد خط و مشی برای آینده است و این شامل همه گروهها، بهویژه زنان از اقشار مختلف میشود.
«طوبی پورزرد»، زن همجنسگرای ناشنوا در پیامی ویدیویی، از ظلمها و تبعیضهایی گفت که هم به واسطه گرایش جنسی و هم توانایی متفاوت این قشر، آنها را تجربه کرده و میکنند؛ افرادی که هویتهای متقاطع، آنها را در معرض آسیب و خشونت بیشتری قرار میدهد.
او در بخشهایی از سخنرانی خود با اشاره به ترک ایران و پناهنده بودن در کشور ترکیه، از آنچه مجبورش کرده است خانهاش را ترک کند، میگوید: «پدر و مادرم ناشنوا هستند و من در خانواده ناشنوا به دنیا آمدهام. از بچگی هویت ناشنوایی در من شکل گرفت. همینطور من یک لزبین و از خانواده الجیبیتی هستم و خب زندگی در ایران برای فردی مانند من کار راحتی نیست. از بچگی زندگی سخت پدر و مادرم را میدیدم و نبود امکانات لازم برای افرادی مانند من. همیشه نگران این بودم که آینده من نیز مانند پدر و مادرم باشد. زن بودن در جامعه ایران خود یک مشکل بزرگ بود و هرگز احساس امنیت نمیکردم.»
طوبی در ادامه صحبتهایش از همه محرومیتهایی گفت که تا پیش از خروج از ایران، مجبور به زندگی با آنها بوده است؛ تبعیضهایی که به دلیل ناشنوا بودن، از سنین کودکی و دوران مدرسه آغاز و حتی باعث محرومیت او از رفتن به دانشگاه شدند.
او همچنین به جامعه ناشنوایان رنگینکمانی اشاره کرد و عدم دسترسی به اطلاعات و آگاهی لازم در حوزه جنس و جنسیت به دلیل ناشنوایی و همچنین مواردی از خشونت و سوءاستفاده که حتی در درون جامعه رنگینکمانی آن را تجربه میکنند.
گفت: «من هویتم به عنوان یک ناشنوا را دوست دارم اما همیشه در ایران احساس میکردم که میخواهند افرادی مانند من را حذف کنند.»
از دیگر سخنرانان رنگینکمانی این اجلاس، ازی اوزار بود که در سخنان خود با تاکید بر این که زیست روزانه افراد رنگینکمانی خود یک عمل انقلابی است، از شجاعت و قدرت افراد این جامعه در ایران تقدیر کرد.
او که به واسطه زبان طنز و ویدیوهای انتقادی و هنجارشکنانهاش به زبان انگلیسی در شبکههای اجتماعی شهرت دارد، همیشه سعی کرده است تا مسایل و مشکلات جامعه ایران، مخصوصا افراد رنگینکمانی را برای غیرایرانیها بازگو کند.
ازی اوزار در صحبتهایش از ظلمهایی که به جامعه ترنس ایرانی روا میشود، گفت و از افرادی که جان خود را زیر فشار خانواده برای به اصطلاح درمان و تغییر هویت جنسیتی و گرایش جنسی به وسیله شوکتراپی و اعمال غیرانسانی دیگر از دست میدهند و کسی هرگز آنها را نمیبیند.
او با تاکید بر مطالبات جامعه رنگینکمانی در ایران آزاد فردا، خواستار برخورداری حقوق برابر برای این قشر با دیگر اقشار جامعه شد.
همچنین با اشاره به تجمعات اعتراضی خارج از کشور، بر حضور جامعه رنگینکمانی در این تجمعات با توجه به ناامن بودن فضا برای این افراد اشاره کرد و خواستار این شد تا فضایی امنتر برای حضور هرچه بیشتر این افراد فراهم شود.
«اتحاد» مفهومی است که همه شرکتکنندگان در این اجلاس بر آن اتفاق نظر داشتند، همانطور که ملیکا زر در آغاز سخنرانی خود گفت: «اتحادی که در این جمع وجود دارد، من را احساساتی کرده است؛ اتحادی که نقطه مشترک آن رنجهایی است که ما کشیدهایم و رسمیت بخشیدن به منحصر به فرد بودن این رنجها. زمانی که فردی از تجربه رنج خود صحبت میکند، این به معنای حذف رنج دیگری نیست، ما به فضایی نیاز داریم که همگی بتوانیم از رنجهای خود سخن بگوییم.»
او در ادامه با توجه به خیزش زن، زندگی، آزادی تاکید کرد: «اگر ما بنای یک تغییر را رعایت حقوق بشر بگذاریم، به مطالبات خود دست پیدا میکنیم. جامعه الجیبیتی خواستار رسیدن به امنیت و برابری و باز پس گرفتن حق حیات خود است.»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر میتوانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راهاندازی کنید
با ایرانوایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر