رای می‌دهم؛ ما به داشتن یک دولت قوی نیازمندیم

پروین بختیارنژاد - پژوهش‌گر و کنش‌گر حقوق زنان

من معمولا با رای دادن موافق هستم؛ مگر آن‌که تمامی کاندیداها از یک جناح باشند. در حال حاضر که نامزد‌های این دوره از انتخابات ریاست‌جمهوری ایران هم از میان اصلاح‌طلبان هستند و هم اعتدالیون و اصول گرایان هستند، به طور حتم طرفدار رای دادن هستم.
در بدترین شرایط هم نباید صندوق‌های رای را رها کرد. رها کردن صندوق‌های رای به معنی افسردگی اجتماعی، واگذار کردن زمین به رقیب و یک‌دست شدن حکومت است و این یک‌دست شدن بدترین شرایطی‌ست که می‌تواند اتفاق افتد. برای همین این عرصه رقابت باید همچنان حفظ شود.

مردم ایران حداقل از سال ۱۳۷۶ به بعد، بارها و بارها دیدگاه‌ها و منویات خود را از طریق همین صندوق‌های رای اعلام کرده‌اند. در دموکرات‌ترین کشورها نیز مردم از همین طریق نظرات خود را اعلام می‌کنند. ما نباید این امکان را از دست بدهیم. از یاد نبریم که جامعه ایران پس از چندین دهه حرکت و سبک و سنگین کردن دیدگاه‌های مختلف، به این‌جا رسیده اند. یعنی به نقطه‌ای که سرنوشت کشور را از طریق ابراز نظر و صندوق‌های رای  تعیین کند. در واقع، مشارکت سیاسی داشته باشد.

این مشارکت سیاسی به سادگی به دست نیامده، بلکه در پی سال‌ها افسردگی سیاسی، انزوا، گوشه‌گیری مردم و نیز تنزه‌طلبی روشنفکران به این نقطه‌ رسیده‌ایم .حالا چرا باید بخواهیم  مشارکت سیاسی را به نقطه صفر برسانیم و با توصیه به رای ندادن، مردم را از آن محروم کنیم؟ من طرفدار رای دادن هستم و خودم هم به حسن روحانی رای خواهم داد. کارنامه حسن روحانی با همه اشکالات وارد بر آن، نه در حد نمره ردی است  و نه  کارنامه‌ای درخشان است. بلکه در حد یک نمره قبولی حداقلی است. این حداقل قبولی هم وابسته به شرایط سختی‌ست که ایشان در آن قرار دارد.

حاکمیت ما، حاکمیت دوگانه‌ای است. یعنی دو دولت در کشور ما حکومت می‌کنند. دولت در سایه در جاهایی به شدت اعمال قدرت می‌کند  و اگر فکر می‌کنیم این دو دولت باید با یکدیگر بجنگند و پشت‌ هم را به خاک بمالند؛ باید به یاد داشته باشیم، این جنگ، نمدی نیست که کلاهی از آن برای مردم درست شود.
اما در خصوص کارنامه حسن روحانی پیرامون حقوق زنان، به نظر من ایشان معاون بسیار توانمندی برای خود در امور زنان انتخاب کرده است. شهین‌دخت مولاوردی کارنامه مثبتی دارد؛ چه از جهت اظهارنظرهایش و چه اقداماتی که انجام داده است. اتفاقا مولاوردی یکی از نقاط قوت کابینه حسن روحانی است.

هرچند در رابطه با کارنامه حقوق بشری روحانی، همه می‌دانیم که زندانیان زن، عقیدتی و سیاسی و دگراندیشی داریم که همچنان در زندان به سر می‌برند و روحانی هم نتوانسته به بسیاری از وعده‌‌های خود عمل کند، ولی شرایط، بسیار سخت است. در مقابل یکی از نقاط بسیار مهم دولت یازدهم، به سرانجام رسیدن برجام است. او تلاش کرد تحریم‌ها از سر ایران برداشته شود و کشورمان به جنگ کشیده نشود. این مساله یکی از خواسته‌های جدی مردم بود که تا حدود زیادی محقق شده است.

اما در خصوص مسایل اقتصادی، هم آقای روحانی و هم جهانگیری، وزیر کشور، بارها اعلام کرده‌اند که آن‌قدر آوار دولت احمدی‌نژاد بر سر جامعه و ایران شدید بوده که این چهارسال صرف آواربرداری شده است.  در پس هر بحران اقتصادی در ایران، سال‌های زیادی به طول می‌انجامد تا به وضعیت کم بحران برسیم. در نتیجه ما مسلما انتظار معجزه نداشتیم بلکه انتظار داشتیم گام‌هایی اساسی در این خصوص برداشته شود که قدم‌هایی هم برداشته شد.

حالا باید ببینیم برنامه‌های ایشان چه خواهد بود، علاوه بر این‌، در شرایط بین‌المللی کنونی، کشورهای بسیاری در خاورمیانه گرفتار جنگ و بی‌خانمانی هستند. اتفاقا برای همین ما برای داشتن امنیت، به دولت قوی و با درایتی نیازمندیم تا هم امنیت مردم حفظ شود و هم تمامیت ارضی ایران.
با مطالعه کلیه شرایط باید بگویم، ما الان به ادامه پیدا کردن دولت حسن روحانی احتیاج داریم. ولی در این کارزار انتخاباتی هم مردم باید حرف بزنند، هم نهادهای مدنی و هم باید دید حسن روحانی در راستای حل بحران‌های جامعه برای چهار سال آینده، چه برنامه‌ای دارد.