close button
آیا می‌خواهید به نسخه سبک ایران‌وایر بروید؟
به نظر می‌رسد برای بارگذاری محتوای این صفحه مشکل دارید. برای رفع آن به نسخه سبک ایران‌وایر بروید.
بلاگ

بحران قومی انکار می شود

۶ تیر ۱۳۹۶
مهرانگیز کار
خواندن در ۷ دقیقه
بحران قومی انکار می شود

حکومت و اپوزیسیون، هر دو آشکار و نهان از قبول این واقعیت که ایران گرفتار بحران قومی است سر باز می زنند. ترس از کابوس تجزیه، خواب حکومت پهلوی را نزدیک به چهار دهه آشفته کرده بود و حاکمان دینی امروزی با تکیه بر انکار و بلوف زدن در باره قدرت لایزال خود، از این کابوس حرفی نمی زنند و با تاکید بر حاکمیت ملی و تجویز خشونت نسبت به اقوام ایرانی، به صورت ظاهر به آن بها نمی دهند، هرچند یکی از جدی ترین نگرانی های آنهاست.

بحران قومی که حکومت به آن رنگ دخالت خارجی می زند و از عوامل داخلی ایجاد آن چیزی نمی گوید، در نگاه اپوزیسیون نیز تابوئی است که بهتر است به آن نزدیک نشد و خود را در معرض اتهام تجزیه طلبی قرار نداد. این تابو چندان در تک تک سلول های ما رسوخ کرده که می دانیم بحران جدی است و از ترس اتهام نمی گوئیم بحران جدی است.

نسل های ما که در دو رژیم زیسته اند، در یکی جوانی را گذرانده و در دیگری پیر شده اند، می دانند که این بحران امروزی نیست. همواره وجود داشته، هرچند از ترس کتمان شده است. خوب به یاد دارم در رژیم شاه از یک مدیر امور کشوری پرسیدم ، چرا محرومیت در جغرافیای محل سکونت اقوام ایرانی بیداد می کند و از حساسیت نسبت به این محرومیت و نتایج آن حرفی و دغدغه ای نیست. مدیر با افسوس گفت، سرمایه گذاری در این مناطق با ریسک بزرگ مواجه است. اغلب این مناطق مرزی است و در تیررس دشمنان رنگارنگ. هر گاه برای آبادانی و ایجاد اشتغال سرمایه گذاری کلان بشود، در صد بالا گرفتن یک درگیری در منطقه و انهدام مراکز تولیدی و صنعتی توسط دشمن، بالاست و همه سرمایه گذاری ممکن است یک شبه بر باد برود.

این استدلال آن ها بود که انقلابی نبودند و با داعیه حمایت از مستضعفین هم مردم را از سراسر کشور دنبال خود نکشیده بودند. انقلابیون همین که آمدند، نخستین بار که زراد خانه شاه را به کار گرفتند رو به سوی مناطق محل سکونت برخی اقوام شلیک کردند. پیش از صدام، خلخالی و دار و دسته فکلی اش کار را آغاز کردند و بذر دشمنی افشاندند. به تدریج که تئوریسین های خود را پیدا کردند، وارد واژه سازی شدند وبرای توجیه خشونت سوار بر واژه هائی مانند "حاکمیت ملی" و "منافع ملی" و مانند آن شدند. بعد هم که صدام آمد و جغرافیای محل سکونت دیرین اقوام ایرانی را به آتش کشید، خشونت حکومتی با ادعای حفظ تمامیت ارضی توجیه پذیر شد و نیروهای امنیتی و پاسدار، زود ماشه را به سوی دوست در جای دشمن می کشیدند. محرومیت در مناطقی که بی واسطه، با دشمن درگیر بودند، شدت گرفت و هنوز خسارات جنگ هشت ساله جبران نشده است. البته دسته کوچکی از ایرانیان عرب تبار خوزستان علامت هائی دادند که نشان از خوش آمدگوئی بر صدام داشت، ولی این یک استثنا بود بر قاعده. همین استثنا حساسیت های امنیتی را در جنگی که دشمن وارد بخش وسیعی از خاک آن شده بود، بیش از پیش تحریک کرد و نابخردانه ضدیت با اقوام خاصی در سیاست های امنیتی تثبیت شد و پس از جنگ هم  تداوم یافت.

بحران قومی پس از جنگ جدی تر شد. نرخ محرومیت بالا رفت. به محرومیت ها اعتنا نشد. فضای زندگی اقوام در دوران صلح بیش از دیگر نقاط کشور امنیتی باقی ماند. البته آذری ها از این مصیبت دور بودند و بحران قومی کمتر موجبات آسیب پذیری آن ها را فراهم ساخته است.

فعالیت های حقوق بشری و تلاش برای رشد جامعه مدنی در این مناطق با تکیه بر همزادهایش در تهران آغاز شد. هسته های این فعالیت سوای پاره ای استثناها، محرومیت زدائی و آگاهی رسانی بود. اما حکومت تاب تحمل نداشت و خشک و تر را با هم به آتش کشید.

بحران نارضایتی و رویاروئی با خشونت های سنگین رو به تزاید است. این درجه از نارضایتی، البته می تواند خطرناک باشد. غیر ممکن است در شرایط بحرانی تنها با خشونت بتوان آن ها را از فکر جدائی خواهی دور داشت. سقف تحمل همواره در جائی می شکند که گمانش نمی رود.

حکومت و اپوزیسیون، هردو ترجیح می دهند بحران قومی را زیر نام های دیگری انکار کنند. این که بخواهند با مارش های ناسیونالیستی پیاپی با فراغت بال بگویند که اقوام ایرانی همیشه آمادگی دارند تا برای حفظ وحدت و تمامیت ارضی ایران جان نثار کنند، در شرایط کنونی فاقد شالوده های منطقی است. در زندگی ملت ها، همزمان کوبیدن بر طبل جنگ و برانگیختن احساسات ملی، همیشه به نفع منافع ملی نبوده است. جنگ هائی که نابخردانه شروع شده، در مسیر تجزیه پاره ای از کشورهای در گیر جنگ پیش رفته است. بحران قومی همواره پیش زمینه را آماده می کند. در شرایط کنونی ، ظرفیت ایران چنان است که ممکن است در موقعیت خاص به تجزیه منجر بشود. چرا نباید از این احتمال ها گفت؟ چرا نباید با نمایندگانی از اقوام ناراضی نشست و برخاست کرد؟ چرا از مراوده فعالان حقوق بشر و فعالان مدنی ایرانی از هر تبار باید تابو ساخت؟ ترسی که حکومت ها در نهاد ما کاشته اند تا به این بحران ورود نکنیم، ریشه این سکوت تاریخی است.

اگر تلاش تاریخی اپوزیسیون برای نادیده گرفتن و لب فروبستن از بحران قومی تداوم یابد، از نگاه برخی کارشناسان، "این بحران یا بکلی انکار می شود یا تقلیل می یابد بر تاکید روی تبعیض ها به خصوص تبعیض مذهبی".  حکومت از این انکار یا از این تقلیل سود می برد و مردم را از خطرات ناشی از همکاری سنی های داخلی و خارجی کشورمی ترساند، در حالی که از سنی ها در جغرافیائی که وطن و اقامتگاه شان است، حقوق شهروندی را دریغ می دارد.

آن چه در ایجاد بحران قومی بیشتر تاثیر گذار بوده و خواهد بود، این است که حکومت و اپوزیسیون هریک بر پایه ترس های خود، از این که ایران را چنان که است، رنگارنگ ببینند واهمه دارند. حکومت می ترسد که اقوام اعتماد به نفس پیدا کنند. اپوزیسیون می ترسد که متهم به تجزیه طلبی بشود. حاصل این که محتمل است اقوامی که در حال حاضر پس از گذار از تغییر حکومت ها و جنگ ها و سرکوب ها و تداوم محرومیت ها بیش از گذشته احساس نارضایتی و محرومیت از حقوق شهروندی می کنند، به هنگام جدائی را ترجیح بدهند.

به نظر می رسد خوب است تابو در گفتمان درون کشور باز بشود. قفل از زبان حکومت و اپوزیسیون، هردو گشوده بشود. اقوام و دستجاتی از آنان که دوست دارند حرف بزنند، از دردهای تاریخی خود بگویند و حکومت به این دردها اعتنا کند.

حاکمیت ملی را به زبان هائی شعار می دهند که مفهوم نیست. حاکمیت ملی به زبان ساده و قابل فهم تاکید بر مشارکت همه شهروندان از هر تبار و دین و جنسیت و وجدان و نژاد در امور سیاسی است. آیا اقوام ساکن در جغرافیای ایران، از حاکمیت ملی با مفهوم مشارکت در امور سیاسی تا کنون لذت برده اند یا فقط زیر نام و به بهانه آن زندانی و اعدام و محروم و فقیر شده اند؟

مطالبات اقوام مانند مطالبات دیگر شهروندان ایرانی، بیشتر اقتصادی است. اما اگر مطالبات اقتصادی به صورت مطالبات سیاسی تعریف شده و حکومت با این تعریف سازگاری نشان دهد، بحران قومی به تدریج و در صورتی که کشور در شرایط خاص تازه ای قرار نگیرد، تعدیل می شود.

هرگاه از تکثر ایران غفلت بشود و آن را با تکثری که ماهیت آن است نبینیم، و هرگاه تاکید بر حقوق برابر آنان را در مشارکت سیاسی با استناد به موازین حقوق بشری عمده نکنیم، حکومت بیش از پیش راه را برای شرکت آن ها در جنبش های اجتماعی می بندد. مگر نبود که مشارکت آن ها در جنبش سبز تحمل نشد و در مواردی توسط قوه قضاییه غیرمستقل به همسوئی با دشمن و همسوئی با نیروهای تجزیه طلب تعریف شد؟

سرکوب اقوام به بهانه تهدید تمامیت ارضی و پس راندن شان به حواشی مدیریت سیاسی، نه تنها شیوه درستی در تعدیل بحران نبوده، بلکه بر آن افزوده است. نخستین گام سودمند، صدور مجوز برای واگوئی قصه هائی از مطالبات آن هاست که تا کنون ناگفته و ناشنیده مانده و چون به بهانه پیشگیری از تجزیه، درها را به روی شان بسته اند ، چه بسا در روز واقعه  تبدیل به گلوله های آتش بشوند. گفت و گو و اقرار براین که بحران قومی جدی است، به سود امروز ایران است.

 

 

ثبت نظر

sepinaz
۲۸ مرداد ۱۳۹۸

جناب آذرگون
اصولا از امثال شما انتظار فهمیدن این مقوله را نداریم
شما می توانید در همان توییتر به اثبات مسایلی همچون
آتاترک ترک نبوده
آذربایجانیها ترک نیستن
فارسی خیلی شکره و ...
بپردازید

sepinaz
۲۸ مرداد ۱۳۹۸

اساطیر فمنیسم، حقوق زن و ....
مطالعه کنید
https://melliun.org/iran/128328
http://bit.ly/2KITCdY
http://bit.ly/2YSxc40
http://bit.ly/2KJl2R2
http://bit.ly/2TwNA3S
به دولت های ترور مشروعیت بدید و صدای مردم آذربایجان را که نگران کشته شدن سربازان و کشته شدن همشهریانشون در ماکو و نقده هستند خفه کنید

sepinaz
۲۸ مرداد ۱۳۹۸

از کسی که مطالبش در سایت آذریها درج میشه (http://bit.ly/31PZ59w)، از افرادی مثل شما و جناب کدخدازاده که میدونن «در تمام ادارات مناطق مختلف ایران کارمندان رسمی دولت به زبان محلی همان منطقه صحبت میکنند در تمام بانکها در اموزش و پرورش» ولی مورد شهردار ارومیه و عضو شورای شهر ارومیه رو به پیراهن عثمان تبدیل کردند و باعث ف حاشی ایرانیان از صدها کیلومتر دورتر از ارومیه به ترکها شدند انتظار درک و فهم نداریم.
واقعا انتظار دارید بعد از این همه فحاشی و با وجود اینکه خودتون میدونید نگرانی اصلی ترکهای ارومیه از همین پاکسازی قومی هست که در شمال عراق و سوریه اتفاق افتاد و 100 سال پیش هم در شرق امپراتوری عثمانی و ارومیه کشتار شد، و بعد انقلاب هم در جنوب آ. غربی کشتار شد، ترکها نسبت به مردم ایران احساس تعلقی داشته باشند؟ شما و خبرنگارانی مثل احسان بداغی، امید توشه، وحید حاجی پور، سالار سیف الدینی، وحید بهمن و ... با اصرار بیش از حد روی تئوری آذری در واقع جاده صافکن تئوریک احزاب کرد جهت نسل کشی هستید. چون واقعا مردم ایران و کردها فکر میکنن ما زمین هاشون رو غصب کردیم.
شما آنقدر مرتجع هستید که تعلق به اتنیک یا ملیت خاص رو از نسب و خون میدونید. آتاترک نمیتونه پایه گذار جمهوری ترکیه و ملیت ترکیه ای باشه چون اجدادش ترک نبودند. مردم آذربایجان نمیتونن ترک باشن چون اجدادشون ترک نبودن و ....
... بیشتر

RouzbehAzergoun
۹ تیر ۱۳۹۶

خانم مهر انگیز محترم

دانش شگرف سیاسی هم نسلیهای شما تضمینی است برای بهتر زندگی کردن ملت ایران. هم نسلیهای خوش قلبی که رفتارشان همیشه نتایج فاجعه باری داشته است.

کردستان با ظهور داعشِ محصول ناتو و مسخ مرزهای خاورمیانه و بعد اشغال تمام متصرفات داعش به دست احزاب کردی باز به کمک همان کشورهای ناتو در حال شکل گیری است، دیگر کسی نمانده که بیانیه صادر نکرده باشد از ارمنیها تا اشوریان و اعراب از سازمان عفو بیناملل تا دیدبان حقوق بشر همه در تایید پاکسازی قومی شمال سوریه و عراق به دست گروههای کردی است.

فقر در حاشیه مرزهای ایران نه با اسم حقوق قومی که باید با اسم حقوق شهروندی پاسخ داده شود،
در تمام ادارات مناطق مختلف ایران کارمندان رسمی دولت به زبان محلی همان منطقه صحبت میکنند در تمام بانکها در اموزش و پرورش. در موسسه نیمه دولتی جهاد دانشگاهی کردی و ترکی اموزش داده میشود، در دانشگاه اموزش داده میشود، تلوزیون و رادیوهای محلی وجود دارد کتابها و مجلات و روزنامه ها به زبانهاذی مختلف چاپ میشود.

منضورتان را از حقوق قومی متوجه نمیشوم ؟ میتوانید جواب کامنت مرا بدهید و بگویید دقیقا منظورتان از حقوق قومی که منظور نظر شماست چیست؟

مقاله ای نوشتم و فرستادم متاسفانه چاپ نشد لابد گردش ازاد اطلاعات و حقوق شهروندی مانع شد. اینکه مسئله قومی مورد نظر شما مسئله امنیتی است را میتوان با نگاه سطحی به کمکهای سازمانهای اطلاعاتی کشورهای مختلف و سازمانهای صادرات تروریست از خاک امریکا مانند بلک واتر مشاهده کرد. بله این مسئله امنیتی است و اگرنه چه دلیلی وجود دارد که وزیر امور خارجه اسرائیل از تاسس کردستان دفاع کند یا سناتورهای امریکای از تجزیه ایران. ایا سلاحهای جدای طلبان الاهواز توسط خودشان ساخته شده است ؟ چه کسی به دست انها خمپاره انداز داده است؟
... بیشتر

بلاگ

ویکی لیکس فیفا در دست روزنامه بیلد؛ قطر و روسیه رشوه داده...

۶ تیر ۱۳۹۶
گفتگوی ورزشی
خواندن در ۱ دقیقه
ویکی لیکس فیفا در دست روزنامه بیلد؛ قطر و روسیه رشوه داده بودند