کسری نوری دانشجوی ارشد حقوق بشر از دانشگاه تهران و از مدیران وبسایت مجذوبان نور است که هم اکنون در زندان فشافویه زندانی است. این فعال حقوق درویشان گنابادی سحرگاه یکم اسفند مورد هجوم نیروهای لباس‌شخصی قرار گرفت و سپس با گذراندن یک دوره بازجویی در بازداشتگاه اطلاعات به زندان تهران بزرگ (فشافویه) منتقل شد.
او که بارها از حضور در دادگاه به دلیل توهین به عقاید درویشان گنابادی و محرومیت آنان از حقوق اولیه قانونی خودداری کرده بود؛سرانجام با حکم غیابی قاضی احمدزاده؛ رئیس شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به تحمل ۱۲ سال حبس تعزیری، ۷۴ ضربه شلاق،۲ سال تبعید به ثلاث باباجانی، ۲ سال ممنوع‌الخروجی و ۲ سال محرومیت از عضویت در گروه‌ها و احزاب و دسته‌جات سیاسی و اجتماعی و فعالیت رسانه‌ای محکوم شد.
این دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بشر پیشتر، از سال ۱۳۹۰ تا میانه‌ی ۱۳۹۴ نیز به دلیل فعالیت رسانه‌ای برای درویشان گنابادی یک دوره حبس در زندان‌های پلاک ۱۰۰شیراز، زندان عادل‌آباد شیراز و زندان اوین تهران را گذرانده بود. او بصورت اختصاصی، یادداشتهایی را برای انتشار در اختیار ایران وایر قرار داده است. آنچه در ادامه می‌خوانید، چهارمین یادداشت اوست.
***
محور وفاداری
کسری نوری
آن هنگام که کاوه ی آهنگر طومار مشروعیت ضحاک را پاره پاره کرد دل تنها در گرو آزادی ایران بسته بود و همین یکدلی وقتی در کهنه چرم آهنگری بر طلیعه‌ی قیام دادخواهی ایستاد به اجابت فریدون آزادی و خردمندی درفش کاویانی نام گرفت و در ضمیر مردم ایران زمین افراشته شد تا آموزه هایش از مبارزه با ظلم و ستم و میهن دوستی در کوران تاریخ استبداد فراموش نشود.
یکی از زیبا ترین صحنه هایی که حکیم فردوسی در شاهنامه تصویر میکند و اموزه ای ارزنده در باب آنچه در این یادداشت محور وفاداری مینامم با خود دارد صحنه ای است که ضحاک از هراس زوال حکومتش و قیام مردم در برابر استبداد همه بزرگان کشور را وا داشت تا بر دادگری و درستکاری اش گواهی دهند، در همین حین کاوه ی آهنگر برای دادخواهی از بیدادی که همه پسران را به قتلگاه ضحاک برده بود به خروش و اعتراض برخواست تا مگر آخرین پسر زنده مانده اش را از کام مرگ نجات دهد. ضحاک دستور داد تا پسرش را به او برگردانند و در برابر این داد که کاوه گرفت، از کاوه خواست تا گواهی بر دادگری اش دهد. کاوه ی آهنگر اما طومار را پاره پاره کرد. کاوه ی آهنگر نه به ضحاک و نه حتی به تنها پسر زنده مانده اش که به ایران وفادار بود.
بایست این سوال را از خود پرسیده باشیم، که آیا محور وفاداری ما یک نظام سیاسی ویژه پرور و یا به عبارت تازه تر ژن خوب پرور است؟ قطعا بی تاملی خواهیم گفت خیر. اما پاسخ وقتی دشوار تر میشود که لباس نیروی پلیس بر تن داشته باشیم. یا کارمندی از اداره‌جات حکومت باشیم. و یا شهروندی باشیم که میان بازی کهنه ی انتخاب بین بد و بدتر گیر افتاده باشیم.
هرچند وفاداری یک معنای جزمی و قطعی نیست و معمولا ما با یک طیفی از وفاداری رو به روییم که در موقعیت ها و زمان های مختلف میزان آن تغییر میکند.اما به نظر لازم است به این موضوع که محور وفاداری ما چیست جدی تر بیندیشیم. نظام سیاسی همواره از شهروندانش میخواهد تا جان خویش را برای بقای دولت به خطر اندازند.
و در صورتی که شهروندان فکر کنند که حکومت لایق چنین وفاداری ای نیست، هرگز مایل به چنین کاری نخواهند بود. دولتها برای بقا به شهروندانی وفادار احتیاج دارد، و این رابطه زمانی برقرار میشود که متقابل باشد، به عبارتی در صورت تضاد منافع میان ملت و دولت این رابطه رفته رفته خواه ناخواه تضعیف میشود، محور وفاداری و تعهد اخلاقی در این فرایند معمولا به دایره ی کوچک تر محدود میگردد. دایره ای که میتواند محدود به نژاد یا منطقه ای خاص باشدو همین موضوع به بازتولید فساد در نظام ویژه پرور می انجامد.
بحران ناکارآمدی سیاسی که امروز با آن رو به روییم ریشه در این امر دارد. محور وفاداری ما چه یک نظام سیاسی خودکامه و ویژه پرور باشد چه محدود به دایره ی منافع شخصیمان در نهایت به ویرانی خانه و کاشانه‌مان ایران و در پی آن بر باد رفتن تمام منافع‌مان خواهد انجامید. تنها با درک ضرورت همسویی تامیین منافع شخصی با منافع ملی‌مان است که میتوان به آینده ای آباد چشم امید داشت.
امروز به قدری تضاد منافع ملت با منافع حکومت آشکار شده و در تریبون های دولتی تحت لوای یک ایدئولوژی خشونت طلب و خودکامه بر آن دامن زده میشود که جامعه از این حیث کمتر دچار سرگشتگی است.
امروزه کمتر شاهد افرادی هستیم که وفادارانه حاضر جان دادن در راه آرمان های نظام سیاسی کنونی باشند در مقابل غالبا با کسانی رو به رو هستیم که در پی تامین منافع شخصی خود چه از سر ناچاری باشد و چه از حرص و طمع به عنوان نیروی انسانی در خدمت منافع نظام سیاسی به کار گرفته می‌شوند. دنیای برساخته از توهم حکومت‌ها مدت‌هاست با دنیای ملموس مردم فاصله گرفته است.
اما در همین فاصله گفتن حس میهن دوستی و تعلقات و همبستگی ملی مارا تضعیف کرده است، موضوعی که با توجه به پیوند دولت و ملت در نظام های سیاسی و تطبیق پیشین و اولیه ی محور وفاداریشان طبیعی مینماید.
در سال ۵۸ بنا به آمار دولتی نزدیک به ۹۸ درصد رای دهندگان به نظام جمهوری اسلامی آری گفتند. اما اکنون با وجود عدم امکان برگزاری یک همه پرسی آزاد که دسترسی به آمار معتبر و رسمی را دشوار مینماید بر این ادعا هم نظریم که پاسخ همه پرسی متفاوت خواهد بود.
قاعدتا بحران مشروعیت و ناکارامدی تنها موجبات فروپاشی سیاسی و بی‌دولتی را فراهم نمیکنند. بلکه به پیوستگی ملت که لازمه ی وفاداریشان به همدیگر است آسیب جدی وارد خواهد آورد.زمانی که محور وفاداری شهروندان ملت‌شان باشد، آنهارا واجد این حق میکند که سرنوشت خویش را خودشان تعیین کنند. وگرنه توده های انسانی که تنها تحت تاثیر عوامل مادی و غیرارادی چون خاک، نژاد و زبان کنار یکدیگر ایستاده اند و پی جو منافع خویش اند، باعث انگیزه ای برای عمل جمعی نخواهد شد تا چه رسد به تعیین سرنوشت.
ایران صرفا تکیه گاه مادی ملت نیست، بلکه خودش سازنده ی روح هم بستگی و وحدت ملی ما است. ایران زمین به ما ملت تجسم و عینیت می‌بخشد و موجب بقای حاکمیت است. حاکمیتی که ۴۰ سال است غصب شده.
پ.ن : فرهنگ عمومی، خاطره‌ی جمعی و تاریخ مشترک به عنوان منبع و جایگاهی است که در آن نگرش و نگاه‌های ما به ایستادگی در برابر ظلم ، پیروزی در برابر ستمگران و ... ذخیره گشته است. جایی که استبداد دست به حذف و جعل نماد و سنبل ها و روایت و تفسیر آن برای حفظ بقا و سلطه ی خود میزند تا مارا به خود تسلیم شدگان و مطیعانی سر سپرده به آنان بازشناساند.
مطالب مرتبط:
یادداشت های کسری نوری در زندان، ۳ بهمن ۹۷
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر