آیا تابه‌حال زیباترین ورزشگاه‌های NBA را در آمریکا دیده‌اید؟ سالن‌هایی که محل تلاقی ابرغول‌های بسکتبال جهان هستند. در شهر اوکلاند آمریکا، مجموعه‌ای هست به نام «قصر اوبرن هیلز»؛ خود آمریکایی‌ها می‌گویند دست به توپ شدن در این سالن، آرزوی هر بسکتبالیستی شده که چه در آمریکا و چه خارج از این کشور سراغ بسکتبال می‌رود.
اوبرن هیلز، ورزشگاه خانگی تیم بسکتبال دیترویت است. سال ۱۹۸۸ آن را بسان قصرهای عربی با صرف بودجه ۷۰ میلیون دلاری افتتاح کردند تا ۲۱۲۳۱ نفر روی صندلی‌هایش بنشینند. این بالاترین رقم یک ورزشگاه بسکتبال در آمریکا برای حضور تماشاگران است.
نمونه‌های دیگری هم می‌توان پیدا کرد؛ مثلا مجموعه ورزشی «یونایتد سنتر» که در شهر شیکاگو واقع شده و کمی بیش از ۲۰ هزار نفر را در خودش جای می‌دهد، یا مجموعه رویایی «کوییکن لونز آرنا» در شهر کلیولند که ورزشگاه خانگی کلیولند کاوالیرز محسوب می‌شود. ۲۰۵۰۰ نفر می‌توانند در مسابقات NBA یا همان لیگ بسکتبال حرفه‌ای آمریکا در این ورزشگاه شاهد زیباترین مسابقات بسکتبال جهان باشند.
می‌گویند سال ۲۰۰۴ وقتی «دیترویت پیستونز» قهرمان آمریکا شد، ۳۰ هزار نفر، تمامی خیابان‌های منتهی به ورزشگاه را مسدود کرده بودند؛ عدد بزرگ است، خیابان‌ها محدود.
نام ورزشگاه «متروپولیتانو» را شنیده‌اید؟ خانه اتلتیکو مادرید، یکی از قطب‌های این یک دهه اخیر فوتبال اسپانیا؛ باشگاهی که متخصص به زمین زدن رئال و بارسلونا شده بود. «دیه‌گو سیمونه» مربی‌اش همانی که به شادی‌های جنجالی پس از پیروزی شهره شده بود، حالا به ویروس کرونا مبتلا است. آخرین بار همسرش گفته بود قادر به صحبت کردن نیست.
وقتی سال ۱۹۹۰ متروپولیتانو را افتتاح کردند، فقط ۲۰ هزار صندلی برای تماشاگران داشت. همان بیست هزار نفر تا سال ۲۰۱۷ چنان جوی در ورزشگاه می‌ساختند که به آن‌ها لقب «سرخ‌پوست‌ها» (Indios) داده بودند. سال ۲۰۱۲ بود که «کیکه سانچز فلورس» مربی وقت این باشگاه گفت: «برای ما، هر آنچه هست در خانه‌مان اتفاق می‌افتد. جایی که تماشاگران ما حریفانمان را می‌بلعند.» برای این بلعیدن، بعدها ظرفیت ورزشگاه تا چهار برابر افزایش یافت. اما با ۲۰ هزار نفر هم هیچ تیمی در متروپولیتانو احساس امنیت نمی‌کرد.
«آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان وقتی با هجوم کرونا در آلمان مواجه شد گفته بود: «افراد مبتلا به ویروس کرونا تنها عدد و آمار نیستند، بلکه هرکدام از آن‌ها پدر، پدربزرگ، مادر، مادربزرگ یا یک شریک زندگی هستند.» آلمان در اروپا شهیر است به ورزشگاه‌های غول‌پیکر. «آره‌ناها» یک‌به‌یک در ایالت‌های مختلف سر برآوردند و قدرت فوتبال این کشور شدند.
ورزشگاه «ردبول آرنا» یکی از همین سازه‌های فوق‌العاده در آلمان است. مجموعه‌ای که با هزینه شرکت ردبول در سال ۲۰۰۴ افتتاح شد تا میزبان بازی‌های خانگی لایپزیک شود. گنجایش ورزشگاه ۴۱ هزار نفر است. کمی اگر فکر کنیم نامش برایمان آشنا به نظر می‌رسد.
این ورزشگاه یکی از میزبانان جام جهانی ۲۰۰۶ بود. در حقیقت تنها ورزشگاه میزبانی بود که در بخش آلمان شرقی سابق قرار داشت. بازی سوم ایران در آن جام جهانی مقابل آنگولا در این ورزشگاه برگزار شد. کمتر از ۲۰ هزار نفر به ورزشگاه آمدند؛ اما مثلا برای مسابقه آرژانتین و مکزیک در مرحله یک هشتم نهایی به‌صورت کامل پر شد. بعد از بازی پلیس آلمان سعی کرده بود تماشاگران آرژانتینی و مکزیکی را از هم دور نگه دارد. به همین دلیل تا شعاع یک و نیم کیلومتری ورزشگاه جمعیت ایستاده بود.
این‌ها عدد نیست، ضرب و تقسیم انسان بر مساحت زمین هم نیست.
در انگلستان ورزشگاه‌ها بافت سنتی خود را حفظ کردند. تعداد سکوها همچنان بر پایه ثروت هواداران و وفاداری آن‌ها رشد می‌کند. پس عجیب نیست که ورزشگاه «هیلزبورو» به‌عنوان زمین خانگی تیم «شفیلد ونزدی» فقط ۳۹ هزار نفر را در خود جای دهد. ورزشگاه «بولین گراند» در منطقه «آپتون پارک» لندن که میزبان بازی‌های وستهام یونایتد است، حدود ۳۵ هزار صندلی دارد. بااین‌حال هرگز در طول لیگ برتر حتی یک صندلی‌اش خالی نمی‌ماند.
در اروپا، ایتالیا را هم ببینیم. سال ۲۰۱۹ بزرگ‌ترین یا شاید خاص‌ترین اتفاق ممکن در بازی لیگ زنان افتاد. جایی که ورزشگاه «آلیانز» شهر تورین میزبان ۳۹ هزار تماشاگر مرد و زن شد. قرار بود تیم فوتبال زنان یوونتوس مقابل تیم فوتبال زنان فیورنتینا قرار بگیرد. بی‌بی‌سی اسپورت، این رقم را رکوردشکنی تماشاگران برای یک مسابقه فوتبال زنان در تاریخ ایتالیا و دومین بازی پرتماشاگر لیگ زنان اروپا نامید. بیش از پنجاه دستگاه اتوبوس برای انتقال هواداران تهیه شده بود، اما باز هم کفاف نداد.
در آسیا، این بازی عددی عجیب‌تر می‌شود. ورزشگاه فوق مدرن «اسپورت سیتی زاید» امارات که قابلیت تهویه هوای تابستانی و تبدیل گرمای ۵۰ درجه به ۲۵ درجه را دارد، سال ۲۰۱۹ میزبان فینال جام ملت‌های آسیا شد. ۳۶۷۷۶ نفر برای تماشای فینال بین دو تیم قطر و ژاپن به این ورزشگاه رفتند. عددی که حتی رییس کنفدراسیون فوتبال آسیا را شگفت‌زده کرد. «شیخ سلمان» گفته بود که با توجه به محرومیت سیاسی اتباع قطری برای حضور در امارات، انتظار چنین استقبالی را نداشت.
اعداد را در ایران تمام کنیم. ورزشگاه فولاد آره‌نا، زمین خانگی فولاد خوزستان که یکی از معدود سازه‌های قابل‌احترام ۴۰ سال اخیر در ورزش کشور است، دقیقا گنجایش ۳۰۶۵۵ نفر را دارد. در بازی فینال جام حذفی میان پرسپولیس و داماش، فقط ۳۲ هزار نفر در ورزشگاه بودند که نزدیک بود فاجعه‌ای انسانی رخ دهد؛ بازی با سه ساعت تاخیر آغاز شد.
این بازی اعداد نیست؛ محاسبه‌ای از ضرب و تقسیم انسان بر جغرافیا یا مرگ بر ثانیه هم نیست. شمار جان‌باختگان کرونا، براساس اعلام‌های حکومتی در سراسر دنیا، از مرز ۳۹ هزار نفر عبور کرد. کمی مانده که تعداد رفتگان این عدد به‌اندازه دو ورزشگاه غول‌آسای اوبرن هیلز در آمریکا، یک ورزشگاه کامل ردبول آره‌نا در آلمان و یک هیلزبورو در انگلستان شود. رقمی بیش از کسانی که در ورزشگاه اسپورت سیتی زاید، آخرین فینال جام ملت‌های آسیا را نظاره کردند.
شاید هر یک از آن‌ها روزی در یکی از همین ورزشگاه‌ها فریاد کشیده بودند.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر