انتخابات – 4 روز + روغن ریخته حدادعادل = بازگشت احمدی نژادی ها به نقطه صفر

۲۰ خرداد ۱۳۹۲

شکست پشت شکست؛ انتخابات مجلس هشتم، بازی را به لاریجانی و احمدی نژاد باخت، مجلس نهم به لاریجانی باخت و حالا به اصولگرایان. اصولگرایانی که هر روز یک تاکتیک به کار بستند و تهش هم خودشان به بن بست رسیدند و هم حدادعادل را وادار به انصراف کردند. البته بود و نبود او، چندان فرقی به حال انتخابات نداشت، حرف هایش را در دفاع از علی خامنه ای و نظام مطلوبش زده بود، آرایش هم که روز بروز در حال نزول بود و در برخی نظرسنجی ها به کمتر از 3 درصد رسیده بود و در واقع روغن ریخته را نذر امامزاده اصولگرایان کرد. سال 87 که او در انتخابات هیات رئیسه مجلس غافلگیر شد و لاریجانی بر کرسی ریاست تکیه زد، بلافاصله توسط خامنه ای به عنوان مشاور عالی رهبری منصوب شد تا شان و حرمتش در مجلس حفظ شود، اکنون اما به نظر نمی رسد تدبیری وجود داشته باشد که اعتبار سیاسی بر باد رفته مشاور رهبری را نزد اهل سیاست و افکار عمومی بازیابی کند. سقوط حداد، باخت اصولگرایی رادیکال یا تندرو نبود، سقوط بخش مهمی از بیت رهبری بود.

روح کاترین اشتون با لحظه لحظه انتخابات 92 همراه بوده است. سال 88 مهم ترین چهره زنانه بازی، هیلاری کلینتون بود، قبل از آن هم کاندولیزا رایس، مورد تنفر اصولگرایان بود. شعاری که حامیان جلیلی انتخاب کرده اند، به روال معمول در هنگام سخنرانی های علی خامنه ای سر داده می شد، ولی فعلا اشتون از رهبر جمهوری اسلامی هم مهم تر شده است. کما اینکه در مناظره جنجالی سوم که بحث های تندی بین ولایتی و جلیلی درگرفت، برخی تحلیل گران اصولگرا نوشتند که کاترین برنده مناظره بود، نه اصولگرایان و نظام سیاسی.

در حاشیه روزهای پر تب و تاب انتخابات ریاست جمهوری ایران، در انتخابات شورای شهر هم خبرهایی هست. عبدالرضا شیخ الاسلامی، رئیس دفتر سابق محمود احمدی نژاد که قبل از ردصلاحیت مشایی، رئیس ستاد انتخاباتی او بود، حالا به عنوان سرلیست فهرستی در انتخابات شورای شهر چهارم تهران معرفی شده است. در این لیست پروین احمدی نژاد هم هست و برخی نزدیکان رئیس دولت مانند علی ذبیحی. شهردار منتخب شان هم علی نیکزاد اعلام شده و عنوان ستادشان زنده باد بهار است. این تلاش ها، خاطره سال 82 و شورای سوم شهر تهران را زنده می کند، روزگاری که آبادگرانی ها سر از تخم بیرون درآوردند و بعد محمود احمدی نژاد شهردارشان شد. هم تیمی های احمدی نژاد به نقطه صفر بازگشته اند، دوباره می خواهند شروع کنند، از شهرداری تهران، همان جا که خامنه ای گفت بوی خدمت می دهد و اینک مشایی می خواهد بوی بهار بدهد.

در روزهای پر تب و تابی که زمزمه ردصلاحیت هاشمی شنیده می شد، رسانه های معتدل تر این طیف پیشنهادی دیگر دادند. اینکه هاشمی تایید صلاحیت شود ولی به نفع حسن روحانی انصراف دهد. روحانی را آنها رقیبی آسان برای شکست دادن می دانستند که حتی انصراف هاشمی هم نمی توانست در وضعیتش تغییری ایجاد کند. اما سونامی استقبال عمومی از آمدن هاشمی چنان سنگین بود که سایه اش هنوز بر فضای انتخابات سنگینی می کند و حمایت ضمنی او از روحانی، نه تنها سبب شده که غیبت هاشمی در میدان انتخابات محسوس نباشد، بلکه او را به کابوس انتخاباتی اصولگرایان تبدیل کرده است. برآمدن آفتاب اقبال حسن روحانی بیش از آنکه ضعف جنبش سبز به سبب تشتت وضعیت و موضع سیاسی اش یا جریان اصلاح طلب به دلیل حمایت از یک چهره شبه اصلاح طلب باشد، فروپاشی کامل اصولگرایی است، طیفی که ادعا می کرد هاشمی، خاتمی، موسوی و کروبی را به حاشیه فرستاده و اینک در برابر یکی از نصفه و نیمه های آنها، سردرگم تر و آشفته تر از همیشه است.

حال ناخوش چند هفته پیش کامران باقری لنکرانی را این روزها سعید جلیلی هم دارد. حدادعادل هم که انصراف داد، در واقع سر نامزد مدنظر طیف مصباح یزدی، ریزش کرده اند. جلیلی که آمده بود پدیده شود، امروز خبر احتمال انصرافش به سود محمدباقر قالیباف منتشر شد. خبری که تکذیب شد ولی از شهرستان ها خبر رسید که برخی از ستاد جلیلی به ستاد قالیباف رفته اند. در نظرسنجی های اینترنتی هم هر روز وضع او بدتر از قبل می شود. سایت الف هم خبر داد که خیرخواهانه به او توصیه شده که کناره گیری کند. این وضعیت دشوار در حالی رقم می خورد که وقت ثبت نام جلیلی اعلام شد چون هاشمی به میدان آمده، او هم ثبت نام کرد. یعنی حد و اندازه خودش را شکست هاشمی می دانست ولی حالا نصف روحانی هم رای ندارد. شکست دومش زمانی رقم خورد که او را کاندیدای احمدی نژاد اعلام کردند ولی دولتی ها هم حاضر نشدند از او حمایت کند و شکست سوم هم وقتی بود که تاکیدهای مکررش تیم تبلیغاتی اش مبنی بر حمایت خامنه ای توسط چهره های نزدیک به قالیباف و ولایتی، خنثی شد. در شرایط کنونی تنها امید آنها شاید این باشد که رقابت از اردوگاه اصولگرایان خارج شود، دوقطبی اصولگرا – اصلاح طلب شکل بگیرد و خطر روحانی به اندازه هاشمی 84 یا موسوی 88 شود، شاید در آن صورت اراده ای برای مهندسی جدی تر فضا شکل بگیرد و سعید جلیلی هم البته می تواند یکی از نظرکرده ها باشد.