واریسون‌های مختلف روی تمی که توسط یک تریو زهی در طول آلبوم نواخته میشه، تیکه‌های آلبوم What wind whispered to the trees از سیاوش امینی رو به هم مربوط میکنه. این ملودی‌ها به درون‌ها (drone) جون میدن و دوباره از دلشون متولّد میشن.
زمزمه باد تو گوش درختای جنگل بلوط که با اولین تماس سر انگشتای آفتاب دم صبح دارن از خواب سرد شب قبل آروم آروم بیدار میشن..
با این تصویر، آلبوم جدید سیاوش امینی شروع میشه و بدون یک روایت ثابت و به فرم جریان سیال ذهن پیش میره که به دلایلی منو تو اولین برخورد یاد آینه (miror) تارکوفسکی میندازه. جالبه که میشه فضای کلی هر ۲ رو هم به ۳ قسمت تقسیم کرد. زمان بندی در هم ریخته شده آینه رو میشه به شکل ۱- قبل از جنگ، ۲- در حین جنگ و ۳- بعد از جنگ مرتب کرد. این در حالیه که موزیک به سختی میتونه این در هم ریختگی در فرم رو به تنهایی نشون بده. شاید اگر با جو امبینت این آلبوم به شکل یک فیلم برخورد کنید راحت تر میتونید ببینیدش. حکایتی که با باد سمت طلوع آفتاب رو نشونه میگیره و به میون درختای بلوط میره (۳ آهنگ اول). تو این بین (مثل خیلی از کاری دیگه سیاوش که ربطی به ادبیات پیدا می‌کنن) به شکلی نوستالژیک از محیط "جن زدگان" و "برادران کارامازوف" داستایوفسکی هم رد میشه (۳ آهنگ بعدی) و در آخر، تجربه انسانی ادبیات رو، هایکو وار، به طبیعت پیوند میزنه؛ اون جا که باد چیزی رو برای درختا زمزمه میکنه (آهنگ آخر). اما چی؟ کار سیاوش، شبیه هایکو، این توضیح رو نمیده بلکه تصویری می‌سازه و رها میشه.
به خوبی میشه امضای سیاوش رو پای همه آهنگ‌ها دید. سیاوش بیشتر از قبل خودش رو پیدا کرده و What wind whispered to the trees این رو با قدرت نشون میده.
این مجموعه که ۶ اکتبر امسال از لیبل Futuresequence در میاد رو می‌تونین اینجا پیش خرید کنین!
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر