پیش از آنکه دیر شود، فهمیدم همجنسگرا هستم

بامداد

من یک جوان هم‌جنس‌گرای مرد از ایران هستم که تا سه یا چهار سال پیش آگاهی درست و قابل درکی نسبت به گرایش و هویت جنسی و جنسیتی خود نداشتم. بیش تر اوقات هم به خاطر باورهای نادرست فرهنگی و سنتی جامعه، نه تنها از سوی دیگران مورد خشونت فیزیکی و کلامی، تهدید و بازخواست و در بهترین حالت، سرزنش قرار می گرفتم بلکه حتا توسط شخص خودم هم در خلوتم به شدت شکنجه روانی و جسمی می شدم.

من به دشمن درجه یک خودم تبدیل شده بودم و از سوی دیگر، به دلیل زندگی در یکی از مناطق محروم جامعه بسته ایران، چندان با اینترنت، تنها منبعی که دسترسی به مطالب علمی بی طرفانه را مهیا می‌کند، سروکار نداشتم. هیچ فرصتی برای کسب اطلاعات  در خلوت و با آرامش وجود نداشت و اطرافیانم هم به شدت نسبت به اقلیت‌های جنسی هراس و ستیز و فوبیا داشتند.
به شدت احساس تنهایی می‌کردم؛ انگار که هیچ کس مثل من توی این دنیا نباشد. واقعاً سردرگم و گیج بودم که من چه کسی هستم؟!

خوش بختانه پیش از این که خیلــــــــــی دیر شود و کار از کار بگذرد، توانستم مطالب و مقالات علمی معتبر را از اینترنت گیر بیاورم و بخوانم. بالاخره توانستم در اینترنت با دیگر دوستانِ هم‌سرشت خودم صحبت کنم و پی ببرم که من نه فقط تنها نیستم بلکه جزیی از جامعه بزرگ و پنهان اقلیت جنسی هستم. حالا دیگر می‌توانستم نه تنها خودم را دوست داشته باشم بلکه عاشق خودم هم باشم.
نزدیک به یک‌سال است که برای دو نفر از اعضای خانواده ام برون‌آیی کرده‌ام. البته باید بگویم که برای این آشکارسازی، کلـــــــــی زمان صرف شد و سبک سنگین کردم تا یک وقت بی‏گدار به آب نزنم و شرایط را بدتر از این چیزی که هست نکنم.

اگر الان بخواهم به مهم ترین دلایل آشکارسازی‌ خودم اشاره کنم، می‌توانم بگویم که دو دسته علت عمده عوامل درونی و عوامل بیرونی داشت. در مورد عوامل بیرونی نمی‌توانم صحبتی کنم ولی عوامل درونی باید بگویم که در آن مقطع زمانی واقعاً نیاز داشتم که با شخص و یا اشخاصی درد و دل کنم و از خودم و خواسته‌هایم بگویم. نیاز داشتم که پیش آن ها خودِ خودِ واقعی‌ام، بدون هیچ نقاب و پوششی باشم. من واقعاً از بازی نقش یک دگرجنس گرا خسته شده بودم.

دیگر وقتش رسیده بود که اعتماد به نفسی که در این سال ها از دست داده بودم و دیگر چیزی از آن باقی نمانده بود را به دست بیاورم. کابوس هایی که مدام می‌دیدم، باعث می‌شد در خواب ناله کنم. حرف زدن در خواب، امکان لو رفتن گرایش جنسی‌ من را به شدت افزایش می‌داد.باید کاری می‌کردم تا در صورت بروز مشکل و پی بردن خانواده به گرایش جنسی من، افرادی باشند که بتوانم روی حمایت‎شان حساب کنم و از من حمایت کنند تا احتمال خطر پایین‌تر بیاید.

آشکارسازی به من آرامش داد اما هم‎چنان همیشه سرشار از ترس هستم. البته تا پیش از این، گاهی لبریز از تنفر هم بودم. نتیجه خواب‌های پر از کابوسم این شد که چند سالی است که شب زنده داری می‌کنم و اکثر شب‌ها نمی توانم بخوابم.  گوشه‌گیری و خزیدن به گوشه دنج اتاقم، تنها پناهگاه امن من شده و می‌شود گفت توفیق اجباری حبس خانگی هم نصیبم شده است.اما همین چند وقت پیش بود که به جمله‌ای از «پاسکال» برخوردم که برایم بسیار جالب بود و هست: «اگر از جایی که هستید راضی نیستید، خب جا به جا شوید، شما که درخت نیستید!»‌

حالا من هم قصد دارم از ایران خارج شوم. اگر تا پیش از این شک و دودلی داشتم، در حال حاضر به این یقین رسیده ام که این جا دیگر نمی توانم بمانم. دیگر نه توان و کشش  جسمی و روانی ماندن را دارم و نه می توانم برای خودم آینده ای در این  آب و خاک متصور باشم.  به قول معروف،  من نه عمر «نوح» دارم و نه صبر «ایوب». از آن مهم‌تر، امکان دارد بخت دیگر یار من نباشد و ورق برگردد. شاید در نقطه‌ای دیگر از این کره خاکی بتوانم عضوی از جامعه ای باشم که نه تنها من را همان طوری که هستم، بپذیرد و سعی در تغییر و یا حذف من نداشته باشد بلکه دارای حق و حقوقی برابر با دیگران باشم؛ جایی که در آن نه تنها بتوانم برای جامعه مفید باشم بلکه از آزادی به دست آمده استفاده کنم برای کمک به هم‌سرشتانم در هر جای این کره خاکی که هستند.

به امید آزادی ایران از دامن تحجر و به امید ایرانی آزاد و برابر برای هر شهروند ایرانی.