ایران یک – چین صفر؛ یک نفس تا روسیه

مگر ممکن بود «کارلوس کی روش» با همان دستی که مقابل قطر باز شده بود مقابل چین قرار بگیرد؟ ترکیب او باز هم مانند همیشه متفاوت شد. برای ایران، علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلی گنجی، پژمان منتظری، وریا غفوری، میلاد محمدی، سعید عزت اللهی، امید ابراهیمی، مسعود شجاعی، علیرضا جهانبخش، مهدی طارمی و رضا قوچان نژاد به میدان رفتند.

ترکیب ایران نشان می داد که می خواهیم میانه میدان را ببندیم. امید ابراهیمی و سعید عزت الهی دو هافبک تخریبی وسط میدان قرار گرفتند.

میدان‌داری ایران در ۱۵ دقیقه اول مشهود بود. هم زمین را گرفت، هم سعی می‌کرد توپ را خیلی سریع از دست چینی‌ها بیرون بکشد. خیلی زود موقعیت‌های ایران شکل گرفت. اولی را مهدی طارمی روی پاس مسعود شجاعی داشت. توپ در آخرین لحظه به پای دفاع خورد و کرنر رفت. دومی را دقیقه ۶ بازی رضا قوچان نژاد داشت که دروازه‌بان به کرنر فرستاد. تا دقیقه ده برسیم، دروازه‌بان چین بارها توپ را کنار دروازه کاشت و آغاز کرد. دلیلش، حملات گسترده ایران بود. 

این‌که بعد از دقیقه پانزدهم قرار بود چه اتفاقی برای چین بیافتد سؤال اصلی شد. چین کم‌کم پرس را از یک سوم دفاعی خودش به یک‌سوم میانی آورد. شوت علیرضا جهانبخش دقیقه ۱۷ مهم‌ترین اتفاق شد. جلو کشیدن چین، توأم با خطر نبود، اما نشان می‌داد که «لیپی» برای هر دقیقه از بازی تیمش، برنامه دارد. برای تک مهاجمی که باید سه دفاع ایران را در زمین ایران نگه می‌داشت و بازیکنانی که به شکلی عجیب خط هجومی ایران را بسته بودند. چین داشت با زهر، مقابل زهر می‌ایستاد. فوتبال دفاعی چین همان روشی بود که ایران برای حریفان نامی‌اش اجرا می‌کرد. حالا نوبت به لیپی رسیده بود همان کاتاناچو مشهور ایتالیایی‌اش را پیاده کند.  

اگر تک‌به‌تک مهدی طارمی دقیقه ۳۳ گل می‌شد، اگر دقیقه ۳۶ پاس عزت الهی به‌جای ساق روی استوک محمدی می‌نشست، به گل اول رسیده بودیم. بعد از این دو صحنه، دو کارت زرد گرفتیم. سعید عزت الهی روی جوانی‌اش و دستی که به توپ زد کارت گرفت و بعد هم شجاعی برای خطایش در زمین ایران اخطار گرفت. بازی ایران روبه‌جلو بود، بازی چین حتی ضد حمله در آن وجود نداشت. فقط دفاع و دفاع و دفاع. دقیقه‌های پایانی، شوت شجاعی را دروازه‌بان چین به کرنر فرستاد. همان کرنر را جهانبخش زد و طارمی با قیچی فوق‌العاده‌اش دروازه چین را تهدید کرد. اما هنوز ایران به گل نرسیده بود. دقیقه ۴۵ تک‌به‌تک جهانبخش را داور به‌اشتباه آفساید اعلام کرد وگرنه همان توپ گل می‌شد. داور هم یک دقیقه قبل از وقت اضافه‌ای که خودش اعلام کرده بود، سوت پایان را زد. 
 

یک امیدواری بزرگ، حرف‌های کی روش در بین دو نیمه است. «کی روش» به نیمه‌های دوم خود معروف بوده. این بار اما «مارچلو لیپی» روبرو او قرار داشت. باز هم می‌توانست برنده قاطع نیمه دوم باشد؟ نیمه مربیان وسوسه‌انگیز و ترسناک بود. همان آغاز، ایران گل زد. نیمه را کی روش چقدر مقتدرانه آغاز کرد.

حمله ناگهانی و گسترده ایران دقیقه ۴۶ با سه ضربه پیاپی و عزت الهی و قوچان نژاد بعد طارمی همراه شد. ضربه طارمی را اما دیگر نه دفاع و نه دروازه‌بان چین موفق به مهارش نشدند. گل اول ایران در همان اولین دقیقه به ثمر رسید. 
 

پرتاب به سمت داور از روی سکوها عجیب بود، شکستن بینی مدافع چین هم کار را برای لیپی سخت کرد. او مجبور بود از دقیقه ۴۶ بدون تعویض تا پایان بازی پیش برود، چون قبل از آن هر سه تعویض را انجام داده بود. این بار حتی بعد از گل برتری، عقب نکشیدیم و منتظر ضد حملات نبودیم. بازهم دامنه حملات ایران ادامه داشت. هجومی که منجر می‌شد به تهدید دروازه چین و البته توپ‌هایی که راهی به دروازه پیدا نمی‌کرد. چین می‌خواست پیش بکشد، اما ایران اجازه نمی‌داد که نه توپ و نه زمین در اختیار میهمان قرار بگیرد. 

کی روش داشت بازی را مهندسی می‌کرد. آن طور که دلش می‌خواست چین را مهار می‌کرد. به شکلی پیش می‌رفت که انگار چین با نفراتی کمتر در زمین مقابل ایران قرارگرفته بود. بازی سرد شد، اما بازهم این‌همانی بود که کی روش از جریان بازی می‌خواست. می‌دانست که چین برای گل زدن به ایران، یا باید به کرنر برسد، یا ضربه ایستگاهی از کنار محوطه جریمه. درست مانند بازی با کره جنوبی. تعویض کی روش هم دقیقاً مبتنی بر همین اداره بازی بود. قوچان نژاد را بیرون برد و سردار آزمون را آورد. می‌خواست روال بازی حفظ شود. 

پانزده دقیقه پایانی، انگار چین باید پوست می‌انداخت. ناگهان چهره عوض کرد و جلو کشید. جلو کشیدن چین، البته دلیل مهمی داشت مثل عقب کشیدن ایران. چین تازه از دقیقه ۸۰ به اولین و دو دقیقه بعد به دومین کرنر خود رسید. همانی که دقیقاً برای رسیدن به گل می‌خواست. اما بازهم ایران، حتی در دفاع و زیر فشار هم برتری‌اش را به چین نشان می‌داد. شدت حملات چین در مجموع، زیر ده دقیقه بود. کلیت بازی را هم که ببینیم، چین فقط در همان دقایق بین ۷۵ تا ۸۳ فقط توانست ایران را چند دقیقه‌ای زیر فشار بگذارد.

مارچلو لیپی، با تمام داشته‌هایش، با همه تحولش، بازهم مقابل ایران قد علم نکرد. ایران با همان گل دقیقه ۴۶ که طارمی زد، به یک نفسی جام جهانی رسید. فقط یک نفس مانده تا روسیه. سه بازی داریم، با ازبکستان و سوریه در تهران و کره در سئول. یک بازی را ببریم هم جهانی شده‌ایم.