معجزه‌ای به نام محمد صلاح

 

پیام یونسی پور

نامش را می‌توان در تاریخ مصر حک کرد؛ مانند «آتوم»، «آنوم» یا «اوپوآوت». در کشورش به او لقب «فرعون» داده‌اند. در انتخابات  ۲۹ مارس ۲۰۱۸ ریاست جمهوری مصر، مردم کشورش، بیش از یک ‌میلیون بار نام او را روی برگه‌های انتخاباتی نوشتند. تمام آن یک‌ میلیون رأی باطل شد، اما طعنه‌ای بود به محبوبیت و مقبولیت ورزش مقابل سیاست. حالا «محمد صلاح» معجزه بندر لیورپول شده است. او خودش به تنهایی، معنای متفاوت یک بهار عربی است.

پدرش نگران بود هرگز به دانشگاه نرسد. برای همین فوتبال را ممنوع کرد. بعد، مدتی تمام زندگی‌اش پای یک دستگاه تلویزیون «آیوا» کوچک در «ناقریق» گذشت. می‌دانید «ناقریق» کجاست؟ شهری در ۹۰ کیلومتری قاهره  پایتخت مصر که شهروندانش را با زندگی کاملاً کارگری عجین کرده و آنها را به دوری از تحصیل و امکانات اولیه پزشکی خو داده است. شاید رویای پدر، همین فراری دادن فرزندش از «ناقریق» بود. کودکی که از مدرسه می‌گریخت تا شاید در پس کوچه‌های شهر، پا به توپ شود.

سرانجام در نبرد با والدین پیروز شد. سال ۲۰۰۶ در ازای قراردادی به ارزش «هیچ» به باشگاه «المقاولون» مصر رفت. چهار سال بعد به تیم بزرگسالان رسید. در خاطراتش گفته است: «روزی پنج اتوبوس سوار می‌شدم تا به محل تمرین برسم. پنج اتوبوس سوار می‌شدم تا از تمرین به خانه برگردم. بسیاری از مواقع پول کافی نداشتم و قاچاق سوار می‌شدم. گاهی وقت‌ها کتک می‌خوردم.»

او «محمد صلاح» است. مردی که حالا در مصر او را به «فرعون» ملقب کرده‌اند و پسری که مدیر توییتر هواداران باشگاه لیورپول برای نشان دادن ارادتش به او، «شهادتین» خواند؛ ولو نمایشی.

صلاح برای رسیدن به دروازه‌های اروپا فقط دو سال در لیگ برتر مصر بازی کرد. سال ۲۰۱۲ باشگاه «به ازل» سوئیس مشتری‌اش شد. می‌توانست در نخستین فصل حضورش در اروپا به قهرمانی «یوفا کاپ» برسد، اما به ازل با تمام درخشش‌های جوان خوش استعداد مصری‌اش، تا نیمه‌نهایی بیشتر پیش نرفت. بعد از آن، باشگاه سوئیسی تا همین مرحله هم نرسید. او به‌سرعت به بخشی از هویت باشگاه سوئیسی بدل شد. سال ۲۰۱۴ چلسی به خواستگاری‌اش آمد. دو سال زندگی با چلسیِ متمول و بی درد، نقطه تاریک زندگی‌اش شد. فقط سیزده بار به زمین رفت. در همان سیزده مرتبه، دو گل زد، اما بازی بعد، باز به نیمکت و سکو تبعید می‌شد. سرانجام پذیرفت که به‌صورت قرضی به «فیورنتینا» ایتالیا برود.

سال ۲۰۱۵  را باید تولد دوباره «محمد صلاح» در فوتبال دانست. او به تیم دسته دومی فیورنتینا رفت. در شانزده بازی شش بار دروازه حریفان را باز کرد و بلافاصله باشگاه «رم» متقاعد شد که با چلسی به‌صورت مستقیم مذاکره کند. رم موفق شد صلاح را ابتدا به‌صورت قرضی برای نیم فصل دوم از باشگاه لندنی بخرد. هواداران چلسی شاید هرگز «رومن آبراموویچ» مالک این باشگاه را به‌واسطه فروش ارزان‌قیمت صلاح عفو نکنند. صلاح سال ۲۰۱۶ به‌صورت کامل از چلسی جدا شد، به رم رفت و در ۳۱ بازی ۱۵ بار برای این تیم گلزنی کرد.

پایان فصل، رم از فروش این ستاره مصری خرسند می‌شد. او را مفت به چنگ آورد و باشگاه «لیورپول» در سال ۲۰۱۷ او را به قیمت قطعی ۵۰ میلیون پوند می‌خرید. صلاح تمام رکوردها را شکست. به گران قیمت‌ترین بازیکن رم در نقل و انتقالات بدل شد و لقب گران‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال مصر را هم ربود؛ وقتی‌که ۲۵ سال سن داشت.

سایت «سان» در بدو ورودش به بندر لیورپول نوشت: «او یکی از کلاه‌برداران تاریخ این باشگاه خواهد بود.» دلیلش «هت‌تریک ها» و گلزنی های پیاپی او بود. در پیروزی ۵ بر صفر لیورپول مقابل واتفورد، چهار بار دروازه حریف را باز کرد. درخشش صلاح در لیورپول به جایی رسید که ماه فوریه سال ۲۰۱۸ هواداران این باشگاه در بندر «Dodgy» مستانه شعار می‌دادند: «اگر چند گل دیگر بزند، من هم مسلمان می‌شوم.»

سال ۲۰۱۷ برای او همه‌چیز داشت. با گلزنی صلاح در بازی مقابل کنگو تیمش را پس از ۲۸ سال به جام جهانی فوتبال رساند. به این جملات دقت کنید: «به نام خداوند بخشنده مهربان؛ به نام خداوند بخشنده مهربان؛ محمد صلاح و اشک‌ها، محمد صلاح! محمد صلاح... ای خدا! ای خدا! محمد صلاح را کمک کن. (در این لحظه محمد صلاح ضربه پنالتی را وارد دروازه کنگو می‌کند) خدای بزرگ، خدای بزرگ؛ خدارا صد هزار مرتبه شکر. میلیون‌ها نفر از هواداران خوشحال‌اند بابت خوشحالی میلیون‌ها مصری. بله کشورمان، بله عشق‌مان، بله زندگی‌مان.» این گزارش «مهمت شلبی»، گزارشگر ۷۳ ساله مصری است که تخمین زده می‌شود در شبکه‌های اجتماعی بیش از یک میلیارد بار بازدید داشته است. او محق بود این گونه فریاد بزند. مصر پس از ۲۸ سال، برای سومین بار به جام جهانی فوتبال رسید. 

«CNN» او را ملقب به «شاه صلاح» کرد. وقتی موفق شد بهترین بازیکن سال آفریقا شود، وقتی عنوان بهترین بازیکن لیگ انگلستان را از شایسته‌ترین های فوتبال جهان ربود و وقتی لیورپول را با معجزه های خودش به یک قدمی فینال لیگ قهرمانان اروپا رساند، شایسته این لقب بود.

سه‌شنبه‌شب برای «محمد صلاح» معنی نبرد گلادیاتورها در «کولوسئوم» رم را داشت. شمشیر برداشت، به جان یار قدیمی افتاد. ضربه زد، ضربه زد، ضربه زد. رم را کشت. همان یار قدیمی، هم‌رزم گذشته، همان همراه یک سال قبل. وقتی گل می‌زد، دست‌هایش را به نشانه احترام، شاید برای همدردی با یاور پیشین و حرمت برادری که زمین‌خورده است بالا می‌برد؛ تسلیم می‌شد. دقیقاً می‌دانست خنجر را کجای سینه رم فرو کرده است. یک سال قبل، داشت برای همان رمی‌ها جان می‌کند، اما حالا به جانشان تیشه می‌زد. «کولوسئوم» این بار «آنفیلد» بود. ورزشگاه خانگی لیورپول که به مشاهده دو گل و دو پاس گل او نشست. 

لیورپول در شب درخشش محمد صلاح، در شب تاج‌گذاری دوباره یک فرعون، به یک نفسی فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید. لیورپول ۵ بر ۲ رم را در خانه شکست داد تا در بازی برگشت، آسوده‌تر باشد.