رضوان مقدم: زلزله بم؛ سیمین آمده بود کنار مردم

سیمین بهبهانی، یک نام نیست، یک شاعر هم نیست، او تبلور یک نسل است، یک نسل از زنان ایران که انبوه حرف ها، مبارزه ها و خاطره هاشان، روزگاری پر از ماجرا، بیم و امید و پر افتخار را رقم زده است. ایران وایر امروز و فردا، روایت خاطره های زنان نخبه ایران از روزگار با سیمین بودن است، آخرین بخش این مجموعه را را به قلم خدیجه رضوان مقدم، فعال حقوق زنان بخوانید.

جنبش زنان یکی از پشتیبانان همیشگی خودش را از داده است، باورم نمی شود که دیگر نیست. خاطرات زیادی از سیمین دارم: یکی از آن ها مربوط به زلزله بم است. حضورش دربم خیلی برایم غیره مترقبه بود. یکی از دوستانم با یک گروه امدادگر اتریشی در بم همکاری می کرد و در هتل ارک جدید - از نادر جاهایی بود که سالم مانده بود- اقامت داشتند. رفته بودم دیدنش برای دادن لیستی از نیازها که ناگهان چشمم به خانم بهبهانی افتاد. بی اختیار وقبل از هر چیز گفتم: "شما این جا؟ کی رسیده اید؟" پاسخ داد: "یکی دو ساعتی می شود. حالا هم می خواهیم برویم شهر. به دیدن مردمی که باز مانده اند." هر جا مردم بودند، سیمین هم بود برای دلجویی از زلزله زدگان بم، همراه و همگام با جنبش زنان، با اشعارش و گرمای حضورش، سیمین جاودانه تاریخ شد.