close button
آیا می‌خواهید به نسخه سبک ایران‌وایر بروید؟
به نظر می‌رسد برای بارگذاری محتوای این صفحه مشکل دارید. برای رفع آن به نسخه سبک ایران‌وایر بروید.
بلاگ

لبخند اولاند

۱۶ شهریور ۱۳۹۲
جهانشاه جاوید
خواندن در ۴ دقیقه
لبخند اولاند
لبخند اولاند

لبخند اولاند

وقتی عکسش را دیدم کاملاً درک کردم. رئیس جمهوری فرانسه بود یا آدمک تایر میشلین؟ من هم اگر جای سردبیر بودم عکس فرانسوا اولاند را، که موقع بازدید از یک مدرسه در شمال فرانسه گرفته شده بود، از آرشیو حذف می کردم. فاجعه بود. آبروی شخصیت اول مملکت در کار بود. اما عواقب سانسور بالاخره مرا سر عقل می آورد.

فیلیپ ماسونه سردبیر خبرگزاری فرانسه در بلاگش نوشت:‌ «بعد از بازنگری این حادثه می بینیم تصمیم حذف این عکس بطور واضح اشتباه بوده. دستور کشتن این عکس اتفاقاً جان تازه ای به آن بخشید و باعث شد در شبکه های اجتماعی فرانسه بطور وسیع به اشتراک گذاشته شود -- و در بسیاری موارد، همراه با بی مهری نسبت به خبرگزاری فرانسه.»

ماسونه در واقع دارد می گوید وقتی چیزی منتشر شد، دیگر نمی شود آنرا پوشاند چون بیشتر جلب توجه خواهد کرد. حالا سؤال اینجاست که اگر این عکس را قبل از انتشار دیده بود، آنرا پخش نمی کرد؟ چرا؟ آیا سیاستمداران را نباید در برابر مردم «کوچک» کرد؟ آیا باید به افراد با قدرت احترام گذاشت؟ حس تقدس رهبران نباید خدشه دار شود؟

در پی جنجال بر سر عکس اولاند، سایت indexoncensorship.org، «صدای آزادی بیان»، نمونه های دیگری از جریحه دار شدن احساسات سیاستمدارانی که خودشان را خیلی جدی می گیرند ذکر کرده است:

لبخند اولاند

* در ۲۰۰۹ در ایرلند (ایرلند؟ در ایرلند هم آزادی بیان را محدود می کنند؟) کانر کازبی نقاشی های طنزآلودش از برایان کاوِن نخست وزیر این کشور را در دو گالری هنری در دابلین بنمایش گذاشت. در این نقاشی ها کاوِن بصورت برهنه در توالت بود. بعد از اینکه گزارشی در مورد آنها از تلویزیون RTE پخش شد، مدیران این کانال رسماً عذرخواهی کردند و آن را از آرشیو سایت خود حذف کردند. در همین حال کازبی تحت تعقیب قرار گرفت و پنج نقاشی دیگری که از نخست وزیر کشیده بود توسط پلیس ایرلند ضبط و توقیف شد.

لبخند اولاند

* در ۲۰۰۲ سیلویو برلوسکونی نخست وزیر وقت ایتالیا متهم شد که قصد داشت یک نمایشنامه را سانسور کند. بگفتهء لوکا رانکونی کارگردان معروف تأتر، مقامهای حزب حاکم سعی کردند کاریکاتورهای برلوسکونی و وزرایش را از صحنه نمایشی بنام «قورباغه ها» بردارند. برلوسکونی اعتراف کرد این تصاویر موجب خوشحالی او نشدند اما در رد ادعای کارگردان این نمایشنامه گفت‌:‌ «هیچیک از اعضای دولت اصلاً نمی دانند سانسور چی هست.»

لبخند اولاند

* در ۲۰۱۲ جاکوب زوما رئیس جمهوری آفریقای جنوبی سوژه یک نقاشی به سبک انقلابیون شد. ولی آلت تناسلی اش هم معلوم بود. این ظاهراً کنایه ای بود به چند همسریِ زوما، که دارای شش زن و حدود ۲۰ فرزند است. زوما به گالری گودمن و روزنامهء سیتی پرس در ژوهانسبورگ دستور دارد این نقاشی را از گالری و سایت خود بردارند. وقتی آنها با استناد به آزادی بیان با درخواست رئیس جمهوری مخالفت کردند، تهدید شدند که در دادگاه عالی علیه شان شکایت خواهد شد. چند روز بعد هوادارن حزب حاکم صورت و آلت زوما را با رنگ سیاه پوشاندند.

لبخند اولاند

* همچنین در ۲۰۱۲ در آمریکا، یک نقاشی توسط سام لوانستین که سام براونبک فرماندار ایالت کانزاس را در میان شعله های آتش نشان می داد، از دیوار کافه ای در مرکز این ایالت برداشته شد. صاحبان کافه گفتند تصمیم آنها به هیچ وجه سیاسی نبود بلکه به این دلیل بود که دختر فرماندار در آنجا کار می کرد. لوانستین تاکید کرده بود که کار هنری او جنبه شخصی ندارد بلکه اعتراضی است به سیاست های فرماندار. البته این فرماندار قبلاً هم نسبت به انتقاد حساسیت بیش از حد نشان داده بود. یک سال قبل دفتر فرماندار به مدیر یک دبیرستان اعتراض کرد که چرا یکی از شاگردان علیه براونبک تویت کرده است. این شاگرد را مجبور کردند به فرماندار نامه بنویسد و از او عذرخواهی کند.

همهء این موارد در سالهای اخیر اتفاق افتاده، در عصر اینترنت و شبکه های اجتماعی. گذشت دورانی که رسانه ها تحت فشار حاکمان و قدرتمندان دست به سانسور و خودسانسوری می زدند و کمتر کسی خبردار می شد. این روزها مردم با موبایل به هم وصلند و با فشار یک دکمه دنیا را باخبر می کنند و هر حرکتی را به نقد می کشند.

البته این را هم باید اشاره کرد که بنظر می رسد سیاستمداران دست راستی بیشتر مورد «بی مهری» قرار می گیرند. کم نبودند تصاویر و فیلمهایی که از نیکلا سارکوزی رئيس جمهوری دست راستیِ پیشین فرانسه، یا جرج بوش، ریئس جمهور محاقظه کار آمریکا، منتشر شد و آنها را در حالت های غیر عادی و مسخره نشان می داد. گویا رسانه ها در مورد انتشار آنها کمتر احساس گناه می کردند، تا کسی مثل فرانسوا اولاند، رئيس جمهور سوسیالیستی.

و مسئله فقط در ارتباط با قدرتمندان نیست. بستگان آنها هم زیر زربین قرار می گیرند. افشای فتوشاپ شدن عکس نعیما طاهری، نتیجهء آیت الله خمینی، در کانادا سوالاتی را به همراه داشت. آیا انتقاد و مسخره کردن کسانی که مسؤلیتی در جامعه بعهده ندارند و فقط با سیاستمداران نسبت خانوادگی دارند، کار درستی است؟ درست یا غلط، وقتی خودت را در معرض دید همگان قرار می دهی بدان که مردم تو را می بینند، تصویرت را به اشتراک می گذارند و دنیا دربارهء تو نظر خواهد داد. چه رئيس جمهوری فرانسه باشی، چه از بستگان دسته سوم رهبر مردهء جمهوری اسلامی.

ثبت نظر

بلاگ

صبحانه بشار

۱۶ شهریور ۱۳۹۲
شاهرخ حیدری
صبحانه بشار