زندگی پرشی دارد اندازه عشق، «حسین معدنی» به روایت متفاوت فیس‌بوک

دلا وقت صبح است بشکن خمار 

 

این دست‌خط حسین معدنی‌ست، کاپیتان، مربی و سرمربی سابق تیم ملی والیبال که بامداد دهم مردادماه از میان ما رفت. عموما او را به عنوان بازیکن و مربی شاخص ورزش والیبال می‌شناسند، ورزشکار افتخارآفرینی که دانش‌آموخته مهندسی شیمی بود و زندگی‌اش در توپ و تور خلاصه می‌شد. اما فیس‌بوک وجه دیگری از شخصیت او را باز می‌نماید که از آن کمتر سخن می‌رود: حسین معدنی ِخطاط و عکاس، وجهی که به پررنگی کارنامه‌اش در والیبال نیست ولی آثار قابل توجهی به یادگار از او باقی گذاشته است. 

 

خدایا شکوه هیچ بودن را از من مگیر

 

 

 

 

معدنی بازیکن و مربی موفقی بود ولی بی‌مهری‌های زیادی دید که خارج از انصاف و شایستگی تقدیر از یک افتخارآفرین ملی بود. اما او به شهادت همه دوستانش انسانی صبور و بی‌حاشیه بود که سعی می‌کرد به‌جای هیاهو در رسانه‌ها، سر در چاه ِخط وُ عکس کند و درد دل‌هایش را این‌گونه بیرون بریزد. صفحه‌ فیس‌بوکش که چنین می‌گوید.

 

رها کن تا که چون ماهی گدازان غمش باشم

 

 

خطاطی‌هایش هرکدام به شعر و یا کلامی آراسته‌اند که می توان آن‌‌ها را ناظر به برهه‌ای از زندگی پر فراز و نشیب ورزشی‌اش تعبیر کرد. حسین معدنی در دوره‌ای کاپیتان تیم ملی والیبال بود و در سال ۲۰۰۲ عنوان بهترین پاسور آسیا را از آن خود کرده بود. او به عنوان سرمربی نیز مدال‌ها و افتخارات زیادی کسب کرد از جمله رساندن تیم ملی والیبال برای اولین‌بار به فینال بازی‌های آسیایی گوانگجو و اولین عنوان نایب قهرمانی آسیا برای ایران. اما به همین علت کنار گذاشته شد! شاید این خطاطی مرتبط به همین اتفاقات باشد. 

قرقی محله‌مون

 

 

 

این مجموعه عکس را معدنی در همین تهران شلوغ ِدودگرفته‌ی پرهیاهو شکار کرده است. عنوانش را هم گذاشته «قرقی محله‌مون».  

در عکس‌هایش آن‌چه بیش از هر چیزی توجه را جلب می‌کند پرواز و بال‌های گسترده در پهنه آسمان است. فرقی ندارد که کجا باشد، تهران، استانبول، ورونای ایتالیا و یا وارنای بلغارستان، پرنده همیشه جزئی ثابت در تصویرهایش است و همچون یک موتیف تکرار می‌شود. ظاهرا پرواز برای او بسیار فراتر از ارتفاع دو متر و چهل و سه سانتی تور والیبال تعریف می‌شده است. دید روشن او نظر به افق‌های باز داشت. والیبال ایران با وجود چنین مردانی توانست از همه محدودیت‌ها بگذرد و در عرصه‌ی جهانی بدرخشد. 

 

 

 

خنک آن قماربازی که بباخت آن‌چه بودش 

 

 

 

 

 

 

در قمار آخر توپ بر تور نشست. دریغ بود، زود و ناگهانی، اما از بازی سرنوشت گریزی نیست که نهایتا برنده اوست. میراث فیس‌بوکی حسین معدنی همچون نام نیکی که در والیبال بر جای گذاشت، خطاطی‌های‌ست از سر عشق و عکس هایی چشم‌نواز و دعوت‌گر به پرواز و پهنه پاکی آسمان. نامش مانا و یادش گرامی باد. 

 

​حسین معدنی در سن ۱۳ سالگی، آن‌که پشتش به ماست و لحظه‌ای بعد آبشار می‌زند