مردی علیه آنجلینا جولی و جنیفر لوپز

او در این ویدئوهای تند و تیز تاکید می کند که قهرمانان  فیلم های هالیوودی مثل مرد آهنین وجود خارجی ندارند و ستاره های توخالی ای چون رابرت داونی جونیور به خانواده های کم درآمدی که برای دیدن فیلم های آنها پول می پردازند، می خندند.

این فیلمساز مستقل که خود سرمایه فیلم های خود را تهیه می کند، با تندترین نقدهای منتقدان هم روبرو شده، و البته تندترین پاسخ ها را هم به آنها داده است. یک بار در سال 2006، وقتی او با نقدهای منفی زیادی روبرو شد، نویسنده های پنج تا از منفی ترین نقدها را به رینگ بوکس دعوت کرد و با فیلمبرداری از این مسابقه آن را به عنوان "گاو خشمگین" ضمیمه دی وی دی فیلمش کرد!

او حتی کوئینتین تارانتینو را هم به رینگ بوکس دعوت کرد اما تارانتینو به او جوابی نداد.

در آوریل سال 2008، نویسنده روزنامه گاردین پیشنهاد کرد که اگر بیانیه ای برای دست شستن او از فیلمسازی در اینترنت به یک میلیون امضا برسد، اوو بول فیلمسازی را کنار بگذارد. یک شرکت تولید آدامس هم قبول کرد هر کس این بیاینه را امضا کند یک بسته آدامس مجانی دریافت کند. اما امضا کنندگان این بیانیه تا سال 2012 از سیصد و پنجاه هزار نفر بیشتر نشد و بول زودتر از آن در مصاحبه ای در سال 2010 اعلام کرد:« نه دیگه دست از کار نمی کشم.خیلی طول کشید.... اگه تو دو ماه اول به یک میلیون نفر می رسید، اونوقت یه چیزی بود. حتی اسپانسر هم پیدا کردند؛ اون شرکت آدامس. حالا سه سال گذشته و دیگه باید فراموش اش کرد. حتی فکر می کنم بعضی ها چندین بار امضاش کردند. روی هم فکر می کنم صد و پنجاه هزار نفر واقعا امضاش کرده باشند.»

به هر حال اگر صد و پنجاه هزار نفر هم از کسی بخواهند دست از کاری بردارد، رقم قابل توجهی است، اما بول از رو نرفته و کماکان ادامه می دهد. او فیلم های زیادی بر اساس بازی های رایانه ای که خودش قبلاً خلق کرده بود، ساخته و فیلم های ترسناک زیادی هم در کارنامه دارد. برخی از فیلم های او مثل «تنها در تاریکی» حدود بیست میلیون دلار هزینه داشت اما تنها حدود پنج میلیون دلار بازگرداند. پرهزینه ترین فیلم او، «به نام پادشاه»، پرفروش ترین فیلمش در جهان بود که حدود ده میلیون دلار بازگرداند، اما هزینه این فیلم شصت میلیون دلار بود.

در پاسخ به سوالی در این باره که او چطور بودجه هایی این چنینی برای تهیه فیلم هایش پیدا می کند می گوید از قانونی در آلمان استفاده می کند که بر اساس قانون مالیاتی، دولت نیمی از بودجه ای را که صرف یک فیلم می شود، برمی گرداند. این حرف او هم انتقادات زیادی را برانگیخت.

هر چند به نظر می رسد غالب حرف های تازه او نتیجه سال ها شکست پیاپی این فیلمساز چه در گیشه و چه نزد منتقدان است، اما انتقاد او درباره غلبه سرمایه بر سینما، در نهایت انتقاد درستی است: تهیه کنندگان و پخش کنندگان، کمپانی های تبلیغاتی و حتی جشنواره ها، در یک سلسله روابط بسیار پیچیده و نه چندان سالم، همه چیز را تحت سیطره خود درآورده اند و امپراتوری ای بنا کرده اند که در آن پول حرف اول و آخر را می زند و نه هنر. برای همین است که نابغه ای چون اورسن ولز در یکی از آخرین مصاحبه های خود، با چشمانی پر از اشک گفت:« من نود درصد عمر و استعدادم را در سینما حرام کردم. سینما مانند معشوقه ای بود که به من خیانت کرد، اما من هنوز دوستش داشتم. نود درصد عمر من جهت پیدا کردن پول برای فیلم هایم تلف شد.»

.embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; } .embed-container iframe, .embed-container object, .embed-container embed { position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; } .embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; } .embed-container iframe, .embed-container object, .embed-container embed { position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; }