چرا تماشاگر در بازی ایران با اروگوئه و سنگال ممنوع شده؟

دو دیدار تیم ملی ایران مقابل اروگوئه و سنگال، پشت درهای بسته و بدون حضور تماشاگران برگزار خواهد شد. تیم ملی ایران، قرار است روزهای یکم مهرماه (۲۳ سپتامبر) و پنج مهر (۲۷ سپتامبر) به ترتیب در شهرهای «سنت پولتن» و «وین» مقابل اروگوئه و سنگال دیدار کند.

خبرگزاری «فارس»، رسانه وابسته به سپاه پاسداران مدعی شده است که برگزاری این دو دیدار بدون حضور تماشاگران با «تصمیم مقامات میزبان این دو بازی» به منظور «حفظ و تامین امنیت» تیم‌ها اتخاذ شده است.

آیا اتریش، نمی‌توانست میزبان تماشاگران ایرانی، اروگوئه‌ای و سنگالی در دو شهر خود باشد؟ در این گزارش نگاهی به وضعیت امنیتی شهر اتریش و همین‌طور تلاش‌های جمهوری اسلامی برای ناامن‌سازی این کشور را بررسی خواهیم کرد.

***

از شهر وین چه می‌دانیم؟

دوم تیر ۱۴۰۱ نشریه بریتانیایی «اکونومیست» بار دیگر شهر وین را به عنوان «بهترین شهر دنیا برای زندگی» انتخاب کرد. این سومین بار طی پنج سال اخیر بود که پایتخت اتریش موفق می‌شد عنوان برترین شهر جهان برای زندگی را از نگاه کارشناسان و تحلیل‌گران این نشریه به دست آورد.

مجله اکونومیست برای انتخاب بهترین تا بدترین شهرهای جهان، ۳۰ فاکتور شامل «امنیت سیاسی»، ««میزان جرم و جنایت»، «امنیت اجتماعی»، «نظام سلامت»، «آموزش»، «فرهنگ»، «زیرساخت‌های حمل و نقل عمومی»، «آزادی‌های مدنی» و «ثبات سیاسی» را مد نظر قرار داده است.

وین موفق شد بالاتر از تمامی شهرهای جهان قرار بگیرد. اما دو دیدار دوستانه تیم ملی ایران مقابل اروگوئه و سنگال، باید بدون حضور تماشاگر و با توجیه «بیم و نگرانی از تامین امنیت» برگزار شود.

آن‌چه از ایران به گوش می‌رسد، خلاف ادعای خبرگزاری سپاه پاسداران را نشان می‌دهد؛ فدراسیون فوتبال ایران طی روزهای گذشته در حال رایزنی و تلاش برای لغو حضور تماشاگران در دو بازی دوستانه‌اش بود.

چرا «مهدی تاج» می‌خواست تماشاگران ایرانی، از نزدیک بازی تیم ملی ایران را تماشا نکنند؟ شنیده‌های «ایران‌وایر» حاکی از آن است که رئیس فدراسیون فوتبال ایران از تمامی پتانسیل فدراسیون فوتبال برای متقاعد کردن دو فدراسیون اروگوئه و سنگال برای بدون تماشاگر شدن این مسابقه استفاده کرده است.

 

اتریش چه خاطراتی از ماموران جمهوری اسلامی دارد؟

پیش از آن‌که چرایی تصمیم مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال ایران را بررسی کنیم، به تیرماه سال ۱۳۷۷ برویم.

«باورمان نمی‌شد!»، این جمله را یک مقام اروپایی در گفت‌وگو با «کامبیز غفوری» درباره پرونده «اسدالله اسدی» به زبان آورد. او ادامه داده بود: «فکرش را هم نمی‌کردیم که بمب را با هواپیمای مسافربری حمل کند.»

اسدالله اسدی، دبیر سوم سفارت جمهوری اسلامی ایران در وین بود که بارها از هواپیمای مسافربری «ایران‌ایر» برای انتقال مواد منفجره، به شهر وین برای عملیات خرابکاری در بلژیک استفاده کرد. او که با پاسپورت دیپلماتیک به وین سفر می‌کرد، انتظار نداشت پلیس اتریش رد بمب‌هایی که در چمدان‌ها جاسازی کرده بود را بزند. او از مسافران هواپیمای تهران به وین، برای عملیات تروریستی خود، سپر انسانی ساخته بود.

سال‌ها پیش‌تر از اسدالله اسدی، نیروهای جمهوری اسلامی عملیات‌هایی را برای ترور در اتریش انجام داده بودند.

۲۲ تیر ۱۳۶۸ «عبدالرحمن قاسملو» دبیرکل حزب دموکرات کردستان ایران توسط نیروهای جمهوری اسلامی ترور و کشته می‌شود.

در اسنادی که از دادگاه «میکونوس» در کتاب «سیستم جنایت‌کار» منتشر شده‎اند، «ابوالقاسم مصباحی»، شاهد اصلی دادگاه میکونوس و از نیروهای ارشد وزارت اطلاعات که در دهه ۹۰ میلادی خود را تسلیم مقامات آلمانی کرد، به نام «غفور درجزی» اشاره می‌کند. در کتاب «پرویز دستمالچی» به نام «ترور به نام خدا» نیز غفور درجزی از جمله عوامل قتل قاسملو معرفی شده است. غفور درجزی حالا با نام «مصطفی مدبر» در باشگاه‌های ایران مدیریت می‌کند.

دو عملیات خرابکارانه مشهور در اتریش، به جا مانده از جمهوری اسلامی است؛ فدراسیون فوتبال ایران چرا باید نگران برگزاری مسابقه فوتبال با حضور تماشاگران باشد؟

 

مهم‌ترین وظیفه مهدی تاج در فدراسیون فوتبال چیست؟

ایران برای عدم بلیت فروشی در دو بازی مقابل اروگوئه و سنگال، احتمالا مجبور به پرداخت جرایمی خواهد شد. بخشی از درآمدهای این بلیت فروشی به تیم‌های رقیب می‌رسید، ولو این‌که تماشاگران ایرانی، قطعا بیش از هواداران دو تیم اروگوئه و سنگال بودند.

فدراسیون فوتبال ایران، اما منویات جمهوری اسلامی در فوتبال را دنبال می‌کند. مهدی تاج یکی از فرماندهان ارشد سابق اطلاعات سپاه است که با وجود فساد مالی گسترده و پرونده‌های باز قضایی، بار دیگر موفق شده به ریاست یکی از مهم‌ترین فدراسیون‌های ورزشی ایران برسد.

پس عجیب نیست که او اجازه ندهد تعدادی از تماشاگرانی که شاید می‌خواستند درون ورزشگاه‌ها، از حقوق زنان برای حضور در ورزشگاه‌ها دفاع کنند، وارد ورزشگاه شوند.

ترس از یک فریاد، چند شعار و شاید تعدادی پلاکارد از سوی نهادهای حقوق بشری، حتی ایرانیانی که از بلیت‌های خود را از نقاط مختلف اروپا برای حضور در اتریش رزرو کرده بودند را هم از حضور در دو ورزشگاه محروم کرد.

این بخشی از ماموریت‌های نیروهای امنیتی و اطلاعاتی در فدراسیون‌های ورزشی ایران است. شاید با مدیریت مدیرانی مانند «محمد دادکان» متقاعد کردن فدراسیون فوتبال برای رایزنی با حریفان و میزبان ایران به منظور بستن درهای ورزشگاه، تقریبا غیرممکن به نظر می‌رسید.