منصور بهرامی: اگر عضو تیم ملی فوتبال بودم در جام جهانی بازی‌ نمی‌کردم

در ماه‌های گذشته و پیش از جنبش اعتراضی مردم ایران، قصد داشتیم با «منصور بهرامی»، به‌عنوان یکی از موفق‌ترین تنیسورهای تاریخ ایران، درمورد نگاه منحصر به فرد او به «تکنیک در ورزش» گفت و گو کنیم. قرار ما این بود تا با آقای بهرامی، به بهانه جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر، در مورد آن‌چه خودش از تکنیک، نمایش و خلق صحنه‌های بی‌بدیل در تنیس رقم زده است، در فوتبال حرف بزنیم.

اما آن‌چه در ایران می‌گذرد، آن‌چه مردم ایران می‌خواهند و فریاد می‌زنند و البته آن‌چه جمهوری اسلامی با نیروهای سرکوبگر بر سر مردم آورده است، فضای این مصاحبه را تغییر داد.

تغییر فضای حاکم بر ایران، ما را به سوی گفت‌وگویی از جنس جامعه، فوتبال و جام‌جهانی برد. از منصور بهرامی که طی هفته‌های اخیر در صفحات اجتماعی‌ خود نیز فعالیت‌هایی چشمگیر برای جنبش اعتراضی مردم در ایران انجام داده است، در مورد حس او نسبت به تیم فوتبال ایران و حضورش این تیم در رقابت‌های جام‌جهانی پرسیدیم.  

***

تماشا در یوتیوب

منصور بهرامی به «ایران‌وایر» می‌گوید: «قبل از هر چیز باید بگویم من عاشق ایران بودم و هستم، ایران وطن من است؛ با این‌که در خارج از ایران زندگی می‌کنم. من به یک دلیل از ایران رفتم و آن این بود که ورزش من را بعد از انقلاب ممنوع کردند.» 

از او پرسیدیم اگر خودش را به جای بازیکنان کنونی تیم فوتبال ایران می‌گذاشت، به عنوان یک ورزشکار چه تصمیمی می‌گرفت؟ او در پاسخ می‌گوید: «اگر من عضو این تیم فوتبال ایران بودم، فکر نمی‌کنم که در این شرایط بازی می‌کردم. الان در مورد تیم ملی دو گروه فکری وجود دارد. یک گروه می‌گویند باید بازی کنند تا مردم ایران و هواداران در قطر شعار "زن زندگی آزادی" بدهند و آن‌جا از مردمی که متاسفانه در خیابان‌های ایران کشته می‌شوند، پشتیبانی کنند.» 

او به مردمی که معتقد هستند نباید این تیم به قطر برود هم حق می‌دهد: «از سویی دیگر مردمی که مال همین کشور هستند هم می‌گویند اگر ما صاحب این تیم هستیم که می‌گوییم این تیم نباید در جام جهانی بازی کند، البته فکر می‌کنم بهتر است این سوال را خود بازیکنان جواب بدهند.» 

از منصور بهرامی می‌پرسیم که آیا پیامی برای بازیکنان تیم فوتبال ایران دارد؟ او پیش از این هم در آستانه رقابت‌های بزرگ فوتبال ایران، گاهی برای بازیکنان ایرانی آرزوی موفقیت کرده بود. منصور بهرامی که یکی از شناخته‌ شده‌ترین چهره‌های تاریخ ورزش ایران در جوامع بین‌المللی است، می‌گوید: «پیام من برای بازیکنان تیم ایران این است که به خواسته مردم ایران فکر کنید. من از آن‌ها می‌پرسم، شما می‌خواهید از چه چیزی دفاع کنید؟ اگر حضور شما برای ملت ایران است که باید بدانید این تیم، تیم ملت ایران نیست. من می‌دانم که بازیکنان ایرانی در شرایطی نیستند که خودشان تصمیم بگیرند، من می‌دانم فشاری که روی این بازیکنان وجود دارد تحملش راحت نیست، اگر خودشان رنج می‌برند از وضعیت، می‌توانند وارد زمین شوند، اما اگر حس می‌کنند که در مملکت همه چیز نرمال است، باید از خودشان سوال کرد.» 

منصور بهرامی یکی از مخالفان جدی تحریم‌های ورزشی به دلایل سیاسی هم بود. از او در مورد تصمیمات گذشته فدراسیون‌های ورزشی در قبال بازیکنان و تیم‌های ورزشی و همچنین بی‌تفاوتی نسبت به موضوع ایران می‌پرسیم. منصور بهرامی معتقد است که تحریم یا تعلیق ورزش‌های تیمی می‌تواند به حاکمیت یک کشور و ایدئولوژی آن لطمه بزند، اما تحریم ورزشکاران در رشته‌های انفرادی، بیشتر برای خود ورزشکاران مضر است. او می‌گوید: «در جنگ روسیه و اوکراین، تمام ورزشکاران روسیه از حضور در مسابقات محروم شدند، من با موضوع خروج تیم‌های ورزشی از مسابقات موافق بودم، اما محرومیت ورزشکاری مانند «دانیل مدودف» از مسابقات تنیس واقعا درست نبود، او اصلا موافقتی با این جنگ نداشت، ولی از سوی نهادهای بین‌المللی محروم شد. 

از سویی دیگر من تنیسورهای روسیه را از نزدیک می‌شناسم می‌دانم هیچ علاقه‌ای به جنگ با اوکراین ندارند. «آندری روبلف» با ماژیک روی دوربین نوشت «ما جنگ نمی‌خواهیم» و از عبارت «صلح» استفاده کرد، ولی در روسیه به شدت زیر فشار دولت قرار گرفت. موضوع محرومیت تیم‌های ورزشی با محرومیت ورزشکاران انفرادی متفاوت است. حذف کردن ورزشکار در مسابقات انفرادی کار درستی نیست، اما من می‌گویم در مورد کنار گذاشتن تیم‌های ورزشی حرفی نیست.»