طرح تاریک و سایه نمای دختری جوان را می بینیم که با ببری عروسکی در دست، به سوی آسمانی آبی گام بر می دارد. نقاشی هایی رنگین پشت سر او دیده می شوند. این نقاشی دیواری به طول ۱۵ متر، خیابان شماره ۱۲۶ در شرق «هارلم» نیویورک را زینت داده است. این دیوارنگاری، بخشی از کمپین «#جرم نیست» است که توسط «مازیار بهاری»، بنیان‌گذار و سردبیر وبسایت «ایران‌وایر» راه اندازی شده است.
«بوستارت»، هنرمند 30 سوییسی که این دیوارنگاری را اجرا کرده است، می گوید: «این نقاشی ها نماد رؤیاها و آرزوهای دانشجویان بهایی در ایران است که به دلیل باورهای مذهبی خود، از حق تحصیل و تدریس در دانشگاه محروم می مانند.»
یکی از اهداف کمپین «#جرم نیست»، آگاهی بخشی و اطلاع رسانی درباره نقض حقوق بنیادی بهاییان در جمهوری اسلامی ایران است. بهاییان بزرگ ترین اقلیت دینی ایران را تشکیل می دهند ولی با این حال، نمی توانند در دانشگاه های کشور به تحصیل یا تدریس بپردازند. افزودن بر این که به دلیل باورها و اعتقادات خود، از سوی حکومت مدام مورد آزار و اذیت، از جمله بازداشت خودسرانه و حبس قرار می گیرند.
کمپین «#جرم نیست» با سازمان غیرانتفاعیِ هنر خیابانی در نیویورک به نام «آنارشی هنر خیابانی» همکاری می کند. بنا است تا آخر تابستان این دو گروه به کمک یکدیگر ۱۵ دیوارنگاری را در آستانه اجلاس عمومی سازمان ملل متحد که در ماه سپتامبر برگزار می شود، در حوالی هارلم اجرا کنند.
گذشته از پروژه هارلم، کمپین «#جرم نیست» تا به حال دیوارنگاری های مختلفی را در سراسر دنیا اجرا کرده است؛ از جمله در استرالیا، برزیل، آفریقای جنوبی، بریتانیا و امریکا.
بوستارت که برای اجرای دیوارنگاری خود 10 روزی را در نیویورک بوده، به «ایران‌وایر» می گوید: «رفتار [رژیم با بهاییان] شوکه کننده است. آن ها ناگهان ناپدید می شوند، سر از زندان در می آورند و اجازه هر فعالیتی از آن ها گرفته می شود. این اخبار به اروپا نمی رسد.»
بوستارت در صحبت هایش با «ایران‌وایر» به این نکته اشاره کرد که او در دیوارنگاری خود، دختر جوانی را کشیده تا کودکانی را بازنمایی کند که به دلایل مالی، سیاسی و یا مذهبی نمی توانند به مدرسه بروند: «در زمینه های آموزشی و تحصیلی، مسأله حقوق برابر یکی از اصلی ترین مشکلات است.»
اما واقعیت آن است که فقط دانشجویان بهایی نیستند که در ایران با چنین آزار و اذیت هایی مواجه می شوند. بنابر گزارشی که «جامعه بین المللی بهاییان» در ژوییه امسال منتشر کرد، دانش آموزان بهایی در تمام مقاطع تحصیلی همچنان توسط مدیران و معلمانِ مدارس نظارت می شوند و هدف توهین و افترا قرار می گیرند.
در این گزارش آمده است:«دانش آموزانِ دوران راهنمایی اغلب با فشارها و آزارهای مختلفی مواجه و بعضی نیز تهدید به اخراج می شوند. معلمان درس تعلیمات دینی به باورهای بهاییان توهین می کنند و آن ها را مورد تمسخر قرار می دهند. در مواردی هم گزارش شده که وقتی دانش آموزان بهایی به درخواست همشاگردی های خود خواسته اند تا مواضع بهاییت را روشن کنند، توسط مدیران مدرسه احضار و تهدید شده اند که در صورتی که به "تعلیم" مذهب خود ادامه دهند، اخراج خواهند شد.»
بوستارت سبک هنری خود را عمیقاً تحت تأثیر کتاب های کمیک، از جمله کتاب «قلب جولیت جونز»، اثر «استان دریک» و نیز هنر پاپ می داند که در سال های دهه ۱۹۵۰ شکل گرفت و توسط هنرمندانی مثل «جسپر جانز»، «رابرت راشنبرگ» و «اندی وارهول» به محبوبیت فراوانی دست یافت.
بوستارت می گوید: «از پرتره های "روی لیکتنستاین" خوشم می آید. از «کالوین و هابز» [نام کمیک استریپی است که از ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۵ خلق می شد] هم خوشم می آید.»
این مجموعه کمیک‌ها شرح ماجراهای پسربچه شش ساله ای به نام «کالوین» و ببر عروسکی او به نام «هابز» است. بوستارت خاطرنشان می کند که ببر عروسکی که در دیوارنگاری او دیده می شود، تحت تأثیر این کمیک استریپ است: «در این پنج سال گذشته مشغول بازیافت کودکی ام بوده ام. به همین دلیل، می رفتم سراغ کارتون ها و کمیک استریپ های دهه ۱۹۸۰. خوشم می آید بتوانم چیزی را بیافرینم که 20 سالی است دیده نشده است. در کارم آن را می آورم و مخاطبم می تواند آن را تشخیص بدهد.»
وقتی بوستارت مشغول اجرای دیوارنگاری خود بود، با دانش آموزان مدرسه «انجمن کمک به کودکان» همکاری می کرد. هدف این مدرسه، کمک به کودکان بی خانمان و معلول و دیگر بچه های آسیب پذیر است. دختری که در این دیوارنگاری می بینیم، نقاشی هایی را پشت سر خود می اندازد. این نقاشی ها در واقع، کار بچه های این مدرسه بوده اند.
بوستارت می گوید: «واقعاً سعی کردم این نقاشی ها را همان طوری اجرا کنم که به من داده بودند.»
بعد به شوخی اضافه می کند: «اگر فکر می کنید پای طرف زیادی دراز است یا گوش او مسخره به نظر می رسد، تقصیر من نیست، تقصیر بچه ها است! بچه ها هیچ وقت اشتباه نمی کنند چون هنوز با شیاطین جهان آشنا نشده اند.»
قطار «مترو نورت» که مسافران را از اطراف به شهر نیویورک می آورد، از کنار این دیوارنگاری رد می شود. مسافرانی که از هارلم عبور می کنند، این شانس را خواهند داشت که به اثر بوستارت نگاهی بیاندازند و گامی را که او در راه کمپین «#جرم نیست» برداشته است، تحسین کنند.
«تامی» ۱۸ ساله که در ایستگاه خیابان شماره ۱۲۵ منتظر قطار «کانکتیکات» ایستاده است، می گوید: «از پیام کار خیلی خوشم آمده است؛ آموزش جرم نیست.»
ایستگاه خیابان شماره ۱۲۵ به این دیوارنگاری عظیم الجثه دید دارد. تامی ادامه می دهد: «این کودک سیاه سفید و سفید است ولی عروسکش رنگی است. بقیه چیزها هم همه رنگی هستند. فکر کنم پیام کار را می فهمم. می خواهد بگوید آموزش و تحصیل پر از رنگ است و این قدر تلخ که معمولاً به نظر می آید، نیست. کوله پشتی را ببینید، خیلی خسته کننده و دلگیر به نظر می آید ولی یک عالمه رنگ و زندگی هم در کنارش هست.»
«دارا» ۳۷ ساله می گوید: «یه کمی آدم غمگین می شه که می بینه این دختر داره همه این نقاشی های به این قشنگی رو از دست می ده. به نظر این طور می آد که خودش تلخ تر و غمگین تر از نقاشی هاشه.»
«ادم» ۵۲ ساله، روانپزشک کودکان در مدرسه «انجمن کمک به کودکان» می گوید: «از نظر من، این یک بچه مرموز و ناشناخته است. من را یاد تمام بچه هایی می اندازد که با آن ها کار می کنم. وقتی به این کار نگاه می اندازم، خیلی دلم می خواهد سرنوشت این دختر را هم بدانم. دارد به چه چیزهایی فکر می کند؟ دارد کجا می رود؟ نمی دانیم. ناشناخته است.»
وقتی «ایران‌وایر» داستان کمپین «جرم نیست» را برای ادم تعریف کرد، گفت یاد دوران کودکی خودش در لهستانِ کمونیست می افتد: «با این که آموزش و تحصیل امر بسیار مهم و محبوبی بود اما در عین حال، خیلی هم معیوب و پر اشکال بود.»
دیوارنگاری بوستارت نهمین اثری است که اجرای آن در هارلم، تابستان امسال تمام می شود. شش کار دیگر توسط کمپین «#جرم نیست» سفارش داده شده و اجرا خواهند شد.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر