وداع با برگی از شناسنامه فوتبال ایران؛ داستان مالکی که ترسید

«من نمی فهمم! ما پای میز مذاکره صحبت کردیم و صلوات فرستادیم. حالا چرا باید زیر همه چیز بزنند؟» این جملات «حمید استیلی» است. مردی که به اتفاق شرکا، باشگاه راه آهن را از دادستانی تهران در تیرماه سال 93 خرید. اما بعد خبر رسید که دادستانی، قیمت اولیه خودش را قبول ندارد. باشگاه «راه آهن» یکی از اموال مصادره شده «بابک زنجانی» بود که سال 93 به مزایده گذاشته شد. یکی از قدیمی ترین باشگاه های تاریخ فوتبال ایران. دادستانی، «راه آهن» را به قیمت 8 میلیارد تومان و با پروسه ذکر صلوات، فروخت اما یک ماه بعد، از تصمیمش پشیمان شد. قیمت جدید را 12 میلیارد تومان اعلام کرد و حتی وقتی «حمید استیلی» و «حسین هدایتی» اعلام کردند که برای پرداخت تفاوت قیمت، مشکلی ندارند، باز هم دادستانی رای خودش را داد؛ «راه آهن باید به دادستانی برگردد.»

در اطلاعیه دادستانی تهران (چهارم مرداد 93) آمده است: «به رغم آن که در زمینه ­فروش باشگاه مذکور مذاکراتی صورت گرفته است، مع­هذا دادستانی تهران با فروش باشگاه راه آهن به قیمت مذکور موافقت ننموده است.»

حالا خبرگزاری مهر، خبر از وضعیت اسفبار باشگاه راه آهن داده. نوشته است این باشگاه شاید به زودی منحل شود. اتفاقی که در این فوتبال، مثل طلوع و غروب آفتاب، طبیعی شده. پاس تهران کجاست؟ بهمن چطور؟ دارایی و هما و بانک ملی چه شدند؟ پلی اکریل و برق شیراز و شاهین تهران و جنوب اهواز کجا رفتند؟ چرا باید از نابود شدن راه آهن حیرت کرد؟ باشگاهی که سال 1316 در تهران بنا شد، بیش از 250 بازیکن و مربی در رده های مختلف ملی به فوتبال ایران تحویل داد و حالا براساس یک گره مدیریتی در انتظار نوشته شدن تاریخ وفات (یا همان انحلال) نشسته است.

راه آهن را دادستانی به واسطه «قاضی تورک» فروخت. همانی که مردادماه امسال به لطف حکم «مهدی تاج» به عنوان رئیس کمیته اخلاق فدراسیون، رئیس کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال شد. قاضی «مرتضی تورک» در دادگاه «بابک زنجانی» دست راست «قاضی صلواتی» بود. قاضی صلواتی در آبان ماه سال گذشته از قاضی تورک به عنوان معاون دادستان تهران خواست که  توضیحاتی در مورد توقیف، کارشناسی و ارزش یابی اموال بابک زنجانی ارایه کند. سخنرانی قاضی تورک در همین دادگاه یک ساعت و ده دقیقه زمان برد. قاضی تورک ارزیاب اموال و قیمت گذار دارایی های یک متهم را برعهده داشت.

سوم مردادماه سال گذشته، وقتی هنوز قاضی تورک موفق به حضور در فدراسیون فوتبال نشده بود، به عنوان ارزیاب اموال «بابک زنجانی» و یکی از مسئولین فروش باشگاه راه آهن، مدعی شد که این باشگاه به خریدار جدیدی واگذار شده است. او به تسنیم گفت: «هلدینگ یزدان کیان‌ آرا، با قیمت 10 میلیارد و 800 میلیون تومان، باشگاه راه آهن را خریداری کرد و از همین امروز، کار خودش را با این باشگاه آغاز می کند.» تورک مدعی شده بود دادستانی که این باشگاه را به عنوان دارایی‌های بابک زنجانی در اختیار داشت، پول فروش باشگاه راه‌آهن را به حساب وزارت نفت واریز خواهد کرد.

قیمت واگذاری، میانگینی بود بین آن چه مرتبه اول به «حمید استیلی» و شرکا فروخته شد و البته آن چه دادستانی به عنوان قیمت واقعی مطالبه می کرد. از مردادماه سال 94، یک شخصیت جدید، سرمایه داری ناشناخته و البته تلفیقی از «بابک زنجانی» و «حسین هدایتی» در ابعادی کوچکتر، وارد دنیای فوتبال ایران می شود؛ «پیمان کیانیان»

او دقیقا کیست؟ به صورت دقیق جوابی برای این سئوال وجود ندارد. سال 1355 در کرمانشاه متولد شده، از خانواده ای که خودش آن را «متوسط» قلمداد می کند. 12 سالش بود که پدرش را از دست داد. برادر بزرگترش (یزدان) هم در جنگ شهید شد. به همین دلیل وقتی باشگاه راه آهن را خرید، نامش را به «راه آهن یزدان» تغییر داد. ۱۳۷۴ با کسب رتبه ۱۳ در کنکور سراسری ، در رشته مهندسی شیمی- طراحی فرایند های صنایع نفت در دانشگاه شریف قبول می شود، اما به دلیل مشکلات مالی قادر به سفر به تهران نبود. به همین دلیل سهمیه دانشگاه خود را به یک شهروند تهرانی به مبلغ یک و نیم میلیون تومان می فروشد و پس از این جابجایی در دانشگاه مازندران مقطع کارشناسی را تمام می کند. چهار سال بعد، یعنی سال ۱۳۷۸ با رتبه ۱۱ در مقطع کارشناسی ارشد مجدداً در دانشگاه شریف پذیرفته شده و این بار به تهران می آید. سال ۱۳۸۱هم از این دانشگاه فارغ التحصیل شده.

اما چگونه ممکن است کسی که سال 74 به دلیل فقر مالی، قادر به پرداخت هزینه های اقامت در تهران نبوده، حالا صاحب و مدیر بیش از 20 شرکت، کارخانه و تولیدی در ایران، فرانسه، ترکیه و امارات باشد؟ خودش مدعی شده که از سال ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۳ به عنوان کارمند در یک شرکت خصوصی واردات و صادرات و پخش مواد اولیه آرایشی و بهداشتی مشغول به کار بوده و با نشان دادن توانمندی هایش، پله های ترقی را یکی پس از دیگری طی کرده. شاید برای بالارفتن از این پله ها با چنین سرعتی، بیشتر نیاز به «آسانسور» باشد.

او از سال 82 (یک سال پس از پایان تحصیلش در دانشگاه شریف) فعالیت تجاری خود را به صورت مستقل آغاز می کند و سنگ بنای «هلدینگ یزدان» را می گذارد. این شرکت و بیش از 20 شرکت تابعه اش، حالا تولیدکننده، وارد کننده و صادر کننده 12 برند آرایشی و بهداشتی در ایران، خاورمیانه، آسیا و اروپا شده است. خودش گفته مهمترین هدفش هم حفظ رضایت مشتری های همسایه (ترکیه و امارات) طی سال های اخیر بوده.

این تنها خصیصه های شناخته شده از «پیمان کیانیان» نیست. او گرایشی محسوس و ملموس به رسانه ای شدن دارد. یک بار در دیدار با مجید کیهانی رییس فدراسیون دوومیدانی قول مساعد داد که از این رشته ورزشی حمایت کند و حتی خبر از تاسیس تیم دوومیدانی راه آهن را داد. در زمینه فوتبال هم به شدت شهرت طلب نشان می داد. مثلا آذرماه سال قبل در گفت و گو با سایت باشگاه راه آهن مدعی شد که می خواسته با مبلغی بین 20 تا 30 میلیارد تومان اسپانسر باشگاه پرسپولیس شود، اما وزارت ورزش و مدیران باشگاه پرسپولیس پیشنهاد او را رد کرده بودند.»

باور چنین ادعایی ساده نیست. همین امروز، شرکت «استیل آذین ایرانیان» با مدیریت «حسین هدایتی» با مبلغی کمتر از 8 میلیارد تومان، مهمترین اسپانسر باشگاه پرسپولیس است. هزینه سالیانه این باشگاه، منهای کمک های دولتی (از وزارت ورزش) بین 15 تا 20 میلیارد تومان تخمین زده شده که اگر اسپانسری قادر و حاضر به پرداخت 30 میلیارد تومان برای یک فصل شود، قطعا رد شدن آن ممکن نیست. مگر در صورت اثبات مسائل امنیتی که البته «پیمان کیانیان» تمامی صافی ها و فیلترهای امنیتی را در زمان خریداری باشگاه راه آهن از دادستانی پشت سر گذاشته بود.

او جایی دیگر مدعی شده حاضر است همزمان باشگاه راه آهن و پرسپولیس را تامین مالی و اداره کند. با این وجود، «مهدی پاشازاده» سرمربی کنونی تیم راه آهن امروز به خبرنگاران گفته: «وضعیت اسیران جنگی، از بازیکنان تیم ما بهتر است.» مدیری که قرار بود بیش از 20 میلیارد تومان، فقط به عنوان اسپانسر به پرسپولیس هدیه دهد، حالا اعلام آمادگی کرده که یا باشگاه راه آهن را به صاحب اصلی اش (دادستانی) بردگرداند و یا به صورت کامل اعلام انحلال نماید. «پاشازاده» امروز به فارس گفته که بازیکنانش نه تنها لباس گرم برای مسابقات فصل سرد ندارند، که حتی مجبور هستند با لباس های آستین کوتاه در مسابقات شرکت کنند.

خبرگزاری مهر روز هفتم آذرماه نوشت: «تیم راه آهن که فصل قبل در مالکیت بخش خصوصی «هولدینگ یزدان» قرار داشت و اداره این تیم با «پیمان کیانیان» بود، به دلیل پایبندی به تعهدات مالی این هولدینگ به دادستانی و دیگر طلبکاران، تیم بار دیگر توسط دادستانی توقیف شد.»

نکته تاسف بار در مورد «راه آهن» اینجاست که دادستانی هم از تملک این باشگاه سر باز زده. مهر نوشته که وزارت نفت معتقد است تیم فوتبال راه آهن نمی تواند جزو دارایی های این وزارتخانه باشد. ضمن این که اگر نفتی ها می‌خواستند تیمداری کنند، تیم نفت تهران را به بخش خصوصی واگذار نمی‌کردند.

این درحالی است که دادستانی مدعی شده، مبلغ فروش باشگاه را مستقیم به حساب وزارت نفت واریز کرده بود. اما «پیمان کیانیان» چرا ناگهان پا پس کشید؟  او نه فقط باشگاه که کلیت شرکت های تجاری و اقتصادی اش را به صورت خانوادگی اداره می کند. «معصومه کیانیان» خواهر او از سال 92 به عضویت هیات مدیره شرکت صنایعی آرایشی بهداشتی «کیان آرا» درآمده. همین طور براساس آکهی تاسیس در روزنامه رسمی، مورخ 25 شهریورماه سال 94 خانم «میترا کیانیان» با سهم الشرکه 1000 ریال (یکصد تومان) به عنوان رئیس هیات مدیره باشگاه راه آهن منصوب شده.

«پیمان کیانیان» در کنار تمامی وسوسه هایش برای کسب شهرت در فوتبال ایران، پس از سقوط راه آهن به لیگ یک، خطر مبدل شدن به یک «بابک زنجانی» در چرخه اقتصادی-قضایی ایران را حس کرده است. طی ماه های اخیر، کمتر مقابل رسانه ها حاضر شده و دیگر حاضر نیست مانند گذشته وعده های میلیاردی بدهد. آخرین بار، به سایت باشگاه راه آهن در مورد ناکامی های تیمش گفته: «ناپلئون بناپارت می گوید لشگر شکست خورده از جنگ نمی ترسد و شکست هم پایان دنیا نیست.» او نه این که خودش را در فوتبال شکست خورده بداند، که سعی می کند با نمایش ورشکستگی ورزشی و پا پس کشیدن در عرصه اقتصادی باشگاه داری، از مقابل چشم ها دور شود.

راه آهن، در این میان بازیچه ای خواهد بود که شاید به نقطه ناخوشایند انحلال و مرگ نزدیک می شود. باید آرام آرام با باشگاهی که جزیی از برند و شخصیت سازنده فوتبال ایران بود وداع کرد و برایش دست تکان داد.