روزانه های جشنواره کن- شش

کلینت ایستوود و بازگشت به بازیگری

روز یکشنبه حضور کلینت ایستوود در جلسه ویژه کلاس بزرگان(مسترکلاس)، جشنواره کن را تحت تاثیر قرار داد.

از ساعت ها پیشاز شروع جلسه، برای ورود به تالار نه چندان بزرگ بونوئل- که همیشه برای این نوع جلسات استفاده می شود- صف بسیار بلندی تشکیل شده بود و نیم ساعت به آغاز، اعلام شد که صندلی ها پر شده اند و بسیاری بیرون از در ماندند، اما رئیس کمپانی برادران وارنر، کوین سوجی هارا، از جمله کسانی بود که توانست وارد تالار شود و در ردیف اول جا بگیرد.

کلینت ایستوود هشتاد و شش ساله، با بازی در فیلم های وسترن اسپاگتی مطرح شد و بعدتر با ساخت فیلم هایی چون برد و نابحشوده به یکی از مطرح ترین فیلمسازان سینمای آمریکا بدل شد.

او اولین بار در سال 1985 در جشنواره کن شرکت کرد و پس از آن شش فیلم دیگر او در این جشنواره به نمایش درآمدند که آخرین آنها به سال 2008 بازمی گردد که جایزه ویژه داوران را برایش به ارمغان آورد. ایستوود در سال 1994 ریاست هیات داوران جشنواره کن را به عهده داشت.

در این جلسه ایستوود سرحال ظاهر شد و در کمال تعجب حاضران گفت که قصد دارد به بازیگری در سینما بازگردد.

آخرین بازی او در سینما به سال 2012 بازمی گردد. ایستوود گفت که دلش برای بازی کردن تنگ می شود اما بعضی وقت ها و نه همیشه:«برای مدت های زیادی خیلی فیلم بازی کردم و فکر می کنم یک روز باز به آن برگردم.»

ایستوود در جواب سوالی که کارهای غریزی او را بهتر از آثار روشنفکرانه اش خواند، گفت: «اگر با غریزه ات موفق شدی، خب باید به آن اطمینان کنی. روشنفکرانه کردن اثر می تواند شما را در درون یک جعبه اسیر کند. سینما به طور کامل احساسی است و اصلاً روشنفکرانه نیست. مثال بزنم؟ من دوست دارم گلف بازی کنم، اما نمی خواهم که مجبور باشم گلف بازی کنم. کارگردانی هم همین طور است.»

وقتی که از او درباره فیلم ها و فیلمسازان روز پرسیده شد، ایستوود گفت که به دلیل درگیری در ساخت فیلم ها، چیز تازه ای ندیده، اما فیلم سانست بولوار- ساخته بیلی وایلدر- را تازگی ها دوباره به تماشا نشسته است.

ایستوود درباره تعداد برداشت هایش گفت:« برداشت اول را برمی دارم که ببینم در صورت بازیگران چه اتفاقی می افتد. اگر همه چیز در برداشت اول خوب پیش برود، همه از این نیروی مثبت استفاده می کنند و این واقعا کمک می کند به برداشت های بعدی.»

ایستوود درباره یکی از معروف ترین فیلم هایش، «پل های مدیسن کانتی» گفت:«فیلم بر اساس یک رمان بود. وقتی خواندمش فکر کردم قهرمان آن باید یک زن باشد و نه مرد. مریل استریپ کتاب را دوست نداشت اما وقتی که فیلمنامه را خواند نظرش را عوض کرد.»

ایستوود درباره کودکی اش گفت که در دوره یاس در آمریکا متولد شده و والدین اش گرسنه بوده اند اما او و خواهرش به عنوان بچه، چندان متوجه این موضوع نبودند:«وقتی که بزرگ تر می شوی و می فهمی، آن وقت بیشتر سپاسگزار والدین ات هستی که آن زمان سخت را تحربه کرده اند.»

او گفت از کودکی عاشق فیلم های وسترن بوده و قهرمان های دوره کودکی اش گری کوپر، جیمز استوارت و جان وین بوده اند.

ایستوود که موضع های سیاسی اش گاه جنجال برانگیز شده، از حرف زدن درباره سیاست طفره رفت و تنها به فیلم ها و سینمایش پرداخت. خیلی ها منتظر بودند که درباره دانلد ترامپ رئیس جمهور آمریکا از او بپرسند، اما ایستوود در ابتدا خیلی آشکار گفت:« دانلد ترامپ دوست من است اما ما اینجا هستیم که درباره سینما حرف بزنیم.» او گفت زمان «هری کثیف» خیلی ها فکر کردند که او از نظر سیاسی اشتباه می کند:« آن آغاز دورانی بود که الان درش زندگی می کنیم و همه فکر می کنند که از نظر سیاسی درست فکر می کنند. ما خودمان را برای آن می کشیم و حس طنزمان را از دست داده ایم.»

بازسازی تازه ای از فیلم «فریب خورده» ساخته دان سیگل با بازی ایستوود همین روزها در جشنواره کن اکران می شود؛ فیلمی به کارگردانی سوفیا کوپولا. وقتی درباره این فیلم از ایستوود پرسیده شد، او گفت که هیچ اطلاعی از آن ندارد.

ایستوود درباره فیلم بعدی اش با نام «پانزده و هفده دقیقه به پاریس» درباره دو سرباز آمریکایی ای که تروریست های داعش را در قطار بروکسل- پاریس متوقف کردند گفت که فیلمی متناسب با "زمانه غریب" امروز است.  

شروع نومید کننده یک فیلمساز ایرانی

آناهیتا قزوینی زاده جوان ایرانی ای که رتبه اول کنکور هنر شده و در رشته سینما تحصیل کرده بود، پس از پایان تحصیلاتش در تهران به شیکاگو رفت و به تحصیل سینما ادامه داد، جایی که فیلم دانشجویی او با عنوان «سوزن» در بخش سینه فونداسیون کن خوش درخشید و با بردن جایزه این بخش، طبق قوانین این جشنواره، حضور اولین فیلم بلندش در یکی از بخش های کن قطعی شد.

حالا به مدد همین تضمین فیلم بلند او با نام «آنها» در بخش نمایش های ویژه به نمایش درآمد؛ یک فیلم کم خرج که فیلمساز عامدانه سعی دارد به شکلی غیر حرفه ای آن را پیش ببرد و با کمترین امکانات تصویری آن را بسازد. اما مشکل این فیلم تجربی از آنجا آغاز می شود که شخصیت اصلی هیچ جذابیتی ندارد و تماشاگر نمی داند چرا باید این همه صحنه های پراکنده را دنبال کند.

در واقع با فیلمی ضد فیلمنامه روبرو هستیم که چیزی هم جایگزین روایت نمی شود. آشفتگی صحنه ها و عدم ارتباط آنها به قدری است که می توان بسیاری از صحنه های فیلم را حذف کرد یا به همین ترتیب ده ها ساعت دیگر ادامه داد. شخصیت ایرانی و انگلیسی حرف زدن او هم علاوه می شود و علامت های سوال بسیاری را ایجاد می کند. برای مثال در یکی از صحنه های خسته کننده فیلم دقایق زیادی تلف می شود تا دو شخصیت - در صحنه ای با دوربین بی هدف- درباره اسم فارسی و انگلیسی گیاهان حرف می زنند و معادل های آنها را در اینترنت پیدا می کنند!

چدای از یک فیلم پردیالوگ، با دوربینی کاملاً سرگردان روبرو هستیم که مشخص نیست چه چیز را می خواهد ثبت کند. به نظر می رسد تمام هم و غم فیلمساز به شکل عامدانه ای صرف متفاوت بودن شده، و نتیجه آن فیلمی است که همه را در کن نومید کرد.   

 

روزانه های جشنواره کن- پنج

روزانه های جشنواره کن- چهار

روزانه های جشنواره کن- سه

روزانه های جشنواره کن- دو

روزانه های جشنواره کن- یک