فاطمه، دختری که رونالدو باید ببیند

ساناز کلانتری، شهروندخبرنگار

بهمن ماه سال 67 خواهران «حمامی نصرآبادی» در «سفیدشهر»، از توابع شهرستان آران و بیدگل متولد شدند. «زهرا» نخستین قل بود و بعد فاطمه متولد شد. پزشکان ساعاتی بعد به مادرشان گفتند که قل دوم به دلیل دیر رسیدن اکسیژن تنفسی، دچار معلولیت شده است. مادر بعدها فهمید که میزان معلولیت دخترک بیش از 85 درصد است. او اما خیلی زود با معلولیت دخترش کنار آمد و او را به دبستانی عادی فرستاد چون پیش از هفت سالگی فهمید که دخترک کارهای روزمره را با انگشت های دو پا انجام می دهد.

فاطمه در مدرسه قلم را میان انگشت های پای خود می گرفت و می نوشت. قل دوم پابه پای قل اول تا کلاس پنجم ابتدایی هم پیش رفت اما به دلیل محدودیت های مالی و وضع معیشت خانواده، نتوانست بیش تر ادامه تحصیل دهد. ولی چند سال بعد موفق شد تا سوم راهنمایی در مدارس استثنایی کاشان تحصیل کند. شاید برای میزان استعداد او، سوم راهنمایی محدود بود اما حداقل این حُسن را داشت که در همان مدرسه، با «سعید بوجار آرانی» آشنا شود؛ مردی که فارق التحصیل کاردانی راه سازی بود اما طراحی و نقاشی می کرد. او از اساتید کاشان بود که گاهی برای دل خودش به بهزیستی سر می زد. سعید یک بار تصمیم گرفت از کودکان بهزیستی و مدارس استثنایی مستند بسازد. روز اول که روی زندگی آن ها دقیق شد، دفتری به دستش رسید که به گفته خودش، حیرت انگیز بود. نقاشی های سیاه قلمِ دختری که مربی بهزیستی ادعا می کرد همه آن ها با انگشت های پا کشیده شده اند. همان جا مسیر زندگی سعید و فاطمه تغییر کرد.

سعید شد استاد، فاطمه کارآموز. آن مستند هرگز به سرانجام نرسید اما فاطمه طی کم تر از 10 سال، به یکی از چهره های هنری ایران بدل شود. اردیبهشت ماه سال 95 طرح ها و نقش های فاطمه حمامی، پای پروفسور «یانگ هون کوواک»، رییس «سازمان شهروندان جهانی» (WCO) را به ایران باز کرد. یانگ هون کوواک برای تماشای از نزدیک هنر دختری که شنیده بود با انگشت های پایش نقش می زند، به ایران سفر کرد.

او گفته بود: «وقتی از نزدیک هنرنمایی فاطمه حمامی  را دیدم، آن چنان متاثر شدم که گریستم. برای همین به نشانه احترام به این همه استعداد و تلاش و امید برای زندگی، به نشانه احترام، بر دستانش بوسه زدم.»

پروفسور سپس فاطمه را به عضویت افتخاری سازمان شهروندان جهانی درآورد. گفته بود نقاش هنرمند ایرانی لایق بهترین ها است و دست کم این که می تواند مدال این سازمان را دریافت کند.

دختر هنرمند سال 95 خودش را ساده معرفی کرده بود: «من عاشق رنگ روشن، لباس و بدلی‎جات هستم. از سن سه سالگی از پاهایم به جای دست هایم استفاده کردم به طوری که برای کار کردن با رایانه و تلفن همراه مشکلی ندارم.»

او حالا یک چهره ملی شده است. طی سال های اخیر، نقاشی هایش با رنگ روغن، آبرنگ، مداد رنگی یا سیاه قلم بارها در رسانه ها منتشر شده اند؛ تصاویری که با انگشت های پایش از صورت چهره هایی مانند «داریوش ارجمند»، «جمشید مشایخی»، «پرویز پرستویی»، «رضا رویگری»، «احسان علیخانی»، «مهران مدیری»، «عادل فردوسی‌پور»، «علی دایی» و «رامبد جوان» کشیده بود، او را بیش تر در دید عمومی قرار داد.

یک نقش از او باعث هیجان مخاطبش شد. علی دایی پس از آن که متوجه شد دختری با معلولیت 85 درصد چهره اش را به زیبایی نقاشی کرده است، از او در اینستاگرام خود تمجید کرد. سرمربی آن روزهایِ «نفت» تهران بلافاصله از فاطمه دعوت می کند تا به اردوی این تیم برود. روز پانزدهم دی ماه سال قبل، فاطمه به دیدار علی دایی رفت و با استقبال او روبه رو شد و تابلوی نقاشی خود را به وی هدیه داد.

پس از آن، فاطمه طرح و نقاشی جدیدش را آغاز کرد. در کم تر از 9 ماه، حالا نقشی از صورت «کریستین رونالدو» کشیده است؛ تصویری که آن قدر طبیعی شده که باور طراحی آن با دو انگشت پای یک دختر معلول ممکن نیست. فاطمه تصویر ستاره فوتبال جهان را هفته قبل تمام کرد. او تصویر نهایی نقاشی خود را در صفحه اینستاگرامش منتشر کرده و نوشته است: «خیلی دوست دارم اثرم را کریستین رونالدو ببینن. خدای مهربانم. امید دارم می‏بینه چون تو در کنار منی خدای مهربانم.»

کاربران اینترنتی در ایران حالا زیر پست رونالدو، او را تگ و مِنشِن کرده اند. زیر این پست او بیش از 52 هزار کاربر ایرانی و غیر ایرانی پست گذاشته اند که بیش از دو سوم آن ها نام رونالدو را تگ کرده اند. از سویی دیگر، قرار است «ناتان قبادی»، نزدیک ترین دوست و همراه ایرانی کریستین رونالدو با او در مورد این نقاش هنرمند ایرانی صحبت کند. ناتان پیش از این در خردادماه سال 95 با کریس رونالدو برای روزنامه «اعتماد» مصاحبه ای اختصاصی گرفت. رونالدو در آن مصاحبه از هیجان هواداران ایرانی اش در اینستاگرام خود حرف زده بود.